JuridischForum.be

Mijn zus en haar echtgenoot zijn in een regelrechte huwelijkscrisis beland en dat na een lang en vlekkeloos huwelijk (43 jaar). Nu, na de recente de oppensioenstelling van haar echtgenoot, wenst ze dat ze samen verhuizen om in de buurt van hun dochter te gaan wonen (170 km weg van waar ze nu wonen). Haar echtgenoot weigert dat omdat hij vindt dat hij (als enig kind) geregeld zijn oude moeder van 88 jaar die nu in hun buurt woont gezelschap moet kunnen houden.
Gelet op haar eigen leeftijd (65 jaar) is mijn zus van oordeel dat het nu tijd is om eindelijk terug meer kontakt te kunnen hebben met haar dochter die ze reeds 20 jaar -wegens de grote afstand en de beroepsbezigheden van haar echtgenoot- zeer weinig zag. Haar echtgenoot zegt dat hij zijn moeder op haar hoge leeftijd niet zo maar kan achterlaten (en zijn moeder maakt het hem hierover inderdaad verdomd lastig). Zit aan deze geschiedenis een juridische kant? Wat indien mijn zus bijvoorbeeld aan de rechter vraagt dat hij de verhuis oplegt? Kan dat? Geeft rechter voorrang aan wensen van echtgenote boven die van de moeder? Kan de rechter de verhuis verbieden? Voor alle duidelijkheid: geen van beiden wil scheiden...mijn zus heeft trouwens geen eigen inkomsten (waardoor ze m.i. geen enkele kant op kan)....

Indien moeder extra zorgen nodig heeft, heeft de man onderhoudsplicht. Zolang hieraan is voldaan (vb bijbetalen voor rusthuis), zijn er verder geen wettelijke verplichtingen. Een rechter gaat hier geen uitspraak doen.

Indien moeder extra zorgen nodig heeft, heeft de man onderhoudsplicht. Zolang hieraan is voldaan (vb bijbetalen voor rusthuis), zijn er verder geen wettelijke verplichtingen. Een rechter gaat hier geen uitspraak doen.

De moeder heeft geen extra zorgen nodig. Toegang tot rusthuis wordt haar geweigerd aangezien ze niets mankeert ( nul op de Katz-schaal). Ook financieel is er geen probleem. Ze wil enkel quasi-permanent gezelschap en toezicht van zoon en schoondochter. Alle andere kontakten wijst ze af. Ze weigert onder de mensen te komen.
Als een rechter hier geen uitspraak zal doen, betekent dat dan dat mijn zus geen poot heeft om op te staan om zich dichter bij de dochter te vestigen?

Zoals uw zus dicht bij haar dochter wil zijn, wil de moeder van haar man haar zoon dicht bij zich hebben.
Beide dames willen dus juist hetzelfde, en beiden hebben evenveel en dezelfde rechten. Ik denk niet dat enige rechter hier een uitspraak zal willen over doen.
Enkel door goede onderlinge afspraken komt men hieruit. Als de dochter geen speciale verzorging nodig heeft, zou ik persoonlijk opteren voor verzorging van de moeder. En tegen dat deze dame toch naar en rustoord zal moeten gaan, kan ze steeds in een rustoord in de buurt van haar kleinkind gaan, en zijn beide partijen gediend.

@mava: Deze redenering wordt ook door de man van mijn zus aangevoerd, maar mijn zus is van oordeel dat zij als echtgenote meer recht van inspraak heeft waar haar gezin zich gaat vestigen dan haar schoonmoeder (die inderdaad geen deel uitmaakt van het gezin).....Haar man heeft als compromis voorgesteld om te verhuizen maar ook de huidige woning te behouden zodat er afwisselend op de twee plaatsen kan worden gewoond, bijv. à rato 2/3 tijd in buurt dochter, 1/3 tijd in buurt van de moeder.
Persoonlijk vind ik dit een mooie geste van hem maar de moeder wordt hierdoor hysterisch en dreigt er mee van "dood te gaan"......als de zoon telkens gedurende enkele weken niet in haar buurt zal zijn (nochtans is het materiële welzijn van de moeder steeds 100 percent verzekerd, het gaat enkel over het emotionele).

juridisch: Ik dacht dat de man het recht heeft om te beslissen waar zijn gezin zich vestigt, maar is dat in de huidige tijd nog wel zo? Er moet toch rechtspraak bestaan op dit vlak?

