Recentelijk zijn mijn vriendin en ik, na een relatie van ongeveer 10 jaar, uit elkaar gegaan. We woonden halvelings samen, maar hadden elks nog ons eigen appartement, waar we ook nog op gedomicilieerd stonden.
Op zich is de breuk vrij proper gebeurd, de spullen die we bij elkaar hadden staan (we sliepen elke dag in 1 van de 2 appartementen) zijn ondertussen terug bij de eigenaar geraakt, voor het overige stond er niets op ons beider naam.
Rest ons wel 1 probleem: onze zoon van bijna 2 jaar. De laatste 6 maanden van onze relatie leken dermate op een Griekse tragedie dat ik niet geneigd ben om nog veel contact met mijn ex te houden, mijn ex heeft op haar beurt duidelijk laten verstaan van zins te zijn onze zoon alleen op te voeden. Eventueel later met een andere partner er bij, maar in elk geval zonder mij in zijn leven.
Alhoewel ik het daar moeilijk mee heb, tenslotte is het mijn kind, ben ik wel vrij principieel ingesteld op dit vlak: als ik mijn kind niet mag zien, wat haar bedoeling is, hoeft ze van mij ook geen verdere hulp verwachten. Tot nu toe zegt ze hier geen problemen mee te hebben, en is er dan ook geen sprake van alimentatiegeld.
Sinds het begin van de relatie hield ik me bezig met de financiële kant van ons leven, ik zorgde er voor dat elke maand zowel mijn als haar rekeningen betaald werden, de administratie in orde bleef, enz. ... Hierdoor heb ik een vrij duidelijk beeld van wat haar inkomsten, onkosten en uitgaven zijn.
En daar ligt hem zijn probleem. Normaliter verdient ze ruimschoots voldoende om haar huidige levensstijl aan te houden, waar ze erg op gesteld is, en de onkosten van de kleine voor haar rekening te nemen. Uiteraard mits ze enige toegevingen doet... "Water bij de wijn doen" is nooit echt 1 van haar sterkste punten geweest, dus verwacht ik dat ze vroeg of laat in de problemen gaat geraken en dan bij mij gaat komen aankloppen onder het mom van "het is voor onze kleine".
Ik heb daar al met verschillende kennissen van zowel haar als mij over gesproken, en de meesten hebben mij, soms schoorvoetend, gelijkgegeven. Een "goeie" vriendin van haar wist me zelfs te vertellen dat ze er nu al over denkt om mij binnen een paar maand voor de rechtbank te dagen voor het betalen van alimentatie, met zo min mogelijk bezoekrecht.
Nu, ik hou op dat vlak voet bij stuk... Wil ze alimentatie, geen probleem, maar dan eis ik bezoekrecht, idealiter co-ouderschap. Ik ben zelf opgegroeid in een gebroken gezin, ik zag mijn vader 1 weekend per maand, en heb daar een bittere nasmaak aan overgehouden. Haar kennende is zelfs een dergelijke regeling ijdele hoop, ze zal wel een manier vinden om haar zin te krijgen... netjes binnen de lijntjes uiteraard zodat ik moet blijven betalen.
Nu de situatie even kort geschetst te hebben, kan ik mijn eigenlijke vraag stellen.
Kan ik mijn ex een document laten tekenen waarin ze het recht op alimentatie opgeeft of er van afziet? Zo ja, wat dient er allemaal in te staan? Zijn er andere stappen die ik kan ondernemen om me hiertegen te beschermen?Het klinkt misschien als een rare vraag, maar ik ken mijn ex maar al te goed.... Bij het minste dat het minder gaat komt ze ofwel op mijn deur, of op de deur van hare nieuwe vriend klopppen. Klopt ze op mijn deur, dan scheur ik er hoe dan ook mijn broek aan... wat ik uiteraard wil vermijden. De broek van haar nieuwe vriend zal mij worst wezen. :p