Ik zie mijn zoontje van 2 en een half dolle graag. Maar het samenwonen met m'n vrouw. Wordt met de tijd moeilijker en moeilijker.
Al weet ik dat ze op eigen voeten niet veel geeft om haar eigen plan te trekken (daardoor blijf ik bij haar). Ik heb al iets opgebouwd in m'n leven zij niet (bij mij weten) Ze zorgt zeer goed voor m'n zoontje dat weet ik uit het diepste van m'n hart. Maar er is veel ruzie omwille geld, opvoeding, familie, toekomst...
De grootste inkomen van het gezin komt via mij, waardoor ook de meeste kosten worden betaalt(bijna alles van wat ik verdien). Ik probeer haar te helpen ivm met budgetteren en sparen, maar geraakt niet zo bij haar in. Ze werkt nu part-time (na langdurig werkloosheid, oefff...) en betaalt nu een kwart van de algemene kosten(beter dat dan niets). We geraken niet vooruit en dit wil ze ook niet inzien.
Het uitpraten wordt moeilijk omdat ze van de hak naar de tak spring(speel ze een spel???) en niet direct naar een compromis wil gaan.
Mijn familie zou graag wat tijd willen spenderen met m'n zoontje (tante zou naar plopslaland gaan, m'n oom wil graag een bezoek, m'n andere zus geeft m'n zoon een lange tijd niet meer gezien,....)maar zij wil het niet snappen , omwille van bepaalde reden. En dat zet ze me altijd voor moeilijke keuze, waar door er discussies van komen en ik me moet excuseren tegen over m'n familie. Maar als m'n schoonmoeder iets wil moet ik mij aanpassen ( en dat doe ik ook).
Daardoor zou ik graag onze wegen scheiden, maar ik zie mijn zoontje dolle graag.
En al weet ik dat ze het alleen niet zal halen. k'Ben einde raad (ik zelf ben niet perfect, weet ik ook).
Maar onze eigen wegen scheiden zal volgens mij meer opbrengen voor de toekomst van m'in zoontje.
Hoe begin ik eraan, zonder veel schade te brengen voor elkaar. (Al weet ik dat praten moeilijker wordt).
Zijn er mensen die mij advies kunnen geven, alles is welkom
Mvg