Even de situatie schetsen:
Mijn vriendin verlaat haar man en vraagt de echtscheiding aan. Samen hebben ze twee kinderen.
Er is geen huwelijkscontract en in principe moet ze de helft krijgen van hetgeen ze in de loop der jaren verworven hebben (ook een huis waarin ze hard gewerkt en in bijgedragen heeft).
De man weigert haar echter te laten gaan (dreigt met moeilijk te doen naar de kinderen toe) als ze niet eerst een door hem en een advocaat opgesteld papier wil tekenen.
Hierin staat dat ze slechts een héél klein deel van het huis krijgt ('want er is niet meer geld en je wil toch een thuis voor je kinderen hé?'), hoe de kinderen door haar moeten (!) opgevangen worden (kinderen zijn bijna 70% van de tijd bij haar 'want hij moet toch werken') en dat de helft van het kindergeld naar hem moet gaan.
Hij betaalt geen alimentatie maar engageert zich wel alle school- en dokterskosten van de kinderen te dragen. Iets wat hij correct doet hoewel de mama héél lang moet wachten voot het voorgeschoten geld terug betaald wordt. Hij weigert een kinderrekening te openen 'omdat dat 3 euro per maand kost'.
Iedereen die het contract leest raadt haar aan dit niet te tekenen maar uit schrik dat hij de kinderen gaat 'pesten' (door geen geld te geven, de mama werkt half-tijds) tekent ze toch. Onder druk (maar bewijs dat maar...)
Nu zijn we twee jaar later. De mama heeft een nieuwe vriend maar heeft het niet steeds gemakkelijk de eindjes aan elkaar te knopen.
Elk (mondeling) verzoek om méér geld te krijgen (voor haar kinderen!) wordt door hem afgewezen.
Hij kan de grote man uithangen (goed inkomen, veel vrije tijd, de kinderen bij hem ten laste dus alle fiscale voordelen, een bijna afbetaald huis, de helft van het kindergeld, geen alimentatie) maar hij weigert de moeder van zijn kinderen de andere helft van het kindergeld of om geld 'voor te schieten' voor de lopende kinderkosten.
Hij heeft nu een nieuwe vriendin die veertig km verder woont en besluit bij haar in te trekken en zijn huis (pas gerenoveerd na de scheiding!) te verhuren.
Vermits hij nu ver van alles woont is het hem 'te ver' zijn kinderen naar bv de scouts, voetbal en zwemles te brengen. Naar de school brengt hij ze gelukkig nog wel
maar de kinderen zitten er dan wel elke dag in de opvang te wachten 'omdat papa van zover moet komen'. De vraag is nu: kan hij zomaar veertig km verder gaan wonen en zich van zijn 'vaderlijke' taken onttrekken omdat alles 'te ver is'?
Wat met de dommiciliëring van de kinderen: die zal toch moeten veranderen als hij veertig km verder gaat wonen? Moet hij niet binnen een straal van zoveel km van de school van de kinderen blijven wonen en zijn verantwoordelijkheden blijven opnemen?
De oudste moet binnen een paar jaren van school veranderen. Kan hij er dan voor zorgen dat dat een school dicht bij hem wordt vermits hij daar nu woont?
Welke juridische stappen kan de mama eventueel nemen (praten met hem helpt jammer genoeg toch niet)
Met dank!