Borderline

[lovly_1]

Hallo allemaal,

zoals reeds vermeld in een ander post gaan mijn vrouw en ik uit elkaar.
In de afgelopen maanden heb ik met veel mensen gepraat over onze relatie. Ik heb diverse mensen horen zeggen, die uit veel ervaring spreken, dat mijn vrouw Borderline symptonen
vertoont.
Ikzelf ben eens wat gaan opzoeken en, omdat het zo'n divers iets is, zijn er van de 9 meest herkenbare symptomen, toch zeker 5/6 die ik zeer van toepassing vindt. Met name de extreme stemmingsstoornissen en woede-uitbarsting zijn niet te harden. Ook de kinderen zijn hier al enkele malen mee geconfronteerd. ook zwart-wit denken en alles of niets in een rlatie zijn erg kenmerkend.
Nu is het zo dat volgende dinsdag we beiden voor de vrederechter moeten verschijnen ivm dringende maatregelen.
Ik wil het beste voor onze kinderen en ze zeker niet hun moeder ontzeggen maar ik wil ook dat ze in een stabiele omgeving opgroeien.
Kan ik ze rechter verzoeken om dit te laten onderzoeken bij mijn vrouw? Zelf ontkent ze dat natuurlijk.

mvg,

Lovly_1

[lucgescheiden]

Al wat u beweert, zal u voor de rechtbank dienen te kunnen bewijzen, in het andere geval:
zullen dergelijke beweringen worden afgedaan als kwaadsprekerij en zich tegen u keren.

Stel dat u dit huzarenstukje toch kan waarmaken, en uw echtgenote kan laten brandmerken, welk
voordeel gaat u (en uw kinderen) dit op langere termijn bieden?
Mogelijk zal u dan kunnen bijdrage aan alle verzorging die deze aandoening vereist, waardoor
u zelfs uw co-ouderschap niet langer zal kunnen bekostigen.

Concentreer u dus niet op het zwart maken van de moeder, maar wel op het duidelijk stellen van uw goed vaderschap!
Veel sterkte!

[eylis]

best lovly,

Een rechter kan en mag overigens geen opdracht geven tot een medisch onderzoek, dat is zijn bevoegdheid niet. Bovendien de diagnose van borderline is géén indicatie om veblijfsco-ouderschap te verbieden. Borderline is tegenwoordig de meest gestelde diagnose bij psychologische problemen en is ook een signaal over wat onze huidige maatschappij met ons doet. duizenden borderliners leven (met of zonder diagnose) hun leven, gaan werken en voeden hun kinderen op.
en hoe is dat mogelijk? Door steun van hun omgeving.
Bovendien zou het wel eens goed mogelijk kunnen zijn dat de scheiding op zich en het vastleggen van een regelmatig verblijfsco-ouderschap met goede afspraken een positieve invloed zou kunnen hebben op de gemoedstoestand van je (ex)vrouw.
Ook borderliners hebben periodes dat ze zich beter voelen. en als persoonlijke problemen opgelost raken komthet zelfs vaak helemaal in orde.

[lucgescheiden]

"Ook borderliners hebben periodes dat ze zich beter voelen. en als persoonlijke problemen opgelost raken komthet zelfs vaak helemaal in orde."

M.a.w. hoe meer dergelijke zaken u erbij sleept, hoe langer de persoonlijke problemen onopgelost blijven.
Hoe langer de echtscheiding aansleept, hoe langer deze crisis de gemoedstoestand van de borderliner blijft beïnvloed, en
hoe slechter dit zou zijn voor uw kinderen. Waarvoor u toch het beste wenst???
En ondanks alles; dient u wel de wettelijk hulpverleningsplicht tussen echtgenoten na te leven....(!)

[lovly_1]

Allen veel dank voor de reacties!
@lucgescheiden: ik heb zeker niet de intentie de moeder zwart te maken. Ik weet dat ze ook liefhebbend kan zijn.

@eylis: na een hoop info te hebben gelezen, realiseer ik me dat ook heel goed. Alleen als je 10 jaar lang naast een partner hebt gestaan die je de meest ongelofelijke dingen naar je hoofd slingert en daarna weer normaal doet zonder sorry te zeggen, dan is het een ander verhaal. (dit naast een hele hoop andere zaken)
Emotioneel ben ik al enige tijd geleden van haar afgestapt. Neemt niet weg dat ik nog steeds om haar geef, ondanks alles. Maar niet van haar ego. (ik zie het ego als een aparte entiteit van ieders persoon, die wel heel erg veel met zijn/haar werkelijke zelf verweven is. Vandaar dat de radartjes der gedachten o zo moeilijk te stoppen zijn). Ze is en blijft tenslotte de moeder van onze kinderen.

