JuridischForum.be

Mijn nichtje nam een paar jaar regelmatig contact op met ons (meestal met mijn vrouw). We zijn 2 jaar terug dan een paar x naar de stad geweest (eens naar een evenementje enz..
Daarna ook even naar een klein concertje in een jeugdhuis hier vlakbij het stadscentrum.
Steeds was er een vriendje van haar bij.
Beide waren toen in behandeling in het psychiatrisch centrum in Lede.
Dat vriendje had een drugsverleden. Als gebruiker/ex-verslaafde.
Na dat concertje, nu bijna 2 jaar terug kwam mijn schoonbroer zijn dochter bij ons ophalen en ging van hier uit naar mijn ouders op familliebezoek. Iets wat tot op dit punt allemaal vrij normaal is.
De week daarop ging mijn schoonbroer naar die instelling, en samen met deze instelling kregen zowel mijn nichtje als haar vriendje contactverbod. Met elkaar, en ook met ons.
Beide moesten onze telefoonnummers uit hun gsm verwijderen. Mijn nochtje kreeg ook een andere betaalkaart en een ander telefoonnummer.
Haar vriendje werd verplaatst naar Geraardsbergen.
Hij was ook enkele maal bij ons thuis geweest, en men vreesde dat hij via ons opnieuw contact zou zoeken met mijn nichtje. Dit omwille van zijn drugsverleden. Daarom ook is er een volledig contactverbod tussen mijn nichtje (dochter van mijn zus), en ons (ik en mijn vrouw).
Nu zijn wij zo ver ik weet een vrij normaal koppel. Met onze eigen vrienden, een normale volledige loopbaan tot op vandaag, eigen woning die ik in 13 jaar kon afbetalen door hard werken etc etc.
Geen van ons heeft een dubieus verleden.
Dus vraag ik me nog steeds af of mijn schoonbroer en die instelling het recht hebben de omgang met mijn eigen nichtje volledig te verbieden. En op welke grond dan, indien ze inderdaad dat recht zouden hebben. Iets wat ik toch wel betwijfel.

Alleen de rechtbank kan een contactverbod opleggen.

Dacht ik ook. Maar als mijn nichtje onze nummers kwijt is door die instelling, in opdracht van haar vader is het moeilijk iets te doen. Ze wil geen ruzie thuis natuurlijk.
Ze doet alles wat men haar in Lede vraagt, omdat ze thuis weg wil. begeleid wonen. Ze heeft in het ziekenhuis enkele jaren terug zelf gevraagd hoe ze thuis weg kom. Daar zond men haar naar Lede.
We kunnen daar weinig aan veranderen vrees ik. maar als ik naar Lede ga, wat kan ik daar dan gaan vertellen?
Kan ik ze daar verplichten onze gsm nummers terug aan haar te geven?

Deze avond mijn moeder wat bier opgegoten.
Nu weet ik alles.
Toen ik de laatste keer mijn nichtje zag, de avond van dat concertje, is mijn schoonbroer haar bij ons thuis komen ophalen. Nog dezelfde avond waarschijnlijk heeft mijn nichtje onze gsm nummers moeten wissen uit haar gsm. Dat ze gewist zijn weet ik al 2 jaar. Maar nu hoor ik dat mijn nichtje die avond, bij mijn ouders thuis met haar hoofd op tafel lag te wenen.
Volgens mijn schoonbroer hadden wij die avond een leuke babbel, niets gebeurd ...
Mijn moeder vraagt zich al 2 jaar af waarom mijn nichtje zo verdrietig was.
Nu 2 jaar later beseffen wij volledig waarom ze verdrietig was. En waarom we geen contact meer hebben. En ook waarom ze nu vaak meermaals per week contact opneemt (meestal telefonisch) met mijn moeder. Dat is de enige plaats waar ze nog terecht kan.
Nu, een ding staat vast. Een contactverbod, terwijl mijn nichtje meerderjarig is en slim genoeg is om te beslissen voor zichzelf ...
Ik ga zorgen dat er bij die psychiaters koppen rollen. Mijn famillie word binnenkort gedagvaard.
Nog deze week begin ik aan mijn verzoekschrift. En ik ga een advocaat raadplegen.

Dat ze mij sinds mijn geboorte te kort doen kan me niets meer schelen. Maar als mijn nichtje ook afziet kan ik niets anders dan iets ondernemen.

Inmiddels zit het zo...

Ik heb mij geexcuseerd bij mijn zus, via een telefoon naar mijn schoonbroer, want zelf zegt ze dat ze niets met ons (mijn vrouw en ik) te maken wil hebben.
Mijn schoonbroer zend mij later een sms waarin hij schrijft dat ik moet "stoppen met de heilige Geert uithangen".
En dat ik aan hun niets te zeggen heb.

