JuridischForum.be

dag allemaal,


Hier even een korte situatie schets zodat jullie beter de achtergrond snappen...

Mijn vriend en ik zijn 6 jaar samengeweest (van mijn 15de tot mijn 21ste), toen uiteengegaan en na een jaar koude oorlog komen we wel weer heel goed overeen, maar ik voel me (nog?) niet klaar voor een nieuwe serieuze relatie met hem. Ik ben net afgestudeerd en begonnen met m'n eerste job, ik wil gewoon graag nog wat genieten op m'n eentje. de ademruimte heeft ons deugd gedaan. welke kant we ook verder gaan.

Dit was de situatie voor maandag.

We hebben in de periode dat we terug overeen kwamen 1 keertje (veilig :s )met elkaar gevreeën. Ondanks dit...: Maandag heb ik ontdekt dat dit geresulteerd heeft in... een zwangerschap.

Er komt nogal veel bij me op op dit moment, maar een aantal dingen weet ik wel al.
De situatie is niet ideaal, maar ik wil het kindje houden.

Daarnaast hoop ik ook, dat als de relatie met mijn ex-vriend niets wordt (ik wil namelijk nu geen beslissingen nemen waar ik misschien spijt van krijg), dat we ALLEBEI ouders kunnen zijn voor het kindje.

Ik heb al wat gelezen over co-ouderschap en ik lees dat het de norm is, maar tegelijkertijd ben ik er ook erg bang voor.

Mijn ex-vriend is enerzijds een geweldige persoon, maar 1 ding is heilig en dat is zijn werk. het is zijn hobby, zijn passie,... Nood aan tijd voor andere dingen heeft hij niet. Hij werkt fulltime en is tegelijkertijd ook nog eens als zelfstandige begonnen. alle dagen van de week, tot savonds laat en vaak 's nachts. Dit jaar heeft hij ook gespreid 6 maanden in het buitenland gezeten.

1 ding weet ik nu al, dat ik hem niet kan veranderen.

Ik wil heel erg benadrukken dat ik wil dat mijn kindje twee ouders krijgt. Ik wil dat het door mij én door hem opgevoed wordt. Ik wil zeker niet één of andere strijd beginnen.
Maar tegelijkertijd beangstigd het me enorm dat dit hoogst waarschijnlijk zou inhouden dat dat zou betekenen dat het kindje niet zo'n stabiele situatie zal kennen. En meer opgevoed zal worden door andere personen, zoals zijn ouders of broer...

Wat denken jullie of weten jullie hierover?
vanaf wanneer gaat co-ouderschap in, is dat onmiddellijk fifty-fifty, kunnen we beslissen om het kindje voorlopig meer bij mij te laten (en dan een flexibele regeling treffen dat dit verandert als hij dat wil, mocht hij één van de jobs later willen opgeven en meer tijd hebben ofzo?

Wat kunnen, moeten,... we de komende periode doen en in orde brengen. Doen we dit best met een notaris, advocaat, ....

groeten,
Lien

dag allemaal,


Hier even een korte situatie schets zodat jullie beter de achtergrond snappen...

Mijn vriend en ik zijn 6 jaar samengeweest (van mijn 15de tot mijn 21ste), toen uiteengegaan en na een jaar koude oorlog komen we wel weer heel goed overeen, maar ik voel me (nog?) niet klaar voor een nieuwe serieuze relatie met hem. Ik ben net afgestudeerd en begonnen met m'n eerste job, ik wil gewoon graag nog wat genieten op m'n eentje. de ademruimte heeft ons deugd gedaan. welke kant we ook verder gaan.

Dit was de situatie voor maandag.

We hebben in de periode dat we terug overeen kwamen 1 keertje (veilig :s )met elkaar gevreeën. Ondanks dit...: Maandag heb ik ontdekt dat dit geresulteerd heeft in... een zwangerschap.

