JuridischForum.be

Mijn vraag is helemaal niet juridisch. In dat opzicht ben ik hier met mijn topic niet echt op de juiste plaats. Sorry daarvoor! Toch wil ik graag de mening van gescheiden ouders.
De situatie:
De partner van mijn ex-man kent mijn dochter al sinds de geboorte. Zij zijn een koppel geworden tijdens mijn zwangerschap. De relatie tussen mijn dochter en haar stiefmama is nooit echt denderend geweest. Langs beide kanten …
Nu is mijn dochter 13 jaar en met het ouder worden, wordt de verstandhouding slechter en slechter. Hun karakters botsen. Wij hebben klassieke bezoekregeling maar elk weekend, elke vakantie ergeren ze zich aan elkaar, werken ze elkaar tegen, maken ze ruzie, …
Momenteel is ze de hele maand augustus bij haar papa. Gisteren weer een hele reeks berichten. Het zit er tegen op vakantie. Om een lang verhaal kort te maken. Mijn dochter had haar maandstonden, haar broek was doorgelekt en van haar stiefmama mocht ze geen propere broek aantrekken. Ze moest met die vuile broek blijven lopen want op vakantie moet de vuile was tot het minimum beperkt worden. De papa laat dit allemaal gebeuren. Hij zit natuurlijk tussen 2 vuren …
Al jaren stapelen de ‘gebeurtenissen’ zich op. Telkens doet mijn dochter haar beklag tegen mij. Elke zondagavond na een ‘papa-weekend’ moet ze het eerste half uur uitrazen. Alle gebeurtenissen, ruzies, ergernissen gooit ze eruit. Ik probeer haar dan altijd te kalmeren maar leg haar ook uit dat ik daar niet zo heel veel aan kan doen. Dat ik geen problemen van bij de papa kan oplossen.
Al jaren zwijg ik tegen de papa. Het zijn eigenlijk ook niet echt mijn zaken. Dat is iets wat hij zelf binnen zijn gezin moet oplossen.
Nu wordt mijn dochter ouder en elke keer gaat ze met grotere tegenzin naar haar papa, door die situaties. Als er niets aan hun relatie verandert, vrees ik dat ze binnenkort niet meer zal willen gaan.
Ik wil die situatie graag eens aankaarten bij de papa. Het is in ieders voordeel dat die twee samen leren leven. Alleen vind ik het heel moeilijk om zoiets te bespreken. Ik wil zijn vrouw niet aanvallen en vrees dat alles wat ik zeg, zal opgenomen worden als commentaar.
Ik minimaliseer het aandeel van mijn dochter ook niet in dit verhaal. Ze is ook niet altijd de gemakkelijkste. Als het haar niet zint, zal ze het ook duidelijk laten merken. Een typische puber!
Mijn vraag. Kan ik dit eigenlijk wel bespreken met hem? Zijn het mijn zaken? Indien ja, hoe pak ik dit het beste aan?

Ja, je kan dit bespreken met hem; dat moét je zelfs!

Hoe pak je dat aan:
- je spreekt met hem af op een neutrale plaats ZONDER dochter en ZONDER stiefmoeder. Zulke gesprekken gaan alleen jullie aan: jullie zijn de ouders.
- je zet voor jezelf op voorhand rustig op een rijtje welke boodschap je wil overbrengen en wat je doel is: gelukkige dochter!
- je verwijt de papa niets (als je daarmee begint, zal het gesprek rap over en out zijn en net dat is niet wat je wil)
- spreek uit de ik-vorm. Dingen zoals 'jij blabla' of 'zij ...' klinken al rap beschuldigend.
- zeg zeker ook vast dat je denkt dat je dochter op sommige vlakken overdrijft en stel hem ook gerust dat je haar niet van hem wil weghouden, maar dat het net is omdat je merkt dat ze soms laat merken niet graag meer te gaan, je het zo belangrijk vindt dat jullie samen dit probleem oplossen.
- vraag hem hoe HIJ de relatie tussen beide dames percipieert. Dan krijg je ineens inzicht in zijn gedachtegang en krijgt hij het gevoel dat je zijn mening en waarneming belangrijk vindt.

Staat de stiefmama open voor een babbel met jou? Je kent haar nu al lang. Je staat er waarschijnlijk niet voor te springen, maar je weet nooit?

Misschien is bemiddeling wel iets wat jullie vooruit kan helpen: http://www.vlaanderen.be/nl/gezin-welzi ... tscheiding

(Ik hoop dat ik hier mag doorverwijzen, beste admins? Indien niet verwijder je mijn bericht maar)
Bieke, misschien kan je ook eens een kijkje nemen op Houvast.be, dit is een site voor en door alleenstaande ouders waar je terecht kan voor raad en waar je je verhaal kwijt kan.