Nu is de situatie zo:
Mijn zus dreigt al 23 jaar, sinds ze in verwachting was van haar eerste kind, niet meer op bezoek te zullen komen bij onze ouders. En dan zien ze hun kleinkinderen ook nooit zegt ze er steeds bij. Je reinste chantage.
Nu zou ik ca 3,5 jaar terug via mail een reactie gegeven hebben die volgens mijn zus bedreigend over komt. Ik kreeg zelfs de politie aan de deur. Deze maaklten er geen pv voor op, en gaven toe dat die mail vrij onschuldig was. Doch gaven ze de raad mijn zus met rust te laten.
Hierdoor stelde ik een bezoekregeling voor, via mijn ouders. want ik ondervond het laatst nog na het telefoontje met mijn schoonbroer. In de bewuste sms schreef hij dat het de tweede maal is dat ik hem voor mijn kar span. Maar als mijn zus niet wil praten kan ik weinig anders verzinnen.

Uiteindelijk zijn mijn nichtje en neefjes meerderjarig geworden, en zij kunnen zelf beslissen of ze contact willen behouden met hun grootouders. Dus besloot ik een laatste sms te sturen naar mijn schoonbroer, warin ik schreef dat zij aan ons ook niets te zeggen hebben. En dat, enkel omdat mijn zus ons niet wil zien ik zelf geen bezoekregeling nodig heb om mijn ouders op te zoeken. tenslotte heb ik 3.5 jaar voorbij laten gaan, en die komen ook niet meer terug.
Het resultaat kende ik op voorhand. Mijn zus belde mijn moeder andermaal boos op. En zegt dat ze niet meer op bezoek zal komen. En dat haar man + de kinderen achter haar staan. De chantage blijft duren. En ik wil niet dat mijn ouders moeten kiezen tussen zoon en dochter. Dat kan je toch nooit verlangen van je ouders??
Die mensen zijn geboren in 1934 en 1938. reken het uit. Zulke mensen maar blijven terroriseren kan niet. Straks ligt een van beide in het ziekenhuis. En wat dan??
Ik zou willen dat dit stopt, en zie momenteel geen andere oplossing dan eens raad te gaan vragen bij ergens een advocaat. want ik weet het al lang niet meer.

Een humaan/ sociaal conflict kun je nooit via juridische weg oplossen.

Daar uw nichtje en neefjes meerderjarig zijn, kan u hen niet dwingen tot contact. En dit geldt ook voor uw zus.

Waarom blijf u toch contact opzoeken met uw zus? En haar goedkeuring verwachten?
U zegt het zelf: iedereen in dit verhaal is meerderjarig en doet wat hij of zij wil.
Doe dat dan zelf ook en stop met u in allerlei bochten te wringen.

Juridisch is hier niéts aan op te lossen, tenzij de gezondheid van uw ouders echt in gevaar zou zijn.

Dus besloot ik een laatste sms te sturen naar mijn schoonbroer, warin ik schreef dat zij aan ons ook niets te zeggen hebben. En dat, enkel omdat mijn zus ons niet wil zien ik zelf geen bezoekregeling nodig heb om mijn ouders op te zoeken. tenslotte heb ik 3.5 jaar voorbij laten gaan, en die komen ook niet meer terug.
Het resultaat kende ik op voorhand.

Waarom doet U dit? als u uw ouders wil bezoeken, dan bezoekt U uw ouders. Daarvoor hoef je geen olie op het vuur te gaan gooien door dit eerst aan uw schoonbroer te melden.

U heeft geen verplichting tot het maken van een afspraak met uw schoonbroer als u uw eigen moeder wil zien.

Wat er gebeurt in het huis van uw moeder is haar keuze en recht. Wil uw moeder haar kleinkind ontvangen samen met U dan kan ze dit met alle partijen (ZONDER uw zus of schoonbroer) afspreken.

Men heeft ook geen terugmeldingsplicht naar uw zus.

Ja Turaki, dat weet ik. Maar hoe kan ik mijn ouders hiervan dan ontlasten?
Ik ben het beu te moeten horen van mijn moeder dat mijn vader weer lang in de tuin (in zijn serre) heeft gezeten terwijl hij daar weer zit over te denken.
Of wat kunnen mijn ouders doen? gesteld dat ze uiteindelijk verklaren dat ze jarenlang afgedreigd geweest zijn?
Ik zit te denken aan oudermishandeling, ook aan de onderhoudsplicht die toch in beide richtingen werkt (ouder -->kind, en kind -->ouder). Want dat is voor mijn zus het laatste van haar gedachte.

duma, het is precies daar over dat ik mij begin zorgen te maken. precies daarom blijf ik zoeken hoe ik de situatie kan veranderen/verbeteren.