@lucgescheiden: wettelijke hulpverleningsplicht tussen echtgenoten? kunt u dat nader specificeren in dit geval?

[lucgescheiden]

Wellicht kunnen anderen de wetteksten even plakken, maar mogelijk kan u deze ook terugvinden in uw trouwboekje.
Het komt erop neer dat gehuwden elkaar verplicht zijn tot hulp.
Vertaald naar uw situatie, en indien u de mogelijk zou krijgen om psychologische problemen te laten vaststellen;
kan een rechter dit, naar eigen goeddunken, een totaal andere wending geven.
Stel een rechter besluit tot een behandeling in een gespecialiseerde inrichting... u bent nog steeds gehuwd en de rekeningen zullen aldus aan u toekomen...
Stel de rechter besluit dat er onvoldoende bewijzen zijn... u bent het die met deze verdachtmakingen kwam aandraven... u brengt schade toe aan het co-ouderschap van de moeder...
Voldoende specificatie of dient u nog meer uitleg?

U hoeft me natuurlijk niet te geloven, maar heus ik ben zelf meer dan 20 jaar met een soortgelijk iemand gehuwd geweest.
Mijn leven zit na meer dan vier jaren vechtscheiding nog steeds vast in de gijzeling van haar schommelende gemoedstemmingen, maar
na al die tijd ben ik nog steeds blij van dit nooit te hebben aangevoerd als een argument.
Onze vier kinderen hebben de echtscheiding (tot nog toe) kunnen plaatsen en met ouder te worden gaan hun ogen elke dag ook wat meer open...

[lovly_1]

@lucgescheiden: wij zijn niet voor de belgische wetgeving getrouwd maar voor de nederlandse. we hebben wel Belgische huwelijkse voorwaarden waardoor dit waarschijnlijk ook voor ons van toepassing is. We konden beiden in ieder geval niet terecht bij een NL advocaat.
Mijn doel is dat ze geholpen word waar ik dat niet meer kan en er de energie niet meer voor heb. Ik ben totaal uitgeput en moet ook aan mezelf en kinderen denken.

Maar hoe maak je iemand dat duidelijk die zelf het 'probleem' niet wil erkennen?
Dwangmatig vind ik zelf ook veel te ver gaan maar ik wil wel dat ze geholpen wordt. In de eerste plaats voor haarzelf maar ook voor de kinderen.

En hoe ga je daarmee om tegenover de kinderen? (8/7/5)

Bedankt voor uw oprechte mening/inzicht.

[lucgescheiden]

Het is zoals steeds; zolang de persoon het probleem zelf niet wilt erkennen, kan geen hulp baten.
In situaties als echtscheiding, staat het aanzetten tot 'hulp zoeken' gelijk met 'olie op het vuur gooien'.
Dus is het eerder lijdzaam toezien, en trachten je gezin te beschermen, meer staat de belgische wetgeving niet toe,

Hoe je daarmee omgaat tegenover je kinderen?

De emoties van de echtscheiding maken dat je in eerste instantie fouten maakt, net door hen op de psychologische problemen te wijzen(!)
Indien je echt met een borderliner te doen hebt, zijn jullie kinderen reeds lang door deze persoon op de nakende scheiding 'geprepareerd'.

Je kan enkel hopen dat de rechter die u treft, voldoende ervaring heeft om de situatie te doorzien, en jouw co-ouderschap veilig stelt.
Dergelijke rechters zijn schaars, maar er lopen er enkele rond...
De borderliner zal zich hiertegen echter indekken door een advocaat in zijn/haar plaats te laten optreden...

Het zal een uitputtingslag worden, waarin het vooral belangrijk zal zijn om: jezelf psychisch niet onderuit te laten halen.
Laat vooral je wanhoop niet blijken aan jullie kinderen!
Laat hen integendeel elke dag opnieuw voelen dat je er voor hen bent, en
hen wil helpen waar je kan.
Probeer je tegenover hen ook niet te verantwoorden, zij zijn niet volwassen en wellicht beïnvloed,
waardoor je het risico loopt dat ze zich tegen jou gaan keren.

Een lange en eenzame strijd, waarin je momenten zal kennen waarop je gaat twijfelen, of je zelf geen borderliner bent...
Nogmaals; probeer je vaderschap eer aan te doen.... en veel sterkte!

[lovly_1]

Veel dank voor deze woorden.
Nogmaals, het is niet mijn bedoeling om haar zwart te maken. Ze heeft ook haar goede kanten.
Voor mij gaan er steeds meer zaken helder worden waarom het de afgelopen 10 jaar tussen ons niet gelukt is.
Ik ben sterk aan mijn eigen gaan twijfelen en zoals gezegd; dat je zelf geen borderliner bent....