Ik tracht hier een beetje te bemiddelen maar ik vraag me af of er voor dergelijke "conflicten' geen (niet louter juridisch) professioneel advies kan worden gegeven.....zijn er hiervoor consulenten of dergelijke? Volgens mij moet elk van de drie partijen hier tot redelijkheid worden gebracht.

@mava: Deze redenering wordt ook door de man van mijn zus aangevoerd, maar mijn zus is van oordeel dat zij als echtgenote meer recht van inspraak heeft waar haar gezin zich gaat vestigen dan haar schoonmoeder (die inderdaad geen deel uitmaakt van het gezin)

De dochter maakt ook geen deel meer uit van het gezin, omdat deze verhuist is.

Ik vrees dat hier juridisch niets aan te doen is en zullen er gewoon goede afspraken gemaakt dienen te worden.

U kunt niet iemand niet verplichten om te verhuizen

@mava: Deze redenering wordt ook door de man van mijn zus aangevoerd, maar mijn zus is van oordeel dat zij als echtgenote meer recht van inspraak heeft waar haar gezin zich gaat vestigen dan haar schoonmoeder (die inderdaad geen deel uitmaakt van het gezin)

De dochter maakt ook geen deel meer uit van het gezin, omdat deze verhuist is.

Ik vrees dat hier juridisch niets aan te doen is en zullen er gewoon goede afspraken gemaakt dienen te worden.

U kunt niet iemand niet verplichten om te verhuizen

"meesje" bedoelt waarschijnlijk met "haar gezin" het gezin zoals het nu is samengesteld, namelijk zijzelf en haar echtgenoot.
Het burgerlijk wetboek zegt:
"Art. 214. De echtelijke verblijfplaats wordt door de echtgenoten in onderlinge overeenstemming vastgesteld. Bij gebreke van overeenstemming tussen de echtgenoten doet de vrederechter uitspraak in het belang van het gezin.

Hieruit volgt dat het enkel de twee echtgenoten zijn die de woonkeuze bepalen, de mening van de moeder/schoonmoeder telt bijgevolg niet mee. Dit blijkt ook uit de rol van de vrederechter "uitspraak in het belang van het gezin". Aangezien moeder/schoonmoeder geen deel uitmaakt van gezin zal de rechter naar mijn mening meer gewicht geven aan het belang van de echtgenote, aangezien zij wel deel uitmaakt van het gezin.

ps "meesje": vroeger (toen de dieren nog spraken) toen ik mijn cursus burgerlijk recht blokte stond daar inderdaad in dat het de man was die het laatste woord had wat betreft de woonplaats; nu is dat dus niet meer zo (trouwens mannen hebben nu nooit meer het laatste woord...hebben in het algemeen eigenlijk niet veel meer te zeggen...)

Maar de mening van de echtgenoot telt even zwaar als die van de echtgenote. Het is dat wat ik bedoelde. Als de man in de omgeving van zijn moeder wilt blijven wonen en de vrouw in de omgeving van de dochter, lijkt met het toch wel sterk dat de vrouw haar mening zwaarder zou doorweegen. Omdat dochter nog (schoon)moeder deel uitmaken van het huidige gezin.

Blijkbaar moeilijke zaak...Zus wil het niet hierbij laten en wil "proportionaliteit" inroepen: echtgenoot is reeds 67 jaar in onmiddellijke omgeving van zijn moeder. Dochter was slechts 20 jaar bij haar en woont reeds 20 jaar op 170 km afstand (beroepsredenen). Gelet op ouderdom zus (65 jaar) zegt ze nu dat ze zelfs nooit 67 jaar in nabijheid dochter zal kunnen wonen (aangezien ze dan 112 jaar oud zou moeten worden). Gezondheidstoestand zus is slechter dan die van haar schoonmoeder + depressief.