Dus besloot ik een laatste sms te sturen naar mijn schoonbroer, warin ik schreef dat zij aan ons ook niets te zeggen hebben. En dat, enkel omdat mijn zus ons niet wil zien ik zelf geen bezoekregeling nodig heb om mijn ouders op te zoeken. tenslotte heb ik 3.5 jaar voorbij laten gaan, en die komen ook niet meer terug.
Het resultaat kende ik op voorhand.

Waarom doet U dit? als u uw ouders wil bezoeken, dan bezoekt U uw ouders. Daarvoor hoef je geen olie op het vuur te gaan gooien door dit eerst aan uw schoonbroer te melden.

U heeft geen verplichting tot het maken van een afspraak met uw schoonbroer als u uw eigen moeder wil zien.

Wat er gebeurt in het huis van uw moeder is haar keuze en recht. Wil uw moeder haar kleinkind ontvangen samen met U dan kan ze dit met alle partijen (ZONDER uw zus of schoonbroer) afspreken.

Men heeft ook geen terugmeldingsplicht naar uw zus.

Mariette, er was een mondelinge afspraak, om op Zondag weg te blijven, en zij blijven dan op Zaterdag weg. Maar mijn diensten op het werk veranderen jaarlijks, dus het past niet altijd meer op Zaterdag. En ik wil me niet langer schikken naar de grillen van mijn zus. Al helemaal niet omdat ik de terreur sinds mijn zeer vroege jeugd door mijn 2 jaar oudere zus niet vergeten ben.
Ik heb dat nog 3.5 jaar verdragen door de chantage met de kleinkinderen omdat er iemand de slimste moest zijn. Maar dat ben ik grondig beu. Het was dan wel een mondelinge afspraak, maar ik voelde mij verplicht mijn schoonbroer in te lichten dat ik niet garandeer op Zondag weg te blijven.

op die manier. Dan begrijp ik het inderdaad. Het is een vorm van georganizeerd elkaar ontlopen, voor de lieve vrede van uw ouders. Dan wordt het inderdaad moeilijker.

Maar hoe kan ik mijn ouders hiervan dan ontlasten?

Niet. Dit is een zaak tussen volwassenen, en ze zullen dit zelf moeten uitklaren, of laten gaan.

Ik zit te denken aan oudermishandeling, ook aan de onderhoudsplicht die toch in beide richtingen werkt (ouder -->kind, en kind -->ouder).

Oudermishandeling gaat wat ver, maar als u toch die richting uit wil, u bent dan net zo schuldig als uw zus door uw ouders te betrekken in de ruzie die u met haar heeft. En onderhoudsplicht is er pas zodra uw ouders hulpbehoevend zijn. Is dit zo, schakel dan het OCMW in, zij zullen dan wel bij uw zus aankloppen voor haar bijdrage.

Maar hoe kan ik mijn ouders hiervan dan ontlasten?

Niet. Uw ouders moeten ZELF beslissingen nemen. Jij kan dat niet voor hen doen.
Als zij niet sterk genoeg zijn om tegen uw zus in te gaan, is dat heel erg voor hen, maar daar kan jij niets aan doen.

Ik zit te denken aan oudermishandeling, ook aan de onderhoudsplicht die toch in beide richtingen werkt

Ik lees niets dat overeenkomt met oudermishandeling, maar als u daar voor vreest, kan u altijd eens een praatje gaan maken bij het CAW.
Onderhoudsplicht heeft hier niets te zien, wel?

Turaki, ik besef ook dat ok mijn ouders meesleur als ik dergelijke dingen doe. Net daarom deze topic. Om te kijken of er iets uit de bus komt.
Mijn grootste probleem echter binnen de rechtswereld is dit:
Als er iets gebeurd dat geld kost is een rechter zeer snel om iets te doen.
Als er fysiek iets gebeurd (slagen etx) dan is de rechter even snel.
Maar als de ouders in mijn geval al 24 jaar op hun tenen moeten lopen (psychische terreur en chantage, zo zie ik het) dan kan je niets doen.
Een mens zou voor minder een ongeluk doen, geloof me. Gelukkig heb ik sinds mijn vroege jeugd moeten leren me te beheersen. Maar nu moet ik toegeven dat dan na vele jaren stilaan tegen zijn grens begint te zitten.
Laat zeggen, de rek is er zo ongeveer uit.