JuridischForum.be

Beste,
Paar maanden geleden ben ik bevallen van een zoontje.
Maar nu gaat het tussen mij en mijn vriend niet meer zo goed, we zijn niet getrouwd of niet samenwonend,
hij keek ook nauwelijks om naar mij tijdens mijn zwangerschap.
Nu, we zijn een paar weken gelden verhuisd en is er uit zijn mond heel veel lelijke dingen gezegd geweest,
waardoor ik nu schrik heb om nog samen met hem verder te leven en schrik dat hij de kleine iets zou aandoen.
Maar ook heb ik de schrik voor mijn zoontje te verliezen omdat hij al een paar keer dreigde met een advocaat voor mijn zoontje alleen voor hem te houden.
als ik het gedaan ga maken tussen mij en mijn vriend zal ik zo'n schrik hebben om week om week de kleine te hebben.
Maar ik kan mijn zoontje echt geen week missen! Een weekend zal ik ook al teveel vinden ook gewoon de schrik omdat hij niet voor een kind kan zorgen, als hij huilt dan roept hij al zo hard op de kleine.
Als ik bij hem blijf dan ga ik alleen maar ongelukkig zijn en zal de schrik altijd blijven.
Ik ben echt ten einde raad, ik weet niet goed hoe ik dit verder moet volhouden.

Met vriendelijke groeten,

Beste,

Als het zover zou komen dat jullie beslissen uit elkaar zouden gaat het volgens de wet als volgt: Als ouder blijven jullie het ouderlijke geag uitoefenen. Dat is een wettelijk recht en plicht: dat houdt in dat jullie beiden mogen en moeten instaan voor de opvoeding en onderhoud van jullie kind. Bovendien hebben jullie beiden het recht een goede relatie te ontwikkelen met jullie kind. Dat is ook een recht van het kind. Dat wordt co-ouderschap genoemd. Hoe jullie die omgang regelen, dat kunnen jullie samen beslissen. als dat niet lukt doet een jeugdrechter dat. In het algemeen kiest men (en ook de wet) voor gelijk verblijfsco-ouderschap. Dus bijvoorbeeld week-om-week. Maar om verschillende belangrijke redenen kan er iets anders beslist worden: bijvoorbeeld 60/40 of 70/30 verblijfsregeling. Een grote afstand tussen de ouders od de heel jonge leeftijd bijvoorbeeld kan een reden zijn. Je vriend kan nooit je kind 100% bij zich houden "met een advocaat", maar jij ook niet.
Als de baby zo klein is, zou het om te beginnen al zeer wenselijk zijn dat jullie echt niet te ver van elkaar gaan wonen. En dan een regeling die in de tijd kan evolueren naar 50/50. Je zou nu kunnen voorstellen dat de papa jullie kindje in het weekend een dagje bij zich neemt en in de week een namiddag. Als het kindje een jaar is, zouden dat langere periodes kunnen worden. zodat je in de kleuterleeftijd kan overgaan naar 50/50 met in de helft van de week telkens een namiddag bij de andere ouder (woensdagnamiddag bijvoorbeeld) Nu lijkt je dat misschien vreselijk om je kind een week te missen, maar dit is wel de realiteit waar je naartoe zal moeten werken, want het is een wettelijk recht. Daar kan je met korte verblijven bij de papa alvast aan wennen.

Maar het probleem is hy kan niet voor een kind zorgen, dat is zelf nog een kind hoe hij soms doet tegenover de kleine vindt ik vreselijk! Hy verschoont zyn luiers nog niet en geeft nog geneens eten.. En ook hy is constant weg. Hoe moet ik mij dan voelen als mijn kind bij hem is? Ik zou gewoon schrik hebben dat hy de kleine alleen laat! Hy is er echt niet in staat om een kind op te voeden..

Ik stuur u een privéé bericht.

Heeft hij jullie kind erkend bij de burgerlijke stand?

Ja dat wel

Wat is de exacte vraag?

Heeft uw to-be-ex het kind erkend?