Het onderwerp van de vraag heeft blijkbaar te maken met een groeiend fenomeen:

Dwingelandij door ouderen is een onderschat probleem De Standaard donderdag 21 april 2011


BRUSSEL - 'Als ik naar een home moet, ga ik binnen de week dood.' Chantage door ouders is een miskend probleem.

Van onze redactrice

Parochiepriester Jan deed in het consumentenprogramma Peeters & Pichal een opmerkelijke oproep. Hij vroeg aandacht voor de tirannie van ouderen. In één op de vier rouwgesprekken constateert de priester dat kinderen hem wijzen op de dwingelandij van hun ouders. 'De klachten zijn er in gradaties', zegt de parochiepriester. 'Het gaat van verplichte klusjes en smeekbedes voor meer bezoek tot regelrechte terreur door de ouders.'

Wetenschappelijk onderzoek naar het fenomeen is er niet, maar reacties stroomden binnen op Radio 1. Ook klinisch ouderenpsycholoog Luc Van de Ven komt bijna dagelijks in aanraking met dwingelandij door bejaarden. 'Sommige ouderen worden wijzer met de jaren. Anderen worden meer egocentrisch', zegt Van de Ven, die verbonden is aan het UZ Leuven. 'Meestal gaat het om een vorm van chantage. Dat ze in een home binnen de week dood zullen gaan bijvoorbeeld. Zo proberen ze af te dwingen dat hun kinderen hen in huis nemen.'

Het is volgens Luc Van de Ven een zwaar onderschat probleem. Dat vooral weegt op mensen van middelbare leeftijd, en dan vooral op de vrouwen. Omdat de zorg vooral op hen terecht komt. En omdat zij ook moeilijker kunnen weigeren.

'Schuldgevoel is de motor', zegt de psycholoog. 'Ouders hebben twintig jaar voor hun kinderen gezorgd. De opvang op hun oude dag is voor hen een soort wederdienst. De wijze ouder begrijpt dat het niet zo in elkaar zit, maar de egocentrische ouder denkt daar anders over.
.......
Een duidelijk profiel van de oude dwingeland is er niet. Parochiepriester Jan komt het in alle lagen van de bevolking tegen. Dat denkt ook Luc Van de Ven, die wel waarschuwt voor veralgemening. 'Het eigen karakter speelt altijd een rol', zegt hij. 'Wel is het zo dat mannen doorgaans milder worden en vrouwen met de jaren meer haar op hun tanden krijgen.'

Kinderen worden de dupe van de ijzeren wil van hun ouders, maar ook voor de ouderen zelf kan het soms slecht aflopen. 'Oudermishandeling is een onrechtstreeks gevolg', zegt Van de Ven. 'Als de zorg helemaal ontspoort, kan het ontaarden in mishandeling.'

Grenzen stellen is ook in een eerder stadium belangrijk. Als dat te moeilijk wordt, is professionele hulp aangewezen. Maar de ouderenpsycholoog wijst nog op een ander probleem. 'Thuiszorg wordt vandaag erg gestimuleerd,' zegt hij. 'Toch is het niet altijd de beste oplossing. Als de zorg te intensief wordt en de veiligheid niet meer gegarandeerd is, is thuiszorg geen goede idee. Niet voor ouders, maar ook niet voor kinderen. Het wordt dan een machtsgreep uit liefde: de kinderen hebben geen idee hoe ze eraan moeten ontsnappen.'

“Art.214.De echtelijke verblijfplaats wordt door de echtgenoten in onderlinge overeenstemming vastgesteld. Bij gebreke van overeenstemming tussen de echtgenoten doet de vrederechter uitspraak in het belang van het gezin...”(Burgerlijk Wetboek).

Dus blijkbaar kan een rechter dan toch een uitspraak doen in deze zaak?????? Bijvoorbeeld op grond van de argumenten van mijn zus????

Neen rekening houdende met alle gegevens en met wat de wet hem/haar toelaat.
(Naar best vermogen)