JuridischForum.be

Hallo,
Mijn echtgenoot en ik hebben besloten om te scheiden. We hebben geen ruzie en gaan als vrienden uit elkaar.
Sinds een drietal jaar heeft mijn echtgenoot last van psychoses, angststoornissen en een verslavingsproblematiek (alcohol medicatie en sporadisch cocaïne).
Momenteel verblijft hij in het psychiatrisch ziekenhuis "Broeders Alexianen" in Tienen. Hiervoor is hij twee keer opgenomen in het PZ in Ziekeren en verschillende malen op de PAAZ-afdeling in ons plaatselijk ziekenhuis.
Wij hebben twee kinderen, een zoontje van 4,5 en een dochtertje van 2 maanden.
Hij heeft in het verleden al bewezen dat hij niet in staat is om alleen voor de kinderen te zorgen, o.a. heeft hij onder invloed van alcohol en medicatie met mijn zoontje in de auto rondgereden. Hiervan zijn verslagen opgemaakt in het ziekenhuis.
Hij heeft het in z'n hoofd gehaald om co-ouderschap te vragen.
Het kan toch niet dat een rechter toe laat dat iemand die nog niet eens voor zichzelf kan zorgen co-ouderschap krijgt? Of vergis ik mij?
Ik zou echt geen moment gerust zijn als ik wist dat hij alleen met de kinderen is.
Heeft iemand enig idee hoe ik dit het beste aanpak?

Alvast bedankt
Sabrina

Als jullie er onderling niet uitgeraken, zal de rechter moeten beslissen. Zijn hier al stappen voor ondernomen?

U zult een advocaat onder de arm moeten nemen want de zaak is te delicaat en belangrijk. Deze advocaat kan u dan ook vertellen wat moet gebeuren. Zorg alvast dat deze advocaat kan beschikken over alle "bewijzen" die u hebt., bv. die ziekenhuisdocumenten. Toon u wel bereid om hem de kinderen te laten bezoeken onder uw toezicht of dat van een vertrouwenspersoon. Zo moet men niet zeggen dat u de kinderen probeert af te pakken van hun vader.

Lenny

Co-ouderschap is er zo wie zo gezien U beiden ouders bent van de kinderen.
Het feit op opname is op zich GEEN voldoende reden. Er is blijkbaar nooit een gedwongen opname geweest?
Zijn er buiten de ziekenhuisverslagen (die onder het medisch geheim vallen) nog andere vaststellingen gedaan?
Wat u beschrijft als psychoses .... als gevolg van de verslavingen vermoed ik.
De wet op de geestelijke gezondheid is dan ook waarschijnlijk niet bruikbaar gezien geen geestesziekte.
Gelet op deze elementen lijkt het me in eerste instantie aangewezen dat u de kinderen bij u laat domiciliëren, dat er een sociaal onderzoek gebeurd en een beperkte omgang zolang uw echtgenoot deze problematiek vertoont.
Neem contact op met een vertrouwde arts en met een advocaat want zo'n zaken zijn niet eenvoudig.

De psychoses en angststoornis zijn aangeboren en staan los van zijn verslavingen, hij is één keer gedwongen opgenomen maar toen waren de kinderen er nog niet.
Vorig weekend (hij mag in het weekend naar huis komen) is hij tegen gehouden door de politie onder invloed van alcohol en cocaïne, maar verder zijn er geen vaststellingen gebeurt.
Misschien dat ik best eens contact opneem met zijn behandelde psychiater en dan een advocaat onder de arm nemen.
Bedankt voor de reacties

Met betrekking tot uw (on)rust is er goed nieuws. Zowel therapie als medicatie zijn goed. Voor medicatie kan je best naar een psychiater. Uiteraard alleen maar als het nodig is. Als het niet nodig is dan gaat het vanzelf over.

Hallo,
Mijn echtgenoot en ik hebben besloten om te scheiden. We hebben geen ruzie en gaan als vrienden uit elkaar.

Dit is verreweg het meest belangrijkste en dat is ook wat je moet koesteren, zeker in de situatie zoals je ze hier schetst.
Dit is echt geen domein voor advocaten dus mijn advies is blijf daar weg!
Advocaten zijn getraind en opgeleid om Uw belangen te behartigen maar van zodra dat je jezelf wil gaan indekken zal de vader dit merken en zich willen verdedigen... juist door een advocaat.

