JuridischForum.be

Ik weet dat co ouderschap de norm is tegenwoordig en ik weet dat ik heel veel reacties ga krijgen van ; de vader heeft ook rechten. Maar hoe ver moet je het laten gaan.
De situatie. Mijn ex en ik zijn 8 jaar samen, we krijgen 3 kinderen, na een korte tijd getrouwd te zijn wordt hij verliefd op iemand anders en trouwt opnieuw, ikzelf vind ook terug mijn geluk na een tijd alleen. Ze hebben ondertussen een kind van hun 2, en ze hebben eens een periode vn 6 maand bij ons gewoont omdat ze dan uit elkaar waren...

Dit is kort de historie tussen de vader en mezelf.

Nu de kinderen,momenteel jonger dan 13.

De jaren dat ik alleen was waren niet echt gemakkelijk, de jongens kwamen naar huis met volgende meldingen:
"Papa zegt dat hij u nooit graag gezien heeft" "Papa heeft moeten trouwen met jou" "Papa heeft jouw in zijn gsm als HEKS staan" "De nieuwe vrouw heeft een leuk koosnaampje voor jou, wat ik hier echt niet ga vermelden maar ze noemt mij zo constant tegen de kinderen.

met uitzondering van een klein jaar hebben ze altijd 25 kilometer van hun school gewoond. Ze beoefenen allemaal sport maar hij wilt daar niet voor rijden. Dus is het beroep doen op mij, de schoonouders of de trein, ze gaan dus alleen met de trein.

Op zich nog niets erg hoor ik je zeggen. Maar ze zijn daar minderwaardig. Ze zijn voor lange tijd met hun papa op verlof geweest en ze waren daar de kinderen van, want het was met de familie van de stiefmama. Ik word daar constant slecht gemaakt terwijl ik niet weet waarom.
Op heel het verlof zijn er van die jongens amper foto's gemaakt of wordt er maar heel soms naar omgekeken.

We wonen momenteel op een appartement met 2 slaapkamers, dus zitten ze met 3 op elkaars lip. Ze zijn ooit naar mij gekomen zonder 1 hap te eten, het was toen 3 uur in de namiddag...

Als ze hun sport mogen beoefenen dan moet ik heel erg inspringen, want zij doen er geen inspanningen voor.

De kinderen worden er ook niet kleiner of minder mondiger op natuurlijk. Momenteel gaan ze altijd tegen hun zin naar hunne papa en zeggen als ze 14 jaar zijn dat er permanent bij mij willen komen wonen want dat ze het er echt niet meer volhouden.
Hun vader zien ze bijna nooit want hij werkt - slaapt of is niet thuis. De relatie van de papa is ook niet meer zo heel goed en krijgen steeds alles op hun kop. Ze begrijpen niet waarom ze nog moeten gaan... ze zien hun papa toch nooit.

Heel frustrerend voor mij, want ik moet ze elke week tegen hun goesting laten gaan... hoe moet ik hier in gods naam mee omgaan?
Is het zo dat die mogen kiezen op het 14 waar ze leven?

ik vraag steeds om eens samente zitten en te praten maar da weigeren ze, ze houden zich zelden aan gemaakte afspraken, en houden langs geen enkele kant rekening met de kinderen, alle met mijn kinderen...
Ik lees constant dat co ouderschap heel moeilijk is om aan te vechten, maar als de kinderen hun vader nooit zien, steeds met heel veel frustraties naar huis komen, wat is het nut dan van co ouderschap nog?

Misschien om te beginnen eens met vader praten om te horen of hij die bi-locatie nog wel echt ziet zitten. Misschien dan overschakelen naar enkel één weekend om de twee weken op bezoek bij papa.
financieel moet er dan natuurlijk ook een mouw worden aangepast, dan toch mèt jeugdrechter?

Als u twijfelt aan de opvoedkundige kwaliteiten van de vader, kan u een sociaal onderzoek aanvragen, om op basis van de resultaten de verblijfsregeling te laten aanpassen. Let op, ook u zal dan onder de loep worden genomen.

zolang kinderen minderjarig zijn, kunnen ze niet kiezen bij welke ouder ze verblijven. Vanaf 12 jaar kan een kind wel aan de rechter vertellen (gehoord worden) wat ze er zelf van vinden of hoe ze zich voelen. Maar een rechter zal deze informatie niet beoordelen in de zin van: het kind WIL dit, dus willig ik dit in. Deze informatie wordt eerder meegenomen in de beoordeling hoe het co-ouderschap tussen de ouders verloopt.
en heel belangrijk: co-ouderschap is het wettelijke gezamelijke ouderschap van beide ouders, verblijfsco-ouderschap is de wijze hoe en wanneer de kinderen bij wie verblijven.
Nog info uit de praktijk: kinderen proberen vaak in de aanloop en tijdens de puberteit het verblijf bij de ene of andere ouder uit te spelen tov de andere ouder. Probeer zo neutraal mogelijk te blijven. Wat een kind vertelt kàn (ik zeg wel, kàn) een gekleurde en persoonlijke versie zijn van de feiten.
Voorbeeld Ter overweging: als een kind vertelt dat het niet meer naar school wil, is het een goed idee om samen met je kind te proberen onderzoeken hoe het schoolgaan wél fijner kan worden.
Dan beslissen we ook niet om met school te stoppen.
Co-ouderschap is een héél moeilijke evenwichtsoefening als één van de ouders niet echt meewerkt. Maar het is en blijft toch co-ouderschap tem ze meerderjarig zijn.