Ik ken mijn eigen kracht en gevoel te weinig laten spreken. Of beter gezegd: genegeerd.
Daar ga ik nu aan werken en mijn uiterste best doen voor onze kinderen. Dat heb ik altijd gedaan en zal dat blijven doen.

Bedankt allen nogmaals voor de reacties!

We all are One!

[Franciscus]

Ook voor u misschien professionele bijstand zoeken.
Lezen over is een ding maar een deskundige kan u beter begeleiden bij dit gebeuren.
Ook hoe best de kinderen kan leren omgaan met.

[lovly_1]

Ik loop al een half jaar bij een psychiater maar deze geeft mij niet het gevoel dat hij mij kan helpen. ik heb hem alles over mijn vrouw verteld en hij heeft op geen enkele wijze een link gelegd met borderline.
Ik moet dus op zoek gaan naar een andere professional.
Daar komt bij dat ik een vriendin heb die zelf vele jaren een partner had welke borderline heeft.
Maar dat neemt dus niet weg dat ook ik professionele hulp nodig heb om dit alles te verwerken.
Bedankt voor de tip.

[eylis]

beste lovly, de psychiater heeft zeer professioneel gehandeld met jou: hij kàn én màg geen diagnose stellen van je vrouw zonder haar onderzocht te hebben.
Dat zou héél fout medisch handelen zijn. en daarom heeft het ook geen zin om op basis van litteratuur en ervaringen van andere mensen te besluiten dat je vrouw effectief borderline is.
en nog een reflectie: als je professionele hulp nodig hebt om deze situatie te verwerken, dan is een psycholoog of therapeut effectief een oplossing.
Een psychiater darentegen behàndelt medisch diagnosticeerbare syndromen en pathologieen.
Waarom ga je bij een psychiater?

[lovly_1]

Hallo eylis,
dat zal zeker zo zijn, het is echter van mijn kant uit een gevoel wat ik bij de man heb. Als je na 30 minuten gesprek meteen een recept voor anti-depressieva krijgt dan ben je bij mij aan het verkeerde adres.
Een depressie is geen chemische onbalans. voor meer lering en vermaak:
http://www.earth-matters.nl/5/2173/gezo ... ewijs.html" onclick="window.open(this.href);return false;.
Kijk, lees en oordeel zelf.
Nu is dit voor iedereen anders en sommigen mensen hebben er wel baat bij. Maar mijn gevoel zegt: niet doen en dan heb ik me daar aan te conformeren. In dit geval gevoel boven verstand.

In deze relatie heeft het mij ertoe gebracht dusdanig aan mezelf te gaan twijfelen. Wat deed ik allemaal fout? bij alles wat ik deed kreeg ik kritiek te verduren en het was nooit goed. Dat kan een mens behoorlijk onzeker maken.
Ik heb gesprekken gehad met een psycholoog maar ze had niet het gevoel dat ze me verder kon helpen.
Gek genoeg is de wetenschap die ik nu heb voor mijzelf een geruststelling waardoor een hele hoop op zijn plaatst valt. Wederom gaat het hier om gevoel.
Nogmaals: het is NIET mijn bedoeling om kwaad te spreken of om haar af te vallen. Daarvoor geef ik teveel om haar.

[roderidder]

Wellicht kunnen anderen de wetteksten even plakken, maar mogelijk kan u deze ook terugvinden in uw trouwboekje...

een voorbeeld:
Art. 213. BW Echtgenoten zijn jegens elkaar tot samenwoning verplicht; zij zijn elkaar getrouwheid, hulp en bijstand verschuldigd.

Het huwelijkscontract bevat dus elementen van o.a. verplichte hulp en bijstand en treed m.a.w. de visie van gescheidenluc bij.

RR

[lucgescheiden]

klopt als een bus.
Echter wanneer ouder X komt aandraven met een argumentatie van 'zware psychologische problemen' tegen ouder Y,
blijken noch vrederechter, noch Eerste Aanleg een vonnis te willen vellen in de zin van 'hulp en bijstand'.

Dergelijke argumentatie zou aldus moeten leiden tot een psychologisch onderzoek van zowel X als Y al was het om enige bewijskracht te kunnen leveren.
Het resultaat van dat onderzoek zou dan moeten uitwijzen of Y, of X, recht heeft op de wettelijke 'hulp en bijstand' vanwege de andere...

Hier wordt telkens verwezen naar het belang van profesionele bijstand door psychologen, kinderpsychologen en psychiaters, maar
geen vonnis dat zich uitspreekt over deze hulp, gewoonlijk blijft hiervoor na een uitspraak ook geen budget-ruimte over...
dit ondanks de schuldloze echtscheidingsprocedures en de expliciete wetten rond 'hulp en bijstand'...