Acht jaar na de echtscheiding waarbij er in onderling overleg voor co-ouderschap gekozen is komen er steeds meer problemen. De oudste van de kinderen kinderen (2 dochters één van achttien en één van 16,5) woont sinds aan anderhalve maand bij mij (vader) na een aanslepende discussie met haar moeder en diens huidige vriend. De jongste dochter is helemaal aan het ontsporen, steelt geld, blijft nachten rondhangen waar ze niet hoeft te zijn, in elke zin die ze zegt zit wel een leugen.
Ik probeer nu met hun moeder de omgangsregeling tijdelijk te veranderen omdat ik er vast van overtuigd ben dat het wekelijks veranderen van omgeving en de aanslepende ruzie tussen haar moeder en haar zus gedeeltelijk aan de basis liggen van de problemen.
Zelf ben ik zelfstandige en kan makkelijk 2 tot 3 dagen per week van thuis uit werken zodat ik er bijna altijd kan zijn voor onze jongste dochter, mijn huidige vrouw is thuis voor het huishouden dus ook zij kan er zijn. Dus stelde ik aan mijn ex vrouw voor om de jongste dochter tijdelijk bij mij te laten wonen en in het weekend naar haar moeder te laten gaan (dan is die ook thuis) zodat we de situatie onder controle zouden krijgen. Uiteraard gaat mijn ex vrouw daar niet op in en haar tegenvoorstel is dat onze jongste dochter bij haar komt wonen maar dat wil ik dan weer niet omdat mijn ex vrouw nog steeds ontkend dat er problemen zijn. Tenslotte heb ik dan een ander voorstel geformuleerd en dat is dat onze dochter om de twee weken van ouder wisselt zodat de rust momenten toch langer zijn, ook daar wil mijn ex vrouw niet van weten want zoals ze zelf zegt dat zou ze emotioneel niet aan kunnen.
Ik sta nu op het punt op het co-ouderschap op te zeggen en mijn dochter bij haar moeder te laten wonen niet omdat ik dat wil maar omdat ik denk dat het beter is dan elke week verhuizen.
De jongste dochter zelf zegt dat ze beseft dat ze beter af is bij mij omdat ik strenger ben (ik sluit ze niet op maar als ze ergens bij een vriendin wil slapen breng ik ze weg en praat eerst met de ouders), ik ben meer thuis, ze ziet hoe haar zus hier weer zichzelf geworden is, ... Ze wil zelf echter niet kiezen (dat wil ik eigenlijk ook niet zou door haar moeder en mij moeten gebeuren) en door het feit dat haar moeder daar heel emotioneel over doet heeft ze medelijden met haar moeder.
Ik weet dat ik in mijn situatie enkel via de rechtbank een wijziging zal verkrijgen echter dan gaan we weer vechten op de kap van de kinderen en dat gaat ook niet helpen.
Graag had ik dus met iemand gesproken om te zien wat de mogelijkheden zijn en hoe de kansen ingeschat kunnen worden.
Dank u