Je begrijpt toch dat neutraal blijven als het om u kinderen gaat heel moeilijk is. Ik heb de vraag gesteld of hij co ouderschap nog ziet zitten ,het probleem is dat het allemaal via mail moet.. hij wil echt niet samenzitten. Het is zooo frustrerend. En ik denk dat ik juist oorlog heb verklaard...

Ik was altijd overtuigd dat coouderschap het beste oplossing is van alle slechte oplossingen is voor het kind maar ik heb nog maar heel weinig situaties gezien waar het effectief goed gaat hoor. Ik ben er helemaal niet meer van overtuigd.

Natuurlijk voor die kinderen is het heel moeilijk als de ouders amper spreken tegen elkaar omdat 1 partij niet wil spreken. Ze leven in 2 verschillende werelden, en worden altijd benadeeld. klein voorbeeldje? Mijne jongste is juist verjaard, en heeft van de papa niets gekregen, buiten een telefoontje op de dag zelf, de halfzus verjaard volgende maand en ze zijn al volop haar verjaardag aan het voorbereiden... hoe komt dat over bij die kleine denk je, en zo is dat met alles... ze staan nog niet vermeld op de deurbel, maar de halfzus wel, ze zien hun papa nooit of hij zit in de zetel naar tv te staren of te slapen... Ik weet wel dat dit de feiten zijn van de kinderen, maar ik ken mijn ex al een klein beetje, en op het eind van onze relatie was dit juist hetzelfde.

Om een sociaal onderzoek te starten, die vind ik er al wat over... ik wil helemaal geen oorlog, niet dat ik iets te verbergen heb, ik woon in het centrum van de stad, werk 2 dagen per week thuis en ga overal mee met de kinderen. Ik zorg voor alles, alles hé, de papa doet op dat vlak niets, school - dokter - euh alles, en ik denk wel dat ik een hele sterke band heb met mijn kinderen, net als mijn nieuwe man, die aanbidden ze. Ze hebben hier elk hun slaapkamer, kunnen met hun fiets overal naar toe en al hun vrienden zijn dichtbij, bij de papa is alles ver weg, slapen allemaal opeen en zoals ik al zei, ze zien hem heel heel weinig dus waarom zouden ze nog gaan...

Eerst proberen face to face op te lossen, maar dat is helemaal niets simpel. En direct naar de rechtbank stappen vind ik een hele grote stap, is er niets daartussen?

Enige manier om de vader tot iets te verplichten, is via de rechtbank. Voor alle andere mogelijke oplossingen moet de vader willen meewerken.

Bemiddeling:
Maar dan moet hij ook willen meewerken.
Echter als u duidelijk kunt maken dat het 5 voor 12 is want dat hij zijn kinderen emotioneel/psychisch aan het verliezen is en dat u dat niet wil.
http://www.voba.be/page.aspx?pId=2041&m ... mIdd=0&lid" onclick="window.open(this.href);return false;
http://www.juridat.be/bemiddeling/" onclick="window.open(this.href);return false;

Ik heb gevraagd achter een gesprek; resultaat: hij antwoord niet meer...

Ik denk dat ik toch heel hard bij de stap van bemiddeling ga moeten denken.

Sorry maar dat een kind maar kan kiezen op zijn 18 waar hij mag wonen vind ik er toch wel over zene...

Sorry maar dat een kind maar kan kiezen op zijn 18 waar hij mag wonen vind ik er toch wel over zene...

Dat is nu eenmaal het gevolg van minderjarigheid tot 18 jaar.

nu is het helemaal erg geworden... ze wonen bij de papa in een appartement met 2 slaapkamers. tot vorige week sliepen de 3 jongens samen op 1 kamer en de half zus bij de ouders in de week dat ze bij de papa waren. Nu kwamen ze daar en? Ze hebben de ene slaapkamer omgebouwd tot een slaapkamer voor de zus en zij slapen nu bij de papa op de kamer. Dit kan toch niet meer wettelijk zijn?

Uiteindelijk hebben ze toegezegd om rond de tafel te gaan zitten... maar daar gaat toch alleen maar ruzie van komen...

Je kan niet op voorhand weten dat er alleen maar ruzie kan van komen, dus grijp deze kans. Probeer dit via bemiddeling te doen.

We zullen samenzitten, zonder bemiddeling. We zullen wel zien maar ik kan mijn jongens daar niet naar toe blijven sturen...

Opletten met argumenten van MIJN jongens .... het zijn de kinderen van u beiden.
Of het slapen in de slaapkamer bij de vader een doorslaggevend argument is voor de rechtbank .... daar heb ik een beetje mijn twijfels over wat zou daar niet wettelijk aan zijn?

Of het slapen in de slaapkamer bij de vader een doorslaggevend argument is voor de rechtbank .... daar heb ik een beetje mijn twijfels over wat zou daar niet wettelijk aan zijn?

Is wel iets waar bij een sociaal onderzoek naar gekeken wordt, en dus invloed kan hebben. Maar alleen dat feit zal niet zoveel gewicht hebben.