JuridischForum.be

Mijn zoon wordt volgend jaar 18. In principe kan hij de alimentatie die zijn vader betaalt rechstreeks ontvangen, veronderstel ik. Ik weet dat zijn vader dit zeker zal proberen te doen. Ik heb er niets op tegen, tenslotte zolang hij bij mij woont moet hij delen in alle onkosten. En dan zal hij ook realiseren dat er geen gekke sprongen met dat geld gedaan kunnen worden. Hoe is de wetgeving omtrend dit in België? We zijn in Frankrijk gescheiden. Ik veronderstel dat de vader het alimentatie geld niet zomaar kan verminderen, zelfs als hij rechstreeks aan onze zoon betaalt? Advies - ervaringen welkom.

Hier zijn beiden ouders verplicht om naar verhouding van hun inkomsten bij te dragen in het levensonderhoud van de studerende kinderen.

Mijn inziens, kan dit bij studerende kinderen worden uitgelegd als:
Wanneer u instaat voor de verblijfskosten van jullie kind, dan vormt dit uw bijdrage in de kosten van levensonderhoud.
De alimentatie die de andere ouder betaalt, vormt zijn/haar aandeel in de totaal kost.

Wanneer het deel van de andere ouder dient te worden afgestaan om uw aandeel te financieren, dan meen ik
dat er een vermogensverschuiving zonder reden plaatsgrijpt.

Vergelijk het met de situatie waarbij uw studerende zoon alleen zou gaan wonen.
De totale kosten van levensonderhoud zouden vervolgens worden aanzien als alimentatie.
Deze zou vervolgens worden opgesplits - in verhouding tot de inkomens - tussen beide ouders.
Uw deel in de alimentatie zou in dit geval evenmin worden vervangen door het deel van de andere ouder,
Integendeel zelfs de financiële voordelen zouden voor u wegvallen...

M.a.w. u zoon kosten aanrekenen voor zijn verblijf bij u, zorgt ervoor dat uw aandeel in de alimentatie wordt
verminderd.
Dit is in het kader van een vonnis met de andere ouder niet te verantwoorden, immers
er bestaan geen reden om aan te nemen dat de totale kost van levensonderhoud zou zijn gedaald.

Mocht dit toch het geval zijn, dan dient het aandeel van de andere ouder in het levensonderhoud van uw zoon,
- in verhouding tot beide inkomens - in gelijke mate te worden verminderd.

In het andere geval zou dit erop wijzen dat u, reeds sinds het vonnis;
teveel alimentatie werd toegekend!
Op basis van het gelijkheidsprincipe zou u dan verplicht worden om; dit teveel betaalde terug te geven aan de andere ouder...

Er even bij zeggen dat het inkomen van de vader minstens 10x zoveel is als het mijne. Dus mijn bijdrage is volgens mijn vermogen... heel klein dus. Ik woon in een huis op basis van mijn inkomen + alimentatie 2 kinderen. Als daar een deel van wegvalt, zal ik verplicht zijn mijn huis te verkopen en iets kleiner te nemen. Dus indien zoonlief hier blijft draagt hij bij in de onkosten. Waarom U hieruit besluit dat ik teveel alimentatie voor mijn kinderen krijg, verbaast me. U beweert dus als ik bv een inkomen van 500€ en de vader van 5000€ (en we praten hier over fictieve bedragen), hij een alimentatie er kind van 300€ betaalt, dat mijn veronderstelde bijdrage ook 300€ is per kind???? Uw eerste zin zegt wel degelijk naar verhouding van hun inkomsten . Misschien is het ondenkbaar dat dat minstens 10x meer kan zijn, maar het is zo.
Dus terug naar mijn originele vraag...

Ik begrijp uw angst voor het wegvallen van de alimentatie, en de verkoop van uw huis die daarop zou moeten volgen.
Ik besluit hier echter niets, en in praktijk zal het echter nooit zo'n vaart nemen, er kunnen wellicht nog ander juridische aspecten worden bijgesleurd.

Echter wanneer jullie een vonnis laat vellen dat zich uitspreekt over alimentatie voor kinderen,
dan betreft het hier een bijdrage van beide ouders aan het levensonderhoud.
Strikt op de letter kan dit dus nooit worden aangewend voor de aankoop van een eigendom op uw persoonlijke naam.
In dat geval zou het zijn omschreven als een alimentatie voor u persoonlijk, wat blijkbaar niet het geval is.

Indien de verhouding tussen uw inkomen en dat van de vader inderdaad het tienvoudige bedraagt, en
indien u inderdaad onvermogend zou zijn om uw kinderen te huisvesten, zonder aan de alimentatie van uw kinderen te raken,
dan bent u naar belgische normen het slachtoffer geworden van een extreem slecht vonnis.
Waartegen u onmiddellijk beroep had dienen aan te tekenen.

Het maximum voor alimentatie ligt hier in België op 1/3 van de inkomsten van de 'veroordeelde'.
In uw voorbeeld had u aldus tot 5000/3= 1666 euro kunnen eisen aan alimentatie.

Daar het nog een jaar duurt alvorens uw zoon meerderjarig wordt, lijkt het me raadzaam om
op zijn minst te onderzoeken of u het bestaande vonnis kan laten herzien.
Teneinde niet alleen de alimentatie te laten optrekken, doch tevens uit te sluiten dat u zou gedwongen worden om de woning
te moeten verkopen, mocht uw zoon opteren om op eigen benen te gaan staan.

Wat betreft aankoop huis, mijn kinderen moeten toch ergens wone, dus logisch dat ik bij aankoop van een huis een kamer voor hen voorzie... Als ik alleen was had ik gewoon cash kunnen betalen voor een apartement. Wat ik trouwens van plan was, en dan een huis te huren met de huurinkomsten, om zo financieel risiko te mijden aangezien ik werkeloos ben. Mijn moeder moest zich echter moeien en heeft me onder psychologische druk gezet om toch een huis te kopen. Ja, een grote fout. Maar enkel wie dit zelf meemaakt kan begrijpen hoe zwaar zo'n jarenlange psychologische druk us van inmenging in je leven. In elk geval, ik moet het oplossen nu hé. Ik wil geen nieuw hoger bedrag aanvragen, zonder advokaat lukt dat nooit. En ik geef mijn geld liever uit aan mijn kinderen dan aan een advokaat. Logisch, of niet? In zekere zin kijk ik uit naar het moment dat mijn 2 kinderen volwassen zijn, want zelfs als ik financieel problemen heb, kan mijn ex me eindelijk niets meer zeggen. En ben ik echt vrij te doen wat ik wil, wat we meer vrijheid zal geven om aan een fatsoenlijk inkomen te werken! Ik heb een brief van zijn advokaat toen de dochter uit eerste huwelijk 18 werd, omdat hij het alimentatie geld wou stopzetten. IK heb hierover een nieuwe vraag geformuleerd.

Iets wat rechter zal wel horen hebben naar uw argumentatie inzake; financiële risico's vermijdend.
Uw commentaar op het gemoei van ouders kan u beter voor u houden vrees ik, zeker wanneer u een oudere rechter treft.
Ouders vormen immers geen partij binnen uw echtscheiding...

Voor de rest geeft ik u voor 100 procent gelijk, buiten het feit dat u steeds zal leven binnen een samenleving.
Waarbij samenleven betekent: gevrijwaarde rechten, maar ook plichten. Maak u dus niet te veel illusies over dat "echt vrij zijn".