JuridischForum.be

Beste

In april 2016, na de breuk met mijn ex-partner, is er een vonnis uitgesproken waarin staat dat ik 150 euro alimentatie zou betalen voor mijn dochter 'van zodra ik beschik over een eigen inkomen', alsook de helft van alle buitenschoolse bijzondere kosten. Ik had toen zicht op een job en ben natuurlijke van goede wil wat betreft het bedrag waar mijn dochter recht op heeft. Helaas heb ik wegens omstandigheden echter pas sinds deze maand een nieuwe job gevonden. Gedurende de periode mei tot september heb ik dus noodgedwongen moeten rondkomen met een leefloon. Omdat ik in de onmogelijkheid was om iedere maand 150 euro te betalen - hoewel ik van goede wil ben want ik zie mijn dochter doodgraag -, heeft de advocaat van mijn ex-partner nu een gerechtsdeurwaarder ingeschakeld om de achterstallige alimentatie alsnog terug te vorderen, inclusief enkele bijzondere kosten die gemaakt zijn.

Mijn advocaat is echter van mening dat ik de periode van mei tot september niet hoef te betalen omdat duidelijk in het vonnis is opgesteld dat er pas moet worden overgegaan tot het betalen van alimentatie 'indien de vader beschikt over een eigen inkomen'. Elders lees ik dan weer dat er wel degelijk alimentatie betaalt moet worden wanneer men een leefloon ontvangt, dus nu weet ik niet goed wie of wat ik moet geloven.

Mijn ex-partner heeft met haar nieuwe vriend een netto gezamenlijk inkomen van boven de 3200 euro per maand, niet dat dat er toe doet.

Kan iemand mij hieromtrent wat duidelijkheid geven.

Alvast bedankt.

er staat u waarschijnlijk wel wat heen-en -weer-gekibbel te wachten over de terminologie. Want het is wat onduidelijk. Maar ik kan uw advocaat in feite gelijk geven: er staat in het vonnis pertinent: "een eigen inkomen". Dat woord "eigen" is in die zin in feite overbodig als het over inkomsten in de brede zin van het woord zou gaan (waar een leefloon eventueel ook toe zou kunnen behoren) de zin zou dan zijn "als u over een inkomen beschikt" Maar er staat "een eigen inkomen" omprecies te benadrukken dat het gaat over inkomsten uit eigen arbeid. De rechter had dat nog meer nader kunnen omschrijven om elk misverstand uit te sluiten. Om de redenering nog wat meer te steunen kan je bekijken hoe OCMW's een leefloon omschrijven: het is een aanvulling voor wie geen inkomen heeft of te weinig inkomsten om zo te komen tot een basisbedrag waarvan men kan leven. Nog een argument: had u een kind ten laste, dan was het leefloon ook hoger geweest: precies om de kosten van een kind te dragen. Maar dat had u niet: uw leefloon was een basisbedrag waar één persoon van zou moeten leven. Nog een tip: in het vonnis staat: "van zodra je beschikt over een eigen inkomen". Dat impliceert dus dat er een periode was dat je niet beschikte over een eigen inkomen. Dat kan alleen maar de periode zijn dat u een leefloon kreeg. Maar het is wel mogelijk om er over te discussieren. En dan is er ook het probleem dat je niet kan voorspellen hoe een derde persoon (zoals een deurwaarder) die "eigen inkomsten" dan wel zou interpreteren. Inderdaad lastige situatie.