JuridischForum.be

Korte situatieschets:

Ik ben 3 jaar geleden ingetrokken bij mijn 10 j oudere vriend in zijn huis.
In diezelfde maand ben ik begonnen met werken (pas afgestudeerd). Had toen geen geld om ergens in te brengen.

Sinds november zijn wij wettelijk samenwonend. Wij hebben nu een baby.

Mijn vriend verdient bijna 1000 euro meer dan ik per maand. We hebben gemeenschappelijke rekeningen.

Probleem:

Het huis staat op zijn naam. Hij verdient weliswaar veel meer, maar ik werk ook en thuis zijn alle klusjes en de baby voor mij.

Stel dat hij me buiten gooit, dan heb ik niets. Geen huis, enkel de helft van de gemeenschappelijke rekening en helft samen aangekochte goederen.

Mijn vriend is erg trots op zijn huis en wil mij daarin absoluut geen aandeel geven. Ik stelde ook voor om spaarrekening op mijn naam te openen en de helft van het bedrag dat wij afbetalen erop te storten als appeltje voor de dorst in geval van uiteengaan. Hij wil daar niets van weten.

Hij zegt dat ik geen enkel recht heb op ook maar iets van het huis, want hij betaalt huis zelf af door groot verschil in wedde. Hij houdt geen rekening met het huishoudwerk dat enkel door mij wordt gedaan.

Ik kan er toch ook niets aan doen dat wij zoveel verschillen in leeftijd en dat hij veel meer verdient. Ik heb gewoon geen kans om iets op te bouwen.

Hoe oplossing rekening houdend met bovenstaande gegevens??

Zijn oplossing: alle rekeningen spliten en alle kosten 50 % delen. Dan hou ik gewoon op het einde van de maand niets meer over en hij nog heel veel geld. En hoe zit het dan met het huishoudwerk? Dan moet dit toch ook gedeeld worden? Dit zie ik absoluut niet zitten, want dit is niet hoe een koppel door het leven gaat vind ik!

Graag jullie reaties, want ik ben die ruzies beu en wij staan daardoor op uit elkaar gaan.

Zie daarvoor de artikelen 1475 Burg Wetboek en volgende.

U kan altijd een samenlevingscontract maken waarin u stipuleert wie welke kosten betaalt.

Bij een wettelijke samenwoning draagt ieder volgens de wet bij in de lasten 'naar zijn vermogen'. Hij kan u dus wettelijk of via contract niet dwingen de helft van de kosten te betalen, want de voornoemde regel is van dwingend recht en maakt zulke regeling nietig als die op papier zou staan.

Zijn oplossing: alle rekeningen splitsen en alle kosten 50 % delen. Wat bedoelt hij daarmee? Moet u dan ook zijn huis mee afbetalen? Verbouwingswerken? Of enkel huishoudkosten? En de kosten voor het kind (toch elk de helft hoop ik)? Is het onoverkomelijk voor u als u een deel van de huishoudkosten en de helft van de kosten van het kind op u zou nemen? Uw huishoudelijke prestaties in natura kunnen dan dienen als compensatie voor een huurgeld. Blijft er dan niks over om op uw EIGEN spaarrekening te zetten?

De ene geeft makkelijker geld uit dan de andere, waardoor die gedeelde kosten dan ook weer een bron van discussie zullen zijn.

Als u de rekeningen splitst en u bepaalt op papier wie welke kosten draagt, kan u met de overschot van uw geld toch beginnen sparen op uw EIGEN rekening? Dat is in ieder geval beter dan uw geld op een gemeenschappelijke rekening te zien verdwijnen. Want bij een breuk komt de bewijslast boven en gaat dat ook weer miserie opleveren als een partner de rekening leegmaakt.

Voor de rest is een juridische oplossing moelijk: samenleven veronderstelt solidariteit. Lijkt het u oneerlijk:stoppen en opnieuw beginnen. Het is maar drie jaar. Stel dat u zo nog 20 jaar verder doet, dan u heeft u niks op uw 40ste.

