JuridischForum.be

Het was niet evident om in de titel het specifieke karakter van het probleem te schetsen. Dit is de huidige situatie:

Ik ben meer dan 6 jaar getrouwd, we hebben een zoontje van bijna 11 maanden. Samen hebben we een huis gekocht dat we nog aan het renoveren zijn. Mijn vrouw is van Indonesië naar hier verhuisd voor mij.
Ik heb al een lange tijd twijfels over onze relatie, had ook een affaire en heb nu de knoop door gehakt en besloten dat ik niet meer verder kon.

Mijn vrouw wil nu maar één ding. Ze wil terug naar Indonesië mét ons zoontje.
Ik geef toe dat ik fouten heb gemaakt en dat deze situatie mijn keuze is geweest. Maar mijn zoontje zomaar moeten opgeven vind ik nu wel een brug te ver.

Ik heb al wat research gedaan naar de problematiek rond deze situatie, maar weinig gevonden.

Ik wil gewoon inschatten hoe groot de kans zou zijn als, wanneer mijn vrouw voet bij stuk houdt, een rechter effectief zou instemmen met mijn vrouw die met ons zoontje naar het buitenland verhuist.

Dingen die in zulke situaties vaak in mijn voordeel zouden pleiten, zijn hier nu niet van tel. En het is niet zo duidelijk te stellen wat nu in het belang van het kind is.
Hem uit zijn vertrouwde omgeving halen is niet zo'n probleem gezien zijn leeftijd. Ook de taal is nog geen probleem en hij gaat uiteraard ook nog niet naar school.
Is het effectief zo dat rechters geneigd zijn om voor jonge kindjes, toch nog steeds meer geneigd zijn om meer rechten toe te kennen aan de moeder?
Speelt eventueel het uitgebreidde gezondeheids- en onderwijssysteem in België een rol in dit verhaal?

Maakt het uit dat ik de keuze heb gemaakt een einde te maken aan de relatie en dat ik een affaire had/heb?

Hopelijk leest iemand dit die in contact is gekomen met een gelijkaardige situatie.

Even geruststellen: De mogelijkheid dat een rechter uitspreekt dat uw kind met zijn moeder voltijds mee naar Indonesië mag verhuizen, is, in normale omstandigheden zo goed als onbestaande. Een kind heeft het recht om met beide ouders een band op te bouwen.

Beide ouders hebben steeds co-ouderschap (samen beslissen/ouderlijk gezag) en qua verblijfsregeling wordt er voorkeur gegeven aan bilocatie (week/week) met eventueel een opbouwende regeling moest dat gezien de omstandigheden aangeraden zijn (kleine leeftijd, minder goede band met een ouder, ...).
Indien uw vrouw naar het buitenland zou gaan, maakt zij een goed co-ouderschap onmogelijk en zal ook een gelijk gedeeld verblijf geen mogelijkheid zijn.

Waarom de relatie geëindigd is, doet niet ter zake. Het feit dat u als echtgenoot een misstap heeft begaan, zegt niets over uw kwaliteiten als vader. Ik zou er zeker ook niet zelf over beginnen, gezien dit voor de rechtbank een non-feit is.

Wat u wil kan doen en best zo snel mogelijk, indien u zou vrezen dat uw vrouw gewoon het vliegtuig neemt en weg is met jullie kind, is voorlopige maatregelen laten uitspreken door de familierechter en hierin laten opnemen dat uw vrouw het land niet mag verlaten met het kind. Indonesië heeft het Verdrag van ‘s-Gravenhage niet getekend, wat wil zeggen dat het sowieso al een pak moeilijker zal zijn om later nog iets gedaan te krijgen. Beter voorkomen dan genezen dus.
Heeft u concrete aanwijzingen/bewijzen dat zij hier mee bezig is? Een mail? Een document? Vliegtuigtickets geboekt?
Heeft u het gesprek per toeval opgenomen? Zonee, zeker doen als het gesprek daar nog eens over gaat. Zonder dat ze het ziet uiteraard. Opnemen van een gesprek mag zodra 1 deelnemer daar zijn toestemming voor geeft en uiteraard geeft u uzelf toestemming.