Maar het probleem is hy kan niet voor een kind zorgen, dat is zelf nog een kind hoe hij soms doet tegenover de kleine vindt ik vreselijk! Hy verschoont zyn luiers nog niet en geeft nog geneens eten.. En ook hy is constant weg. Hoe moet ik mij dan voelen als mijn kind bij hem is? Ik zou gewoon schrik hebben dat hy de kleine alleen laat! Hy is er echt niet in staat om een kind op te voeden..

Het probleem is dat vele moeders dit denken, maar dat de meeste vaders écht wel over de brug komen zodra ze moeten.
Moeders nemen vaak die verzorgende taken op vanaf het prille begin en sommige moeders laten de vader zelfs niet toe om zijn deel te doen (ik zeg niét dat dat bi jjullie het geval is). Een moeder denkt dan ook al vaak dat aangezien zij steeds alles doet, de vader daar niet toe in staat is. Maar het omgekeerde is vaak waar: Als de vader er alleen voor staat, zal hij een beetje moeten zoeken, maar zal het hem best wel lukken om voor zijn kind te zorgen.

Ja, die pamper zal de eerste keer misschien niet juist zitten.
Ja, die papfles zal de eerste keer misschien niet warm genoeg zijn.
Maar het is een proces van vallen en opstaan.

Bovendien kan ik je ook vertelken dat een rechter, moest het zover komen, dit niet als een argument zal zien. Dit gaat namelijk enkel maar over een gevoel dat jij hebt, er is niets bewezen.

Verder: wat eylis zegt. bij wet hebben jullie SOWIESO co-ouderschap: samen beslissen over de belangrijke zaken in het leven van een kind: opvoeding, onderwijs, religie, medische ingrepen en verblijf.
Als jullie op een van deze punten het niet eens geraken, zal de familirechter deze beslissing in jullie plaats nemen. Qua verblijf gaat dan de voorkeur uit naar bilocatie. Enkel bij ernstige tegenindicaties (bv drugs, misbruik) zal de rechter hier anders over oordelen. Afstand kan, maar moet geen tegenindicatie zijn, net als leeftijd. Hier was er bilocatie van toen de jongste ongeverr een half jaar oud was nadat de mama zélf ettelijke tientallen kilometers verder verhuisd was, waarschijnlijk in de hoop om het zo tegen te houden.

Mijn raad:
- hou steeds in het achtergoofd dat julie samen ouders zijn en probeer hetgeen je voor de papa voelt als ex-geliefde opzij te zetten als je met hem praat in zijn rol als vader.
- geef hem een kans om te bewijzen dat hij het wel kan en ga hem niet op voorhand afwijzen als vader. Dat kan je in de toeksomt alleen maar meer hartzeer bezorgen als de moment gekomen is waarop je je kind wel moét afgeven.
- ga een keer met hem samenzitten (zonder kind) en probeer zonder verwijten en roepen te praten en te ontdekken wat hij wil. (wil hij wel bilocatie? wat zijn andere opties?)
- praat niet over 'jij doet dit, jij blabal', maar over 'ik voel me, ik denk dat'

Probeer bemiddeling als jullie er samen niet uitgeraken. Een bemiddelaar kan echt wel helpen om elkaars perspectieven te doen begrijpen en om oplossingen aan te reiken.
Sowieso is bemiddeling een belangrijke pijler van de familierechtbank en is de kans zeer groot, dat als je naar de RB stapt, zij bemiddeling gaan opleggen. Als je dan kan aantonen dat je dat al gedaan hebt, sta je dan al een stap verder.

Ja hij heeft het kind erkend. Maar hy kijkt er niet eens naar! En ben zyn vuile woorden meer dan zat. Daarom hoe moet dit verder want hy wilt graag week-week regeling maar myn zoontje is nog maar 3 maandjes. En kan hem echt niet missen en zeker niet omdat hij niet naar zyn kind omkijkt! Hoe moet ik my daarby voelen?