Ooit komt er een moment dat uw vriend aan het uitbollen is terwijl u nog volop aan het werk bent, zodat stilaan de rollen worden omgekeerd. Denkt uw vriend daar ook aan? Wie gaat er zijn pampers verversen op zijn oude dag? Het is een kwestie van wederzijds begrip en respect. Dwing eerlijke schriftelijke afspraken af.

Wettelijk samenwonend: dan heb je een verklaring voor de burgelijke stand afgelegd en vul je een gezamenlijke belastingaangifte in. Mocht je partner komen te overlijden, dan heb je - in het algemeen - enkel het vruchtgebruik van de woning en de inboedel. En dan heb je dus eigenlijk niets. Je wordt zelfs geacht mee te betalen als er schulden zouden gemaakt worden. Huishoudelijk werk wordt niet gehonoreerd. Wettelijk samenwonen vind ik een halfslachtige oplossing.

Dan is mijn persoonlijk advies: open heimelijk een aparte rekening en stort daar een deel van je wedde op. Probeer het nog een tijdje uit te zingen, en als je voldoende reserve hebt, verhuis en zoek je geluk elders. En vergeet niet het wettelijk samenwonen ongedaan te maken. Maar dan moet je nog een volwaardige regeling treffen voor jullie kind.

Ik bevind me in een gelijkaardige situatie. Mijn vriendin is samen met haar dochter bij mij ingetrokken. Het huis en de inboedel zijn mijn eigendom. Alle aankopen worden door mij gedaan met factuur. Ik doe zelfs de huishoudelijke karweien en kook 3 dagen op 7. Wij wonen feitelijk samen. Als ik haar morgen de deur wijs, dan heeft ze niets. Ze kan nog wat gaan protesteren bij de vrederechter, maar die zal mij vriendelijk moeten vragen of ik toch niet de goedheid zou willen hebben haar nog wat uitstel te geven. Dus ik hoop dat ze mijn advies heeft opgevolgd om een deel van haar wedde op een spaarrekening te storten.

Zijn oplossing: alle rekeningen splitsen en alle kosten 50 % delen. Wat bedoelt hij daarmee? Moet u dan ook zijn huis mee afbetalen? Verbouwingswerken? Of enkel huishoudkosten? En de kosten voor het kind (toch elk de helft hoop ik)? Is het onoverkomelijk voor u als u een deel van de huishoudkosten en de helft van de kosten van het kind op u zou nemen? Uw huishoudelijke prestaties in natura kunnen dan dienen als compensatie voor een huurgeld. Blijft er dan niks over om op uw EIGEN spaarrekening te zetten?

Huis afbetalen waarschijnlijk (hoop ik toch) niet. Hebben daar al zoveel ruzie over gehad. Soms weet ik niet meer wat hij wel en niet wou.
Wel een soort huur betalen. En de kosten zoals elektr, water, tv, ... Kosten van ons kindje, reizen, auto, uitstapjes, eten, ...
Dit is toch niet te doen. Moeten we onze ticketjes bijhouden dan?? Dit gaat mij toch net iets te ver. En ik vrees dat als we dan al eens op reis gaan, mijn spaargeld als sneeuw voor de zon zal verdwijnen. Of ik moet dan echt heel zuinig leven. Onze weddes zijn gewoon te verschillend.

Dan is mijn persoonlijk advies: open heimelijk een aparte rekening en stort daar een deel van je wedde op. Probeer het nog een tijdje uit te zingen, en als je voldoende reserve hebt, verhuis en zoek je geluk elders. En vergeet niet het wettelijk samenwonen ongedaan te maken. Maar dan moet je nog een volwaardige regeling treffen voor jullie kind.

