JuridischForum.be

Een familielid is na echtscheiding in staat van vereffening.
Zij was indertijd gehuwd met scheiding van goederen.
Alle inkomsten kwamen terecht op de gezamenlijke rekening, onder andere ook inkomsten uit een belegging die op haar naam stond.

Tijdens huwelijksperikelen ontdekte zij dat haar man gedurende enkele jaren regelmatig grote sommen van de gemeenschappelijke rekening naar zijn eigen rekening verschoof. Er werd haar verteld dat zij die versluisde sommen waarschijnlijk niet zal kunnen terugvorderen, zelfs al kan zij aantonen dat een deel van dat geld wel degelijk uit haar (spaar)belegging komen.
Omdat zij voor de zorg voor haar drie kinderen moest instaan, had zij weinig of geen inkomsten, en werd zij aldus verarmd. Haar man bepaalde wanneer er voldoende geld op de gezamenlijke rekening stond.
De echtscheiding sleep jaren aan en tot overmaat van ramp werd zij in die periode ook nog eens langdurig ziek.
Ondanks die situatie bleef zij positief, en nam alle werk aan die wat inkomsten genereerden, ook ten bate van haar kinderen, voor wie zij op onregelmatige wijze onderhoudsbijdragen ontving.

Binnekort moet zij haar conclusies mededelen i.v.m. de staat van vereffening-verdeling.
Is er een mogelijkheid om in de gegeven situatie toch nog sommen terug te vorderen die haar toekomen of is zij dit voorgoed kwijt?

Heeft die echtgenoot meer 'teruggepakt" van die gezamenlijke rekening dan wat hij er heeft op gestort via zijn loon, andere inkomsten of overschrijving van persoonlijke rekeningen?
Werden de lopende uitgaven van het gezin via die rekening betaald?

Jawel. Hij versluisde maandelijks gemiddeld 93% van zijn inkomsten meteen naar eigen rekening, meestal in het begin van de maand, kort nadat zijn salaris werd gestort. Mevrouw had geen eigen lopende rekening. Alle gezinsuitgaven werden met de gezamenlijke rekening betaald.

Indien de gelden die mevrouw op die rekening stortte meer bedragen dan die 7 percent is er inderdaad sprake van vermogensverschuiving.

Dat bewijst echter niet dat de verarmde echtgenoot recht heeft op een vergoeding (terugvordering) omdat haar man aanhaalde dat hij jaarlijks bijgedragen heeft in de lasten van het huwelijk (die bijdragen komen overeen met de aflossing van de eerder kleine kredietlening voor de verwerving van hun gezamenlijke onroerend goed). M.a.w. hij betaalde daarmee zaken die mevrouw niet van de gezamenlijke rekening kon betalen wanneer dit nodig was. Ze moest als het ware zijn toestemming vragen om bij te schieten van zijn eigen rekening wanneer nodig. Dat kan zij uiteraard niet aantonen. Zij kan dus ook evenmin aantonen dat hij tekort is geschoten in zijn bijdrage aan de huwelijkslasten, want hij kan dat tegenwerpen door te verwijzen naar de bedragen die hij op de gezamenljke rekening 'plaatste'. Maar wat bleef dan nog over voor het gezin de rest van de maand als mijnheer er een tijd niet was.

Beide echtgenoten moeten bijdragen in de lasten van het gezin à rato van hun inkomsten.
Dat is ook zo bij volledige scheiding van goederen.
De rest blijft persoonlijk bezit.
Dat is het principe alleszins.

Maar als men gedurende jaren bedragen tussen persoonlijke rekeningen onderling alsook naar en van rekeningen op beider namen gaat
verschuiven dan kan een hersamenstelling wel zeer moeilijk, zelfs onmogelijk worden.

Daarom is de regel dat alles waarvan de persoonlijke eigenaar niet kan worden aangeduid als gezamenlijk bezit in onverdeeldheid dient
te worden beschouwd.

Slotsom is dus: wat kan er nog bewezen worden....?

En wie heeft het deel contante betaling voor aankoop van de woning die op beide namen staat betaald?
Heeft de vrouw een beroepsinkomen? Indien niet en er staat geen rekening op haar naam dan ziet het er heel slecht uit voor haar.