Een tekening hoef ik daar niet bij te maken dat als vrienden verhaal mag je op Uw buik schrijven. Goed verfilmd is "The Whore of the Roses" Dat soort situaties kan U en Uw kinderen missen.
Mijn advies is dan ook doe er alles aan wat je kan om die "als vrienden" te behouden en als dat betekend dat dit een gelijkwaardige verblijfsregeling is die JULLIE ZELF overeenkomen dan is dat veel beter.

RR

RR : iemand met verslavingsproblematiek kan je moeilijk vergelijken met een standaard vechtscheiding.

Misschien is het best om het omgangsrecht enkel onder begeleiding toe te staan?

Ik heb het gisteren nog even met hem besproken en ik hoop dat we er zelf gaan uitkomen.
Ik heb hem gevraagd om te kijken naar wat best is voor de kinderen en ik ga het eerst ook eens bespreken met
zijn psychiater.
Hij is ook volledig geschrapt van de arbeidsmarkt door zijn psychiater omdat hij totaal niet met stress om kan en kinderen
brengen toch ook stress met zich mee.
Gisteren was hij het zo goed als eens met mij, maar je weet natuurlijk niet hoe hij er morgen over denkt.
Misschien dat zijn ouders er zich nog mee gaan bemoeien.
Zij wonen in Spanje, en grootouders hebben natuurlijk ook het recht om hun kleinkinderen te zien, maar ben ik dan verplicht mijn
kinderen naar Spanje te laten gaan als zij dat vragen?

als de grootouders van hun omgangsrecht gebruik willen maken, moeten ze dat natuurlijk binnen de context van het aanvaardbare vragen. Voorbeeld; nu zijn de kindjes klein en je kan ze voorstellen dat telkens de grootouders naar Belgie komen, ze dan ook welkom zijn om tijd door te brengen met jun kleinkinderen. Eens de kinderen grotere zijn, kunnen er afspraken gemaakt worden voor vkanties bij hun grootouders, maar dan zullen ze zelf wel de reizen moeten kunnen betalen/regelen. Omgangsrecht betekent dat ze gebruik moetne kunnen maken van dat het recht om contact te hebben met hun kleinkinderen. Niet dat u daar financieel en qua verplaatsingen daar inspanningen voor moet doen.
Zijn ouders mogen en kunnen zich niet bemoeien met het omgangsrecht van de vader. Dat is een zaak tussen jullie beiden (en/of de jeugdrechter in het slechtste geval)
Probeer ook samen een afspraak met je ex en zijn psychiater te organiseren waar duidelijke afspraken gemaakt worden. Probeer ook samen met de psychiater een omkadering te voorzien die hem begeleidt in de omgang met de kinderen. Zodat als hij de kindjes bij zich heeft en er ontstaat een (tijdelijke) crisis, dat er hulp is.
Het blijkt dat als er steun wordt geboden aan psychiatrische patientne om toch contact en verantwoordelijkheid te leren (ver)dragen mbt hun kinderen: dit meestal de patient zelfs helpt te stabiliseren en te responsabileren. Maar wel in een gecontroleerde omgeving, zodat de stressfactor mindert. Afspraken gezamelijk met de psychiater ook op papier zetten. Dat kan in periodes van psychoses of crisis een bewijs zijn van gemaakte afspraken tijdens "heldere" momenten.

Als men overeenkomt betrek er een bemiddelaar in familiezaken bij (jurist of therapeut). Deze werkt voor beide partijen.
Uw echtgenoot moet zijn toestemming geven aan zijn psychiater om zijn zaak met u te kunnen bespreken. (Hou er ook rekening mee dat indien niet meer gehuwd/samenwonend u totaal geen info meer zal krijgen)

Hou er rekening mee dat een psychiater van uw echtgenoot gebonden is door het (medisch) beroepsgeheim en niets wat gezegd is of geschreven mag mededelen aan derden.

http://www.juridat.be/bemiddeling/" onclick="window.open(this.href);return false;
http://www.voba.be/page.aspx?pId=2041&m ... mIdd=0&lid" onclick="window.open(this.href);return false;
http://justitie.belgium.be/nl/binaries/ ... 138421.pdf" onclick="window.open(this.href);return false;