Dit gaat ook niet, want dit kan hij zien hé. We hebben een gemeenschappelijke rekening, dus hij ziet alle uitgaven. Ons kind zal er gelukkig nooit de dupe van worden, die heeft sowieso recht op het huis.




Een ander voorstel van hem is om binnen een 2tal jaar zijn huidige woning te verkopen en een ander te kopen. Maar de voorwaarde is wel dat de voorwaarden van de huidige lening kunnen worden overgezet worden naar de nieuwe woning. Dit gaat volgens mij sowieso niet. Dus indien dit niet kan, dan begint hij er ook niet meer aan en blijven we wonen waar we nu zitten. Situatie als hierboven blijft dus gelden.

Maar stel nu dat het wel lukt. Hij heeft dus uiteraard de inkomsten van zijn huidige woning en ik nog steeds niets. Maar het nieuwe huis zou dan wel op beide namen staan. Maar uiteindelijk ben ik daar toch nog niets mee zeker? Of is dit wel al een betere oplossing?

Alvast bedankt!!

Hoi Kir,

het is inderdaad schrijnend dat er zo weinig vertrouwen is. Mogelijks is de houding van uw oudere partner een gevolg van een eerdere negatieve ervaring. Toen ik en mijn ex uiteen gingen (we waren getrouwd onder het wettelijk stelsel) kreeg zij de helft van alles wat we hadden opgebouwd (inclusief de helft van het huis). Zij had jaren niet gewerkt en nadien was haar loon ook maar een derde van het mijne. En als je dan meemaakt dat zij met de helft van alles weg is, dan "piekt" dat serieus. Ondertussen heb ik opnieuw een eigen woning en ik denk niet dat ik dat zou gaan delen.

Maar enfin, dat is uw vraag niet. Wat volgens mij een propere oplossing zou kunnen zijn, dat is dat hij de woning verhuurt en dat jullie samen een nieuwe woning verwerven.

Qua geld: als jij nu 1000 eur verdient en uw man 2000, dan is het toch zeer eenvoudig hoe de kosten verdeeld dienen te worden: pro rata het inkomen! Jij 1/3 en hij 2/3. (en de afbetaling van zijn huis telt daar niet in mee...daar moet jij niet in meebetalen!).

Het is allemaal niet eenvoudig zo en het getuigt van weinig vertouwen in de relatie. Vraag hem misschien of hij zijn huis en centen belangrijker vindt dan uzelf en je zal rap weten waar je staat,vermoed ik.

succes

Idd, de houding van mijn partner is een gevolg van een eerdere negatieve ervaring. Maar nu heeft hij voor mij gekozen. Een nieuwe partner, een nieuw begin zeg ik, maar blijkbaar is dit niet gemakkelijk.

Ik stelde hem de exacte vraag die jij nu zopas schreef. Of hij dus maw zijn huis belangrijker vindt dan mij (of beter ons, want daar gaat het over). Ik kreeg een lang en uitgebreid antwoord waarvan ik uiteindelijk nog niets wijzer werd.

Dit huis verhuren en samen iets nieuws kopen, lukt niet. Financieel niet haalbaar in de buurt waar wij (willen) wonen. En ik heb, zelfs na drie jaar werken, nog geen eigen middelen. Uit onze gezamelijke spaarrekening lukt het ook nog niet. Daarbij is zijn huis binnen 10 j afbetaald en wil hij absoluut geen andere lening meer aangaan.

Bluffen en dreigen hem te verlaten?? (kreeg dit ook al als antwoord)
Ik denk dat hij nog zou helpen mee inpakken, en dit ondanks ik wel zeker ben dat hij van me houdt. Maar als het om centen te doen is... Het spreekwoord is jullie wel gekend hé...

Volgens de wet moeten ze beiden bijdragen in de gezamenlijke
kosten volgens hun respectievelijke inkomsten. Dat is het gevolg van de gekozen samenlevingsvorm. Men maakt keuzes en daar zijn contractuele/wettelijke gevolgen aan verbonden....

