Een maand geleden heb ik (na heel veel andere pogingen over de afgelopen 10 jaar
) aan mijn man gezegd dat ik wil scheiden.We zijn een maand verder en hij wil nog steeds niet buigen. Hij blijft altijd maar zeggen dat hij het gaat goed maken en dat hij nu wel zijn best doet en dat hij het nu wel in ziet. Elke vrije minuut staat hij bij mij om hierover door te drammen want iets anders komt er niet uit. (ik snap dat hij idd verdriet heeft maar aan de andere kant heb ik ook zoiet van 'pak u zelf bijeen' en doe er iets mee).
Spreken over praktisch afspraken lukt ook niet want hij wil hier niet weg en met het erfenisgeld zou hij hier inderdaad kunnen blijven wonen. De oudste en de jongste willen 1 x om 2 weken een weekend bij hem gaan, de middelste zou liever week om week, waar ik mij allemaal in kan vinden. De oudste en de jongste hebben helemaal geen goede band en voelen zich zeer onveilig bij hun papa. De middelste ziet de papa vooral om naar de trainingen te gaan want daarbuiten zit die altijd op zijn kamer. Dus lijkt mij dat de veiligste verdeling. Als zij later meer naar hun papa willen of dit willen aanpassen zal ik daar altijd toe bereid zijn, het blijft uiteindelijk hun papa ondanks al wat er niet ok is gelopen.
Maar dus hij wil hier niet weg, hij wil mij uitkopen maar met het bedrag dat hij voorstel maak ik grofweg 40.000 euro verlies, dat zou ook niet fair zijn tov de kinderen want hij blijft hier wonen en ik moet dan met het feit dat ze het meest bij zullen zijn een veel lager bedrag aanvaarden om te kunnen herstarten ?
Hoe geraken we uit deze impasse ? Hoe kan ik hem 'verplichten' om in beweging te komen (schatter uitnodigen ...)
Wat zijn de gevolgen voor mijn rechten als ik vertrek met de kinderen daar het hier momenteel echt geen leven meer is ?