Er komt nogal veel bij me op op dit moment, maar een aantal dingen weet ik wel al.
De situatie is niet ideaal, maar ik wil het kindje houden.

Daarnaast hoop ik ook, dat als de relatie met mijn ex-vriend niets wordt (ik wil namelijk nu geen beslissingen nemen waar ik misschien spijt van krijg), dat we ALLEBEI ouders kunnen zijn voor het kindje.

Ik heb al wat gelezen over co-ouderschap en ik lees dat het de norm is, maar tegelijkertijd ben ik er ook erg bang voor.

Mijn ex-vriend is enerzijds een geweldige persoon, maar 1 ding is heilig en dat is zijn werk. het is zijn hobby, zijn passie,... Nood aan tijd voor andere dingen heeft hij niet. Hij werkt fulltime en is tegelijkertijd ook nog eens als zelfstandige begonnen. alle dagen van de week, tot savonds laat en vaak 's nachts. Dit jaar heeft hij ook gespreid 6 maanden in het buitenland gezeten.

1 ding weet ik nu al, dat ik hem niet kan veranderen.

Ik wil heel erg benadrukken dat ik wil dat mijn kindje twee ouders krijgt. Ik wil dat het door mij én door hem opgevoed wordt. Ik wil zeker niet één of andere strijd beginnen.
Maar tegelijkertijd beangstigd het me enorm dat dit hoogst waarschijnlijk zou inhouden dat dat zou betekenen dat het kindje niet zo'n stabiele situatie zal kennen. En meer opgevoed zal worden door andere personen, zoals zijn ouders of broer...

Wat denken jullie of weten jullie hierover?
vanaf wanneer gaat co-ouderschap in, is dat onmiddellijk fifty-fifty, kunnen we beslissen om het kindje voorlopig meer bij mij te laten (en dan een flexibele regeling treffen dat dit verandert als hij dat wil, mocht hij één van de jobs later willen opgeven en meer tijd hebben ofzo?

Wat kunnen, moeten,... we de komende periode doen en in orde brengen. Doen we dit best met een notaris, advocaat, ....

groeten,
Lien

Om al direct de begrippen duidelijk te maken nog maar eens:
Je hebt gezagsco-ouderschap en verblijfsco-ouderschap.
Gezagsco-ouderschap
De wet bepaalt dat ouders - die samenwonen, apart wonen, gehuwd zijn, gescheiden zijn of nooit gehuwd waren - samen de belangrijke beslissingen moeten nemen.

Verblijsco-ouderschap
De wet gaat ervan uit dat ouders best zelf een regeling uitwerken die voor hen en hun kinderen haalbaar is.
Deze regeling kan net zo goed een regeling met een hoofdverblijf bij één ouder zijn als een regeling waarbij het kind evenveel bij de ene als bij de andere ouder verblijft.

Nog meer antwoorden op de vele vragen kun je vinden op deze sites:
Allerhande informatie over scheiden.
Tweehuizen - Als ouders apart gaan wonen.
Onze wegen scheiden.

Hey Lien

Geen juridische hulp van mijn kant, daar ken ik niet genoeg vanaf. Maar ik wou je toch even een stukje in misschien wel de juiste richting helpen, door te vertellen dat opgevoed worden door meer mensen dan strikt alleen de ouders, helemaal niet zo onstabiel hoeft te worden genoemd als jij denkt. Een wijze dame (Maya Angelou) zei ooit: 'It takes a village to raise a child'. Anderhalf jaar geleden overleed onze derde zoon. Met de beste wil van de wereld konden zowel de papa als ikzelf op dat moment de opvoeding van onze twee oudste kinderen niet alleen aan. Ze zijn dan schitterend opgevangen door de grootouders van beide kanten en ze voelen zich daardoor nu zo'n beetje overal thuis: op 3 adressen dus. Zolang alles in goede verstandhouding kan verlopen en duidelijk blijft wie de beslissingen over de kinderen neemt, hoeft het helemaal niet slecht uit te draaien en kan het zelfs een hele verrijking zijn.