Ook onder het wettelijk huwelijkstelsel blijven persoonlijke bezittingen van voor huwelijk EN erfenissen persoonlijke eigendom. Dat is dus de algemene regel en schering en inslag bij het merendeel van de gezinnen.

Ook is er een een contradictie in de vraag want "We hebben gemeenschappelijke rekeningen". Dat is toch een mooie geste van de "meerverdiener"?

Ik denk dat hij nog zou helpen mee inpakken

dan is er toch iets fundamenteel fout?

Maar als het om centen te doen is...

in een relatie is er toch een zakelijke kant? Die moet ook "kloppen".

Ik lees dat je nog maar 3 jaar werkt, dan is het normaal dat je nog geen groot vermogen hebt opgebouwd. De reden waarom het met jullie gezamelijke spaarrekening niet vooruitgaat is waarschijnlijk nu net omdat hij met die leninglast zit. Eigenlijk klopt dit niet hé: zijn huis is zijne spaarboek en dan wil hij ook nog eens de helft van een gemeenschappelijke? Spaar voor uzelf alleen.... een derde van uw inkomen! Wat er tekort is in het gezinsbudget moet hij maar bijleggen.
Heeft hij al eens de rekening gemaakt wanneer hij er terug alleen zou voor komen te staan in de huidige situatie? Kzal eens vlug denken: uw loon valt weg, het fiscaal voordeel van een kind ten laste ook, kindergeld gaat naar de ouder bij wie het kind gedomicilieerd is, dus bij u waarschijnlijk. Dan zal hij ongtwijfeld een alimentatie moeten betalen voor het kind, laat ons zeggen een 200 eur in de maand...enz...De kosten en de lasten die er nu zijn zal hij alleen moeten betalen... Ik zal niet zeggen dat ik zéér veel verdien, maar ook niet echt weinig en kmoet u zeggen: ik moet géén zotte dingen doen of ik kom niet rond!

succes

Ook is er een een contradictie in de vraag want "We hebben gemeenschappelijke rekeningen". Dat is toch een mooie geste van de "meerverdiener"?

Niet als ik al het huishoudelijke werk en de zorg van ons kind alleen moet doen. Ik wil het gerust eens uitrekenen hoeveel hij zou moeten betalen om dit allemaal te laten doen. En ik ga ook fulltime werken, dus dit komt er nog eens bovenop. Ik ben tenslotte ook 10j jonger hé, mij wedde zal ook vermeerderen. En ben ondertussen vast benoemd. Dus zekerheid heb ik ook!

Ik ben misschien klassiek van gedachte, maar als je voor elkaar kiest, dan ga je samen verder, mits het inbouwen van enkele zekerheden én dit langs beide kanten. En langs mijn kant is dit momenteel 0,0.

Dat is toch een mooie geste van de "meerverdiener"?

dat hangt ervan af hoe er gespaard wordt hé. Elk eenzelfde bedrag op een gemeenschappelijke rekening is dan ook niet fair van de meerverdiener.

doei

Mag ik er even op wijzen dat wettelijk samenwonenden leven in een stelsel van scheiding van goederen. Iedere partner heeft zijn vermogen.
1. Ieder een aparte rekening voor het inkomen en persoonlijke uitgaven.
2. Ieder zijn eigen spaarrekening
3. Desnoods een gezamenlijke rekening voor het 'huishouden' met een inbreng volgens inkomen. Zo nodig , de ene het dubbele van de andere. Huishouden : voeding , onderhoud ,kosten voor het kind , kosten van het huis met inbegrip van energie, brandverzekering ,OV.
4. Van deze gezamenlijke rekening en al hetgeen niet aan één bepaald iemand kan worden toegekend is ieder eigenaar voor de helft.
5. Het werk in het huishouden en de opvoeding van het kind heeft ook een waarde.

