Ik weet dat er in de meeste gevallen van een zogenaamde vechtscheiding haat en nijd is tussen de mama en de papa waar de kinderen als speelbal worden gebruikt.
Maar wat als het nu een keer niet zo is. Ik ben al zeker 3 jaar bezig om als stem van mijn 3 kinderen te spreken. Ik heb instanties gevraagd om hulp te bieden zodat de kinderen een manier zouden vinden om toch naar de papa te willen gaan. Ik krijg steeds te horen dat het een schrijnende zaak is maar dat ze niets voor hun kunnen betekenen.
Een anderhalf jaar geleden ben ik bij een hele goede kinderpsychiater terecht gekomen. Zij heeft zeer de tijd genomen om de oorzaak van het zeer zwart/wit denken van de kinderen over de papa te achterhalen.
Ze heeft daarna een heel duidelijk verslag opgemaakt waar ze de problemen beschreven heeft met een advies erbij.
Hiermee ben ik een kort geding gestart. En nu komt het!! De rechter kort geding heeft helemaal niet naar het verslag gekeken. Zij maakte de conclusie dat de oudste (11 jaar) het er het ergste aan toe was en dat zij alleen om de 14 dgn een zondag van 10 tot 18.00 uur naar de papa moet gaan. Haar zusje en broertje zijn er niet zo erg aan toe en zij moeten dus nog steeds om de 14 dagen van tot zondag naar de papa toe.
Hoe kan het nu dat een rechter niet eens naar een onafhankelijk verslag kijkt. Wat voor bewijzen moet een rechtbank hebben. Moeten de kinderen eerst zichzelf iets aandoen (en dat gaat niet lang meer duren) voordat ze iets ondernemen?
De kinderen gaan hier aan onderdoor en ze zijn hier heel duidelijk in maar niemand die wil luisteren, ze horen het wel maar luisteren doen ze niet.
Weet iemand raad wat ik nu kan doen?