Mijnheer heeft aangetoond (tegenwerping) dat hij heeft bijgedragen in de lasten van het huwelijk door de uittreksels van zijn bijdragen voor te leggen. Maar die bedragen komen uiteindelijk overeen met de aflossingen van de kredietlening. De notaris aanvaardt dit maar dat zou ik niet als gezinsbijdrage kunnen beschouwen, want mevrouw had in die periode geen inkomen en kon dus zelf niets betalen. Ze was zich in die periode trouwens niet bewust van de verschuivingen want haar man hield zich altijd met de financiële huishouding bezig.
De vrouw heeft ondertussen een (vast) beroepsinkomen, klein maar ze kan er van leven. Gezien de kinderen allemaal hogere studies doen, zijn de onderhoudsbijdragen door de ex en kinderbijslagen net niet genoeg om alle kosten te betalen, dus tracht de moeder ook nog wat extra in bijberoep bij te verdienen. Voor zichzelf houdt ze echter niets over.

Er zit een gat in de redenering:

Vrouw had geen inkomsten en echtgenoot betaalde enkel de aflossing van de kleine lening.
Waarvan leefden ze dan de hele tijd?

(deze vraag kan men verwachten ingeval van rechtszaak).

Meestal stond er voldoende op de rekening om boodschappen te doen en af en toe wat te shoppen.
Het was pas als er extra duurdere aankopen gebeurden dat de kaart weigerde omdat de rekening ontoereikend was. Naargelang dit meer gebeurde, vond zij het vreemd dat ze bijna moest gaan bedelen bij haar man om extra geld op de gezamenlijke rekening te zetten. Pas toen ze in zijn administratie begon te rommelen en rekeninguittreksels begon na te zien, zag ze dat hij grote sommen geld overschreef naar zijn eigen rekening, maar in zoverre dat er voldoende overbleef om de wekelijkse boodschappen te bekostigen. Een extraatje kon er niet af. Toen begonnen de ruzies te escaleren en werd de man uiteindelijk het huis uitgezet via de rechtbank.
Ik vergelijk de man als Harpagon uit "L'Avare (Molière)

maw:

mevrouw had in die periode geen inkomen

en

Alle gezinsuitgaven werden met de gezamenlijke rekening betaald

en

stond er voldoende op de rekening om boodschappen te doen en af en toe wat te shoppen

Wil toch zeggen dat gezien scheiding van goederen hij voldoende bijdraagde voor het dagdagelijkse?

Scheiding van goederen impliceert toch dat elk van de partners zelf of zijn/haar vermogen beschikt?
En dat extra's verkrijgen van de ander "zijn vermogen" juist geen vanzelfsprekendheid zijn en dus "gevraagd" moeten worden?

Of zie ik dit foutief?

maw:

mevrouw had in die periode geen inkomen

en

Alle gezinsuitgaven werden met de gezamenlijke rekening betaald

en

stond er voldoende op de rekening om boodschappen te doen en af en toe wat te shoppen

Wil toch zeggen dat gezien scheiding van goederen hij voldoende bijdraagde voor het dagdagelijkse?

Scheiding van goederen impliceert toch dat elk van de partners zelf of zijn/haar vermogen beschikt?
En dat extra's verkrijgen van de ander "zijn vermogen" juist geen vanzelfsprekendheid zijn en dus "gevraagd" moeten worden?

Of zie ik dit foutief?

Ik heb ook moeite met de rekenkundige kant van het betoog.
Tenzij de stoute echtgenoot gaan lopen is met (een deel van) het vermogen van de vrouw (niet inkomsten van dat vermogen want dat zou een bijdrage in de kosten van het gezin zijn door zijn echtgenote) zie ik geen "fout".

Dit neemt niet weg dat kiezen voor volledige scheiding van goederen indien maar één echtgenoot werkt uit den boze is.
Tenzij er nooit huwelijksproblemen zijn en de verdienende echtgenoot gul met zijn geld omspringt in het voordeel van de thuisblijver.