Nog een dikke proficiat met je zwangerschap en ook een proficiat voor de manier waarop je meteen duidelijk stelt dat de papa in jouw ogen ook belangrijk is. Als je dat blijft vooropstellen, komt het allemaal wel op 1 of andere manier goed, hoor!

Heel mooi verwoord Dieke.

Een kind wordt nu eenmaal geboren door toedoen van man en vrouw, de natuur heeft dit zo gewild. Wettelijk genomen (iedere Belg gelijk -Grondwet-) kan de vader zich ook zorgen maken over de handel en wandel van de moeder. We willen allemaal zekerheden in het leven, vb. ons kindje heeft recht op een goede en zorgeloze opvoeding.

Maar...

Van de moment dat 1 van de 2 ouders meent beter te zijn dan de andere en het kind tracht hetzij deels hetzij helemaal, om die reden naar zich toe trekken kan er herrie in de tent onstaan. En daar maakt het kind zorgen over, het is zo machteloos en zo afhankelijk van zijn ouders dat langdurige conflicten tussen de ouders als "slecht opvoeden" moet bestempeld worden.

Je kan samen eens naar de burgerlijke stand gaan en eens horen wat de mogelijkheden zijn tegenwoordig.

Laat die notarissen, advocaten en rechters zo lang mogelijk buiten en tracht elkaar als ouders fair te (be)handelen.

Wat je ook kan doen is een papier opmaken voor beide hoe je het onderling geregeld wil hebben als het vertrouwen tussen jullie beide verdwenen is en uit elkaar gaat. Op zich heeft dat papier geen jurdische waarde, maar zal, mocht er ooit een rechtzaak van komen veel ellende kunnen voorkomen. Dat papier of die overeenkomst die zou je bij een notaris kunnen achterlaten, op die manier verdwijnt het niet.

ps: proficiat aan jullie beide

RR

“Art.319.Wanneer het vaderschap niet vaststaat krachtens de artikelen 315 of 317, kan de vader het kind erkennen onder de bij artikel 329bis bepaalde voorwaarden....Art.322.Wanneer het vaderschap niet vaststaat krachtens de artikelen 315 of 317, noch op grond van een erkenning, kan het bij vonnis worden vastgesteld onder de bij artikel 332quinquies bepaalde voorwaarden...”(B.W.=Burgerlijk Wetboek).

Eens het vaderschap aldus vaststaat geldt:
“Art.374.§ 1.Wanneer de ouders niet samenleven, blijven zij het *ouderlijk gezag gezamenlijk uitoefenen...Bij gebreke van overeenstemming...kan de bevoegde rechter de uitoefening van het ouderlijk gezag uitsluitend opdragen aan één van beide ouders...Hij bepaalt de wijze waarop de ouder die niet het ouderlijk gezag uitoefent, persoonlijk contact met het kind onderhoudt...In elk geval bepaalt de rechter de wijze waarop het kind wordt gehuisvest en de plaats waar het in het bevolkingsregister wordt ingeschreven als hebbende aldaar zijn hoofdverblijf...§2...De rechtbank oordeelt in ieder geval bij een met bijzondere redenen omkleed vonnis, en rekening houdend met de concrete omstandigheden van de zaak en het belang van de kinderen en de ouders.”(B.W.).

* Dit gezamenlijk uitoefenen van het ouderlijk gezag impliceert niet noodzakelijk een gelijkdurend verblijf bij elke ouder en zulk gelijkdurend verblijf impliceert evenmin het wegvallen van onderhoudsgeld.

Je kan ook een 'Abortus' overwegen.