Hij ziet U graag , zegt hij. Waarom gaan jullie dan niet trouwen? Hij kan dan , zonder grote kost , het huis inbrengen in de gemeenschap waardoor U mede-eigenaar wordt.

Mag ik er even op wijzen dat wettelijk samenwonenden leven in een stelsel van scheiding van goederen. Iedere partner heeft zijn vermogen.
1. Ieder een aparte rekening voor het inkomen en persoonlijke uitgaven.
2. Ieder zijn eigen spaarrekening
3. Desnoods een gezamenlijke rekening voor het 'huishouden' met een inbreng volgens inkomen. Zo nodig , de ene het dubbele van de andere. Huishouden : voeding , onderhoud ,kosten voor het kind , kosten van het huis met inbegrip van energie, brandverzekering ,OV.
4. Van deze gezamenlijke rekening en al hetgeen niet aan één bepaald iemand kan worden toegekend is ieder eigenaar voor de helft.
5. Het werk in het huishouden en de opvoeding van het kind heeft ook een waarde.

Hij ziet U graag , zegt hij. Waarom gaan jullie dan niet trouwen? Hij kan dan , zonder grote kost , het huis inbrengen in de gemeenschap waardoor U mede-eigenaar wordt.

Ik onderschrijf dit standpunt ook voor de volle 100 percent. Ik schreef reeds: "Volgens de wet moeten ze beiden bijdragen in de gezamenlijke
kosten volgens hun respectievelijke inkomsten. Dat is het gevolg van de gekozen samenlevingsvorm. Men maakt keuzes en daar zijn contractuele/wettelijke gevolgen aan verbonden.... "

Ik stel vast op grond van terugkerende vragen op dit forum dat veel mensen van verschillende walletjes tegelijk willen eten.

ik zat in dezelfde situatie. Mijn man is 16 jaar ouder, en dat was bij ons in het begin ook een moeilijk punt. Hij was ook al gescheiden, en ik ook. Dat is geen reden om nooit nog vertrouwen te hebben.

In het begin heeft hij veel betaald van onze kosten. Maar ik heb dat altijd gecompenseerd door bij hem in de zaak te helpen.

Later zijn we dan getrouwd met scheiding van goederen. Het huis gezamenlijk en een gezamenlijke huishoudrekening. Nog wat aparte regelingen daarbij in een contract. En enkele spaarrekeningen op eigen naam, voornamelijk dan van hem. De laatste jaren heb ook niet veel financieel bijgedragen, maar ben wel terug gaan studeren en de kennis die ik daardoor heb opgedaan heeft hem ook al veel geld opgebracht. Waar ik kan help ik in zijn zaak. Ik aanvaard dat mijn spaarboek leeg is, en de zijne vol. Maar in de plaats krijg ik wel een waardevol diploma. Als ik terug ga werken zal ik dank zij mijn diploma meer verdienen dan hem. Ik ben dan ook niet van plan daar moeilijk over te doen.

Het is dus altijd een kwestie van geven en nemen. Als ik dat met hem niet zou kunnen bereiken, pakte ik mijn valies.

Op die manier hebben we een stuk solidariteit, en toch ook nog ieder een stuk van zijn vrijheid. Dergelijke situatie kan je ook min of meer bereiken bij een wettelijke samenwoning, door een samenlevingscontract op te stellen.

Nogmaals: hij kan je wettelijk niet dwingen evenveel van de kosten op jou te nemen, omdat ieder naar zijn vermogen bijdraagt. Wees blij dat uw frank al na drie jaar valt, voor hetzelfde geld viel hij pas binnen 20 jaar. Anderzijds moet ik erkennen dat Roharro hierboven ook een punt heeft wat betreft "de gezamenlijke spaarrekeningen". Dat is toch ook een geste van hem als hij daar meer op stort dan jij?

