#1 , 29 sep 2011 17:16
Ik heb 2 tieners van 14 en 16. Sinds februari zie ik mijn ouders niet meer. Het is niet de eerste keer dat ik contact verbroken heb, maar wel de laatste keer. Sinds mijn echtscheiding 11 jaar geleden bemoeien ze zich met alles, nemen ze beslissingen in mijn naam (al meerdere keren, want zij weten tenslotte beter wat goed is voor mij!), doen me aan elke beslissing die ik neem twijfelen om me dan onder druk te zetten om hun beslissing te volgen. Ze zijn olie op het vuur in de relatie met mijn ex. Telkens als er wat rust was, kwamen ze zich weer moeien, mijn ex weet dit en maakte er gretig gebruik van. Psychologisch ben ik gewoon kapot. Ik wil mijn leven terug in eigen handen nemen. Het omkeerpunt is geweest vorig jaar toen mijn moeder naar de school van mijn zoon is gegaan om te zeggen dat ze niet akkoord was met zijn studiekeuze en ze wou dat het CLB hem terug zou testen. Dan heeft ze zich als contact persoon opgegeven. Dit terwijl ik haar had verboden naar de school te gaan, omdat dit mijn taak is. Ze kwam dagelijks om met mijn zoon te lezen, want hij heeft dyslexie. Ze heeft hem dan ook omgepraat dat hij de verkeerde studiekeuze deed. En dit nadat het schooljaar ervoor meer dan 6 maanden lang hij gesprekken heeft gehad op school, met het CLB ivm zijn studiekeuze. Dit is nogmaals herhaald geweest tijdens de zomervakantie op vraag van de vader die in buitenland woont... Dus het was uitvoerig besproken geweest. Ineens is mijn zoon gedemotiveerd om de kunsthumaniora voort te doen. Het is een rampjaar geworden met een B-attest als gevolg. Mijn ouders hebben nooit naar mijn wensen geluisterd en altijd hun zin gedaan. De commentaar van mijn vader deze zomer was: ik ben een slechte vrouw, ik weet mijn leven niet te organiseren en ik ben een slechte moeder. Ik zorg niet voor mijn zoon, dus moet mijn moeder het wel doen. Dus ik weet dat praten niet meer helpt. Ze doen toch hun zin, want ze denken dat dat hun recht is. Verder zijn ze racist (mijn kinderen zijn allochtoon, net als al onze vrienden), zit mijn familie tijdens bijeenkomsten constant kritiek te geven op werklozen (ik ben werkloos), mijn moeder heeft ons leren stelen als kind, kilos perziken in de boomgaard als we op vakantie waren, en nu steelt mijn zus nog steeds van haar werkgeven enz. Mijn moeder durft ook nog op de velden gaan stelen... Mijn ouders maken altijd ruzie en schelden op elkaar. Mijn kinderen denken dat dit normaal is... Nu hebben ze een advokaat genomen om bezoekrecht te vragen. Ik ga zeker een sociaal onderzoek vragen (gebeurt er bij mij dan ook één?). Verder wil ik weten of mijn kinderen kunnen weigeren te gaan? Zij hebben ook genoeg van alle ruzies. Ik ben net dichter bij mijn ouders verhuisd (stom, stom, stom!!) maar ik verkoop zo mijn huis om terug naar buitenland te trekken als het moet. Ik wil rust in mijn leven, ik wil dit al 11 jaar lang. En ze gunnen me het gewoon niet. En ik ben bereid zware financiële verliezen te ondergaan om eindelijk rust te hebben. Graag advies hoe ik dit best kan aanpakken. Ik wou klacht indienen bij de politie voor inmenging in ouderschap, maar dat haalt niets uit zeiden ze. Ze raden me aan naar het CAW te gaan Dit zal ik uiteraard ook doen volgende week.