Ik weet zelfs niet waar te beginnen....
Bij het begin dan maar. Uit een relatie van ruim 4 jaar heb ik twee zonen met mijn ex. Eentje daarvan kwam er na de breuk (niet getrouwd maar samenwonend) en buiten mijn wil om. Ze was namelijk gestopt met de pil nemen toen onze relatie achteruit ging. Ze heeft na de breuk het nieuws gebracht en erbij gezegd het kind te houden en dat ik ervoor zou opdraaien. Zo gezegd zo gedaan...
We zijn vanaf de beginnen bevriend gebleven in het belang van de kinderen. We woonden zo'n 200 meter van elkaar. Door haar uren als verkoopster kon ze de kinderen nooit van school of de opvang gaan halen dus waren we overeen gekomen dat ik ze elke dag zou halen na mijn werk en ze zou bijhouden tot zij van het werk kwam om 20hr.
Het ging een lange tijd goed tot ik aan een nieuwe vriendin toe was. Zowel ex als nieuwe vriendin deden moeilijk. Ex kon niet verkroppen dat ik verder ging met leven en dat de kinderen mij zagen met iemand anders. Nieuwe vriendin kon er niet mee overweg dat ik dagelijks de oppas was, inclusief elke zaterdag de volledige dag.
Zo is ook die relatie en nog meerdere nadien stuk gelopen omdat ik steeds voor de kinderen koos. Mede door het feit dat ik een allimentatie niet kon opbrengen vanwege schulden die de relatiebreuk met mijn ex mij hebben opgeleverd. Helaas heeft zij nooit voor iets getekend daar ik alleen een lening kon aangaan als beroepsmilitair.
Dit is jaren "goed" gegaan op deze manier. Het laatste jaar probeerde ik echte iets te doen met mijn passie zijnde fotografie. Cursussen, regelmatiige opdrachten, alles in de hoop hier van mijn passie mijn droomberoep te maken. Daardoor waren en soms dagen dat ik de kinderen niet van de opvang kon gaan halen. Moet gezegd worden dat mijn ex samenwoont met haar zus waarvan het kind samen met mijn kinderen naar school gaan en naar dezelfde opvang. Toch was het nooit mogelijk dat zij ook mijn kinderen naar huis kon meenemen zonder dat daar enorme ruzies van kwamen.
Vorig jaar augustus barste de bom nadat mijn ex mij voor de zoveelste keer uitmaakte als slechte vader omdat ik op vakantie zou gaan voor anderhalve week. 'ik moest thuis blijven voor de kinderen in plaats van aan mijn eigen te denken'
Toen besliste ik dat ik dit niet meer wou. Constant ruzie, steeds blijven doen wat mijn ex verlangde, ruzie wanneer ik eens een vrije dag vroeg. Dit alles terwijl de kinderen per dag meer tijd met mij doorbrachten dan met haar. Wanneer zij ze kwamen ophalen hadden ze immers al gegeten en hun huiswerk gemaakt en moesten ze direct naar bed bij thuiskomst.
Die laatste ruzie was er teveel aan, ik heb toen beslist het contact volledig te verbreken. De kinderen kwamen niet graag meer naar mij omdat de moeder mij steeds als straf gebruikte. 'als je niet luistert vlieg je met je koffer naar uw vader" is maar één van de letterlijke dingen die ze vaak zei.
ALs de kinderen bij mij waren hadden ze schrik om uit de zetel te komen, uit angst dat ze misschien wel bij mij moesten blijven.
Daar ik door de breuk nooit echt een vader-zoon relatie gehad heb verdween ook het laatste beetje vadergevoel met de tijd.
Ze heeft immer gezegd dat ze geen geld van mij wou, als ik de kinderen niet meer wou zien zou ik ook helemaal verdwijnen uit hun leven.
Uiteraard kwam er al snel een vraag tot verzoening. Een voorstel dat ik niet kon aannemen daar het letterlijk te belachelijk voor woorden was. Ik heb toen nogmaals laten weten geen contact meer te wensen met de kinderen en daardoor ook met mijn ex, exschoonzus, en de rest van de exschoonfamilie. Voor 6 lange jaren hebben deze personen mij financieel proberen uitbuiten, bedreigen met allimentatie, relaties stuk gemaakt en noem maar op.
En waarom schrijf ik dit nu allemaal? Omdat ik dit verhaal ook heb gedaan aan de advocaten.... Helaas vond de Vrederechter het absoluut niet nodig naar mijn versie te luisteren. Met wat goede wil is toch duidelijk te zien dat ik steeds mijn uiterste best heb gedaan in het welzijn van de kinderen.
Ik heb bergen schulden , allemaal te danken aan mijn ex. Ik woon nu samen maar mijn vriendin is momenteel fulltime studente. Ik verdien netto 300€ per maand minder dan mijn ex. Mijn ex heeft het kindergeld. Ze woont samen met haar zus die ook een fulltime inkomen heeft plus kindergeld.
Toch besliste de vrederechter dat ik 200€ per kind moet betalen, plus met terugwerkende kracht tot vorig jaar augustus wat nog eens 4000€ is dit onmiddelijk opeisbaar is.
Mijn pro deo advocaat zei dat ik geen moeite moest doen om in beroep te gaan omdat ik dan zelfs het risico liep nog meer te moeten betalen.
Dat heb ik dan ook niet gedaan... Het is voorbij, ze zijn uit mijn leven. In de ogen van de mensen die deze beslissingen namen ben in een onmens die zijn kinderen in de steek liet en daarvoor moet boeten. Maar ik ben er enorm van aangedaan dat men zelfs geen moeite heeft gedaan om mijn versie van het verhaal te horen. Enkel een advocate die zei dat mijn ex niet op de zitting kon zijn vanwege te emotioneel. Het spel was toen al gespeeld..
Jammer dat men op deze onpersoonlijk manier te werk gaat en men door beslissingen als dit iemands leven helemaal ondraaglijk maken...
Met de al opgelopen schulden , de allimentatie van 400€ en de extra 4000€ schulden erbij is mijn leven nu helemaal voorbij. Ik ben nu 30 jaar en tenzij ik een job vindt waar ik het dubbel van nu verdien ga ik niet schuldenvrij zijn voor mijn pensioen.
Te denken dat ze nadien mij in het gezicht uitlachte alsof ze de lotto had gewonnen. Nooit maar dan ook nooit had ze zonder mijn financiele bijdrage iets te kort. Ook de kinderen niet. En er is niet veranderd. De kinderen gaan nog steeds naar dezelfde school, dezelfde opvang en gaan nu WEL naar huis met de exschoonzus wat dus geen extra kosten met zich meebrengt.
Mijn leven is in ieder geval waardeloos door de uitspraak van de vrederechter die niet de moeite deed de zaak ECHT te bekijken.
Ik zal wel klinken als iemand die natrapt en als een verschrikkelijke mens die zijn kinderen in de steek liet ... Dit moest nu eenmaal van mijn hart.