JuridischForum.be

1. Ik meen dat het vroeger alvast zo was dat men niet kon scheiden van een partner die gecolloqueerd was.

Bestaat deze regel nog?

2. Kan men scheiden van iemand die hulpbehoevend is: vb. mensen die een beroerte hebben gehad, niet meer alleen zelfstandig kunnen leven als gevolg daarvan en constante begeleiding nodig hebben (vb. voor het toedienen van medicatie).
Is het mogelijk - indien de partner die taak totaal niet meer aankan - om dan alsnog te scheiden? of is men in zulke situaties ook verplicht om gehuwd te blijven en elkaar bijstand te verlenen.

3. Is men in een huwelijk verplicht om ervoor te zorgen dat mensen die het bestaan van hun levensbedreigende ziekte ontkennen, toch nog worden opgenomen in een gespecializeerd ziekenhuis? Of wordt de echtgenoot geacht de (on)wil van zijn echtgenote hiermee in te willigen? Kan de echtgenoot haar verplichten om zich te laten verzorgen? of blijft zij ten allen tijde nog steeds zelf verantwoordelijk voor haar eigen lichaam, ook al zorgt de ziekte voor een foutief zelfbeeld?

Niemand? Dit zijn nochtans twee reële casussen waarbij mensen met de handen in het haar zitten.

1->ik weet niet of de wet gewijzigd is. Maar ik vermoed wel dat als nu iemand gedwongen opgenomen is in de psychiatrie (heet dat nog gecolloqueerd?) wegens ernstige pathologie, een scheiding opstarten technisch bijna onmogelijk moet zijn; Immers de "zieke" partij kan niet verschijnen, gehoord worden of zijn rechten verdedigen.

2->: iemand die een beroerte heeft gehad en niet meer zelfstandig kan leven en volledig verzorgd moet worden (medicatie, motoriek, enz) daar moet samen met de behandelend arts bekeken worden naar alternatieve oplossingen: dagcentrum, verzorgingshuis. De verplichting tot bijstand (van het huwelijk) betekent niet dat je zelf de medicatie/verzorging moet toedienen, maar dat het gebeurt (desnoods door iemand anders;
Scheiden als oplossing voor dit probleem zal door een rechtbank als tamelijk onmenselijk gezien worden....

->3: voor ontkenning van de ernst van een ziekte, neemt de partner van de patient best contact op met behandelend arts. Die kan met de partner bekijken op welke manier de patient zelf tot verantwoordelijkheid aangezet kan worden. Een team van hulpverleners kan dan ondersteunen. De partner is dan niet de persoon die de beslissing doorduwt (want de patient voelt zich gepusht).
dit is een veel voorkomende situatie, de hulpverleners weten ook hoe ze dit moeten aanpakken.

Is men in het huwelijk verplicht er voor te zorgen dat de partner wordt opgenomen in het geval van een levensbedreigende ziekte?
Neen, in een huwelijk is men "bijstand" verplicht en die kan er uit bestaan dat je gespecialiseerde hulpverleners inschakelt om advies te geven of stappen te ondernemen.
Je moet het niet zélf doen.

Dank.
Het probleem bij 3. is dat de partner helemaal geen contact wenst op te nemen met gespecializeerde hulpverleners ... een moeilijke situatie.

In geval 2. is de patient motorisch helemaal in orde, maar lijdt aan afasie, waardoor hij zelf niet de nodige insuline kan spuiten als diabetes patient. Dit vergt dus een praktisch constante begeleiding. Inderdaad lijkt het onmenselijk om te scheiden in zulke omstandigheden, maar voor de begeleidende partner is het leven ondertussen zèlf ook onmenselijk geworden.

dank, ik zal hen de informatie doorgeven.

“Art.146.Er is geen huwelijk wanneer er geen toestemming is.”(Burgerlijk Wetboek=B.W.).
Gemis aan toestemming,zoals in geval van krankzinnigheid op het ogenblik van het aangaan van het huwelijk,is een huwelijksbeletsel(Cass.28 mei 1958,R.W.1957-58,,2105)

‘Ik meen dat het vroeger alvast zo was dat men niet kon scheiden van een partner die gecolloqueerd was’.

Niet iedere ‘collocatie’ houdt krankzinnigheid in.