Dieke & RR, mooie woorden...maar als één van de twee toekomstige ouders niet klaar is voor kinderen en bovendien nog twijfelt aan de verderzetting van de relatie dan is m.i. toch niet verstandig om een kind op de wereld te zetten.

gooi de ouders dan in de afvalbak

Zelf zie ik hier de noodsituatie niet (vb. sterk verhoogde kans van het overlijden van de moeder tijdens de zwangerschap of bevalling)

Als de kans op mishandelen van het kind door een gebrekkige (onwil) opvoeding dan bestaan er mogelijkheden genoeg om de kinderwens van deze ouders te vullen.
http://www.goedgevoel.be/gg/nl/422/Onvr ... emen.dhtml

RR

gooi de ouders dan in de afvalbak

Zelf zie ik hier de noodsituatie niet (vb. sterk verhoogde kans van het overlijden van de moeder tijdens de zwangerschap of bevalling)

Als de kans op mishandelen van het kind door een gebrekkige (onwil) opvoeding dan bestaan er mogelijkheden genoeg om de kinderwens van deze ouders te vullen.
http://www.goedgevoel.be/gg/nl/422/Onvr ... emen.dhtml

RR

RR, als noodsituatie wordt aanzien: momenteel geen kinderwens en te jong...er is ook nog zoiest als BIEB. Maar dat is niet wat ik wilde zeggen.
Als een vrouw niet klaar is voor kinderen en zoals ik zei geen idee heeft wat het gaat worden met de relatie dan mag er toch eventjes bij een 'abortus' worden bij stilgestaan.

Ik heb een vriendin die ook ‘niet gepland’ was, haar moeder had ook een ‘knipperlichtrelatie’, haar vader is gaan lopen 4 maand na de geboorte en mijn vriendin mag nu al 35 jaar horen van haar moeder dat ZIJ haar jeugd heeft verpest. Ik ben eens benieuwd welk (opgroeiend) kind die opmerking graag wil horen?

Een kind afgeven voor adoptie vind ik geen optie! Een moeder zal zich dagelijks afvragen hoe het gaat met haar kind en vroeg of laat staat dat kind mss. aan de deur en wat dan? Iedereen doet natuurlijk zijn zin maar mocht ik in de situatie van ‘Lien14’ zitten zou ik dus weten wat te doen. Een kind heb je voor de rest van je leven, het is geen hond of een kat die je als je beu bent gaat afzetten in een asiel. Laat het duidelijk zijn dat, met de geboorte van een kind, heel je leven overhoop wordt gegooid.

Vanuit juridisch standpunt: ga je voor een abortus en dan zijn alle problemen opgelost of ga je voor de geboorte in de wetenschap dat je min. de komende 18 jaar juridische problemen zal kennen.

@Lex: ik vind het niet meteen nodig om mijn 'mooie woorden' zoals jij ze noemt als uitgangspunt te nemen om over de optie abortus te praten. Persoonlijk heb ik aan zulke discussie, gezien mijn 'achtergrond' geen boodschap. Minder persoonlijk, vind ik het eigenlijk ook niet meteen bijdragen tot de rest van de vraag hier aangezien TS al heeft aangegeven dat ze die mogelijkheid heeft uitgesloten.

Gezien mijn ervaring zou ik de 'vermoedelijke vader' op dit ogenblik niet verder betrekken bij het verder verloop van het verhaal.
U bent moeder - u erkent het kind- zet het op uw naam.
Reageer niet meer (wat het kind betreft) naar de 'vermoedelijke dader'.

Laat hem links liggen wat betreft onderhoudsgeld- kosten- verantwoordelijkheden. Hij heeft geen verplichtingen maar ook geen zomaar dadelijk afdwingbare rechten
Draait hij vanzelf bij op een volwassen wijze - toe te juichen.
Dat wil dan nog niet zgegen dat jullie moeten trouwen of samenwonen maar dan is er een positief contact.

Ik maak teveel negatieve strijd mee bij verplichting.
Nu die vriend erbij betrekken ook juridisch kan heel veel wettelijke problemen met zich meebrengen als het toch niet gaat en hij gaat dreigen en eisen stellen.