Maar zyn woorden wat hy zei over de kleine vindt ik niet kunnen! Hy is trouwens elke dag weg geweest naar vrienden zelf heeft hij tijdens mijn zwangerschap nog gezegd ik wil geen kind en nu wilt hij week week regeling? Pardon ze maar myn zoontje is nog maar 3 maanden oud. En echt hy is nog maar 22jaar oud en echt, hy wilt zyn vryheid nog en dat zie je. Ik voel my er niet goed by om myn zoontje by hem te laten. Als hy nog maar huilde moest ik al direct overpakken en was hy weg. Leuk he?

Probeer toch je emoties eventjes los te koppelen, hoe moeilijk dat ook is.

Als je deze argumenten gaat gebruikne in een rechstzaal ga je overkomen als een hysterische, overbeschermende moeder die de vader niets gunt. En geloof mij, daar kunnen rechters minder en minder mee lachen.
De tijd van de heerschappij van de moeders is al lang voorbij.

Tenzij je échte argumenten hebt, zal de vader zijn rol kunnen en mogen opnemen.

Ik denk dus dat je beter kunt proberen met de vader te praten. Misschien wil hij wel niet echt bilocatie? Misschien wil hij een conservatieve weekendregeling, maar wil hij nu jou gewoon kwetsen?
Probeer met hem te praten om te zien wat hij écht wil.

En als hij bilocatie wil, probeer dan af te spreken dat je een opbouwende regeling doet (vinden rechters ook positief). Bv eerst een dag in het weekend en een halve dag in de week (geen overnachting) en zo opbouwen tot week/week tegen de leeftijd van 2.5, zodat er geen grote veranderingen meer moeten gebeuren als jullie zoon naar school gaat.

En een kleine tip: het is JULLIE zoontje , niet 'mijn' zoontje. Dat is nog zo iets waar rechters een hekel aan hebben.

ik heb nog één bedenking die de zaak iets of wat kan veranderen... lees ik in je eerste post dat je nooit samenwonend bent geweest met de vader van jullie zoontje? Hoe ziet het dagelijkse leven er dan nu uit? Op welk adres is hij gedomicilieerd? En waar verblijft hij in realiteit ? Blijft hij enkel bij jou soms slapen? Dan zou je een omgangsregeling kunnen voorstellen dat hij op regelmatige tijdsstippen contact heeft met de baby volgens de opbouwende regeling (zonder overnachting) zoals Duma voorstelt en bekijken hoe de papa de rol opneemt van vader.

Nu momenteel woont hy op het adres waar we paar weken geleden zyn naar verhuisd. Maar dat zal opgezegd moeten worden want voor hem alleen is dat te duur. Dus zal hy wss terug by zyn ouders gaan wonen. Ik woon momenteel even terug by mijn mama met ons zoontje. Maar zyn domicilieering is nog steeds by zyn ouders.

Nu zelfs ik bij mijn mama tijdelijk woon kijkt hij er nog niet naar het kan hem blijkbaar heel weinig schelen voel ik het zo...

dus jullie domicilie heeft nooit samen op hetzelfde adres gestaan? Tja, dan is er nooit sprake geweest van gezinsvorming is mijn eerste indruk en heeft hij nooit de intentie gehad een gezin te vormen. Nodig hem uit bij jou thuis waar je ouders aanwezig zijn en laat een derde neutraal persoon aan hem uitleggen dat het nooit mogelijk is dat de ene of de andere ouder het kind enkel voor zich neemt. Dat je zijn wens om vader te willen zijn voor jullie kind wil respecteren en daarom een regeling voorstelt, gezien de baby nog zeer klein is en de vader zijn verzorgende rol nog moet aanleren. Voorstel: (zoals duma suggereerde): elke weekend een dagje en elke midweek een namiddag. Is de verstandhouding tussen jullie ouders goed, laat jouw ouders zijn ouders vragen dat ze een oogje in het zeil houden als hij jullie baby ontvangt, maar dat ze hem wel alle verzorgingstaken zélf moeten laten proberen. Het is ook belangrijk dat je ouders aan hen laten weten dat als hij er niets van bakt, ze niet moeten vrezen hun kleinkind niet meer te zullen zien. Dan blijft het kindje bij hen op bezoek komen. Ze zullen dat waarderen en je zal wellicht ook steun van hen krijgen.