“Art.489.Een meerderjarige die zich in een aanhoudende staat van onnozelheid of krankzinnigheid bevindt, moet worden onbekwaam verklaard, zelfs wanneer in die staat heldere tussenpozen voorkomen.”(B.W.).

Hulpbehoevendheid van een echtgenoot staat geen onherstelbare ontwrichting van het huwelijk en dus ook geen echtscheiding in de weg.
Echter: “Art.301...§ 2. Bij gebrek aan overeenkomst zoals bedoeld in § 1, kan de rechtbank in het vonnis dat de echtscheiding uitspreekt of bij een latere beslissing, op verzoek van de behoeftige echtgenoot een uitkering tot levensonderhoud toestaan ten laste van de andere echtgenoot...”(B.W.).

De bekwame echtgenoot alleen beslist over zijn opneming in een gespecialiseerd ziekenhuis

Nog even een vraagje over de uitkering voor de behoeftige echtgenoot: indien iemand met een niet onaardig pensioen (hogere ambtenaar) uiteindelijk met dat pensioen nog steeds niet toekomt voor een opname in een verzorgingsinstelling, is het dan de bedoeling dat de andere partner nog steeds een deel bijdraagt van haar eigen (mindere) pensioen?

wat voor een verzorgingsinstelling is dat dan?
Een "hogere" ambtenaar heeft inderdaad een zeer aardig pensioen. Ben onlangs nog geconfronteerd geweest met de gangbare prijzen in RVI's en voor een "goed" gepensioneerde zijn die wél haal-betaalbaar.
Het zijn enkel de luxe-rusthuizen die onwaarschijnlijk duur zijn.
wil deze mens in een luxe instelling verblijven?Daarvoor kan hij/zij moeilijk de partner laten opdraaien denk ik.

@eylis Niet te kort door de bocht gaan: plaatsen in rusthuizen zijn ZEER schaars ... men mag al blij zijn als een plaatsje vrijkomt ... en soms is dat in een duur rusthuis ... Ben momenteel bezig om voor een dementerend familielid een plaats te zoeken en het is praktisch onmogelijk op korte termijn iets te vinden, hoewel persoon in kwestie al in zeer slechte mentale en fysieke staat verkeert. De dagprijzen lopen uiteen van 40 euro tot 50 euro per dag ... We zullen al blij zijn als er eindelijk een plaatsje is en als dat in die zogenaamde "luxeplaats" is, zullen we dan wel zien hoe lang het spaargeld meegaat!

Lenny

ik stel de vraag toch nog eens aan Mariette: waar ligt het probleem? vind men geen betaalbaar RVI of wil de persoon in kwestie niet in een modaal OCMW-RVI?
Ik weet dat er lokaal probleemgebieden zijn in Vlaaderen met te weinig bedden. Maar vaak heb ik al meegemaakt dat personen niet in een eenvoudig RVI nwillen. En dat kan je natuurlijk niet willen eisen van je partner (dat die dan meebetaalt aan één van de meer comfortabele standaard.

neenee: blijkbaar kost een volcontinu opname in een gepaste inrichting meer dan wat hij aan pensioen ontvangt. Bovendien wil hij dat niet, maar wil hij thuisblijven (wel dagverblijf in inrichting).

Bij echtscheiding zal hij dus na verloop van tijd (er is natuurlijk nog kapitaal en eigendom) zelf niet meer toekomen.
Ik weet nu niet of dit hét struikelblok is. De vraag was in eerste instantie: kunnen we nog scheiden.

Natuurlijk is een scheiding in dit geval een lose/lose situatie, want de echtgenote zal dan de helft van het gezamenlijke verworven kapitaal sowieso moeten afstaan.

tijd om aan het behandelend medisch team te vragen de alternatieven te bespreken met de mens en zijn partner. zijn er kinderen? ook die zouden kunnen helpen om een juiste beslissing te nemen. als hij in volconinue opname moet, kan ook beslist worden de woning te verkopen en zijn deel te gebruiken voor zijn opname. De partner kan dan over haal deel beschikken om naar een kleine studio /serviceflat uit te kijken. De man kan namelijk moeilijk eisen van zijn partner dat hij in dagverblijf gaat en dat zij sn'achts voor hem moet instaan.
Oudere mensen kunnen dat niet. en daar kan het medische team een rol in stpelen om hem op die zelfverantwoordelijkhjeid te wijzen.

Ze zijn pas zestig! Deze situatie kan dus nog decennia-lang aanslepen.