Nu bent u de baas over de organisatie en wat en hoe het kind wordt opgevoed en NIEMAND anders.

@Lex: ik vind het niet meteen nodig om mijn 'mooie woorden' zoals jij ze noemt als uitgangspunt te nemen om over de optie abortus te praten. Persoonlijk heb ik aan zulke discussie, gezien mijn 'achtergrond' geen boodschap. Minder persoonlijk, vind ik het eigenlijk ook niet meteen bijdragen tot de rest van de vraag hier aangezien TS al heeft aangegeven dat ze die mogelijkheid heeft uitgesloten.

Dieke, eigenlijk is het wel een bijdrage tot de vraag...het is een bijdrage 'tot nadenken'...het meisje is 22/23 j, pas afgestudeerd, pas beginnen werken,eerste job en moet nu aan haar werkgever gaan melden dat ze zwanger is...de werkgever zal 'in de wolken zijn'...Hypothese...C4 als nieuwjaarsgeschenk? Vervolg...alleenstaande werkloze moeder, die niet klaar is voor een kind, met een kleintje...mooi toekomstperspectief!

Lientje schreef dat ze het kind 'WIL' houden dat is niet het zelfde als zeggen van alle andere opties zijn uitgesloten...ik wil al zoveel...maar daarom zijn al mijn willetjes nog niet mogelijk!

Na de euforie komen de beide voetjes terug op de grond in de 'Real World'.
Laten we, aub, een beetje verder denken dan ons reukorgaan reikt!
Ik zeg zeker niet dat ze voor en abortus moet gaan, ik maak alleen een analyse van de mogelijkheden., niet meer, niet min.

Ik zeg zeker niet dat ze voor en abortus moet gaan, ik maak alleen een analyse van de mogelijkheden., niet meer, niet min.

Die 'analyse' baseer je dan toch wel op je eigen speculaties en die zijn op zijn zachtst gezegd 'gekleurd'. Je schrijft o.a. dat adoptie, in tegenstelling tot abortus, geen optie is omdat een moeder zich dan een heel leven zou zitten afvragen hoe het met haar kind gaat. Wel, als je kind sterft, om welke reden ook, is dat ook iets dat je met je meedraagt je hele verdere leven. Het stopt niet bij een abortus/het overlijden hoor. En dat weet ik uit mijn eigen ervaring als mama en als leerkracht die spijtig genoeg soms te maken krijgt met de loodzware psychologische gevolgen van een abortus bij tienermeisjes, vooral als die abortus eerder werd opgedrongen door derden dan dat het een keuze was van het meisje zelf. Ik blijf het onnodig vinden een 'analyse van de mogelijkheden' te maken aangezien het voor mij zo klaar is als een klontje dat een vrouw van pakweg 23 die afgestudeerd is en een job heeft, wel degelijk bedoelt dat ze haar keuze reeds heeft gemaakt als ze schrijft dat ze het kind 'wil' houden.

Met een sociaal petje op zal ik aan de 'cliënt' alle mogelijkheden aanbieden die er zijn
gaande van huwen met en de mogelijke vormen van contracten over
samenwonen
niet samenwonen
erkennen of niet erkennen
adoptie
abortus

met alle voor en nadelen en waar en wat.

Dus kan het wel.
Het is aan de 'cliënt' om zijn of haar keuze te doen.

Maar met alle respect voor mensen die vanuit eigen ervaring spreken.
In mijn 'werk' wereld word ik dagelijks geconfronteerd met mensen met problemen en word ik ook in een deel van mijn 'vrije' tijd geconfronteerd met probleemjongeren.
We kunnen opties geven en hen een spiegel voorzetten. De beslissing is aan hen.
Gelukkig in heel veel gevallen met een goede afloop - soms maar toch ook dikwijls met een zeer tragische afloop.