Hij is inderdaad gaan lopen met het merendeel van de inkomsten van de vrouw, ook uit bepaalde terugbetalingen op haar naam op de gezamenljke rekeningen, nog tijdens hun huwelijk.
De vrouw werkte toen ook part-time, hoor ik nu, en al dat geld werd aan het huishouden en de kinderen besteed, maar ook aan noodzakelijke onderhoudswerken van de onverdeelde gezinswoning waar haar ex niet wilde toe bijdragen.
De man haalde ook aan dat hij het gros van de kosten voor hun gezinswoning met eigen kapitaal heeft betaald, en dat de gros van de opbrengsten van de verkoop van de woning dus in verhouding hem toebehoren gezien de scheiding van goederen.

Bij de Hoven van Beroep bestaat echter reeds langer een uitspraak dat het voldoende is aan te tonen dat de niet-werkende echtgenoot in geval van scheiding van goederen toch heeft bijgedragen in de lasten van het huwelijk, bvb. door kosten te betalen inzake renovering van hun onroerend goed, de zorg voor de kinderen, het huishouden voor het gezin, enz... Dus zelfs als de echtgenoot niet of in niet gelijke mate heeft bijgedragen aan de financiële huishouding geldt het principe van de in natura bijdrage als evenwaardig aan de financiële bijdrage. In dit geval kan worden aangetoond dat, gelet op de vorige uitspraak, beide (ex-)echtgenoten evenwaardige mede-eigenaars zijn.
Jammer genoeg ben ik geen betalende abonnee van het TBBR waar een uitspraak van het HvB staat uitgelegd.

Bij de Hoven van Beroep bestaat echter reeds langer een uitspraak dat het voldoende is aan te tonen dat de niet-werkende echtgenoot in geval van scheiding van goederen toch heeft bijgedragen in de lasten van het huwelijk, bvb. door kosten te betalen inzake renovering van hun onroerend goed, de zorg voor de kinderen, het huishouden voor het gezin, enz... Dus zelfs als de echtgenoot niet of in niet gelijke mate heeft bijgedragen aan de financiële huishouding geldt het principe van de in natura bijdrage als evenwaardig aan de financiële bijdrage. In dit geval kan worden aangetoond dat, gelet op de vorige uitspraak, beide (ex-)echtgenoten evenwaardige mede-eigenaars zijn.
Jammer genoeg ben ik geen betalende abonnee van het TBBR waar een uitspraak van het HvB staat uitgelegd.

Daar begrijp ik niets van. Wat heeft de bijdrage in de lasten van het huishouden te maken met evenwaardig mede-eigenaar zijn? Over welke uitspraak van het hof van beroep heb je het?

Bijdrage in het huishouden is een bijdrage in lopende kosten.
Maar toch niet in investeringen in bv een woning?

Niet-werkende echtgenote is ook geen synomiem van geen inkomsten hebben. De niet-werkende echtgenote
kan een schatrijke rentenierster zijn gehuwd met een laagbetaalde werkslaaf.

Ik wil maar zeggen: opletten met veralgemeningen.

Net daarom dat ik graag dat arrest van het Hof van Beroep te Gent zou willen inkijken, maar ik vind het helaas niet online.
Een bespreking is wel terug te vinden in het Tijdschrift voor Belgisch Burgerlijk recht van 2006. Maar helaas betalend.
" Als de andere echtgenoot een gelijkwaardige bijdrage heeft geleverd door de toewijding aan het gezin, voor het huishouden en de zelfstandige praktijk van de andere echtgenoot, zijn de respectieve bijdragen van beide echtgenoten in de lasten van het huishouden evenwaardig, zodat beide echtgenoten moeten worden aanzien als evenwaardige mede-eigenaars. Verder zijn er ook arresten dat bepalen dat als de ene echtgenoot met eigen middelen een onroerend goed in onverdeeldheid heeft verworven om het als gezinswoning te gebruiken, en de andere echtgenoot heeft naar eigen vermogen bijgedragen in de lasten van het huwelijk, al is het in natura (bvb; Kinderlast, huishouden, onderhoud,...) dan is de andere echtgenoot niet gerechtigd enige terugbetaling te vragen van de door hem gedragen lasten.