Het huis blijft volle eigendom van uw vriend zo lang hij leeft. Bij wettelijk samenwonen geldt evenwel : “Art.745octies.§ 1. De langstlevende wettelijk samenwonende verkrijgt, met welke erfgenamen hij ook tot de nalatenschap komt, het vruchtgebruik van het onroerend goed dat tijdens het samenwonen het gezin tot gemeenschappelijke verblijfplaats diende en van het daarin aanwezige huisraad...”(B.W.=Burgerlijk Wetboek).

Voor uw investeringen in uw partners huis geldt analogisch:
‘Wanneer door één der echtgenoten een gebouw wordt opgericht op een grond die in onverdeeldheid toebehoort aan de echtgenoten gehuwd onder het stelsel van scheiding van goederen, vindt artikel 555, B.W., in geval van verdeling geen toepassing voor de bepaling van de verschuldigde vergoeding, maar wel de regels inzake vermogensverschuiving zonder oorzaak. Zulks heeft voor gevolg dat de echtgenoot die het gebouw heeft opgericht, recht heeft op een vergoeding gelijk aan de meerwaarde die het goed heeft verkregen als gevolg van de door hem gedane uitgaven, met als maximum zijn verarming. Indien deze uitgaven evenwel belangrijker zijn dan de door het onroerend goed bekomen meerwaarde, heeft de echtgenoot recht op een vergoeding gelijk aan het bedrag van de op regelmatige wijze op zijn naam gefactureerde uitgaven‘(Gent 27 oktober 1988,Pas. 1989,II,85).

Echter : “Art.1315.Hij die de uitvoering van een verbintenis vordert, moet het bestaan daarvan bewijzen.”(B.W.).U zal m.a.w. uw investeringen moet bewijzen.

“Art.1477...§ 2. De artikelen 215, 220, § 1, en 224, § 1, 1, zijn van overeenkomstige toepassing op de wettelijke samenwoning...”(B.W.).

“Art.215.§ 1. De ene echtgenoot kan zonder de instemming van de andere niet onder bezwarende titel of om niet onder de levenden beschikken over de rechten die hij bezit op het onroerend goed dat het gezin tot voornaamste woning dient, noch dat goed met hypotheek bezwaren. Hij kan zonder die instemming evenmin onder bezwarende titel of om niet onder de levenden beschikken over het huisraad dat aanwezig is in het goed dat het gezin tot voornaamste woning dient, noch dat huisraad in pand geven.”(B.W.).
Dit geldt ook ten aanzien van uw partner,ook al is hij enig eigenaar van de gezinswoning.

“Art.1477...§ 3. De wettelijk samenwonenden dragen bij in de lasten van het samenleven naar evenredigheid van hun mogelijkheden...”(B.W.).

‘Bijdragen in de lasten’ betreft zowel geld als arbeid en ‘naar evenredigheid van hun mogelijkheden‘ is niet noodzakelijk elk de helft.

“Art.1479.Indien de verstandhouding tussen de wettelijk samenwonenden ernstig verstoord is, beveelt de vrederechter, op verzoek van één van de partijen, de dringende en voorlopige maatregelen betreffende het betrekken van de gemeenschappelijke verblijfplaats, betreffende de persoon en de goederen van de samenwonenden en van de kinderen alsmede betreffende de wettelijke en contractuele verplichtingen van beide samenwonenden...”(B.W.).

Hij kan inderdaad de gezinswoning niet verkopen: maar is het ook niet zo dat er wat discussie is in de rechtsleer hoe lang dat recht kan gelden? aangezien men toch geen inbreuk mag maken op het eigendomsrecht van de eigenaar?

dan heb je ook nog het probleem: als hij morgen het samenlevingscontract opzegt, gelden die regels niet meer en valt u terug in het systeem van feitelijke samenwoning, zodat hij de woning toch zou kunnen verkopen en u buitenzetten (bij wijze van spreken). Klopt toch?