JuridischForum.be

Beste,

Ik ben enkele maanden zwanger na amper 3 mnd samen te zijn geweest.
Waren niet gehuwd of samenwonend.

Nu komt het er eigenlijk op neer dat hij niet akkoord gaat met mijn naam of met beide namen.
Ik weet dat de wet zegt in geval van discussie-> vader zijn naam.
Ik weet niet hoe het zit met het geval waar een proces gaande is, moeder wilde beide namen, vader niet. Dat zij verder gegaan is dat dit discriminatie is. Proces is misschien nog lopende.

Hetgeen hier wel opvalt bij deze man. Hij is van Afrikaanse afkomst, andere religie.
Dat hij indien het mijn naam of beide namen heeft, zegt naar rechtbank te gaan voor een week om week regeling.
Als ik toegeef enkel zijn naam, dan neemt hij genoegen met bijvoorbeeld een dag in de week.

Ik verlang eigenlijk geen financiële steun, alleen als hij dan toch het op de spits wil drijven van de naam... te willen, dan zit de kans erin dat ik wel steun ga vragen.

Ik ben van het principe kind heeft een vader, en ik wil dat mijn kind de vader ziet.

Graag nog een vraagje ivm woonst. Ik heb onlangs een bezoekje gebracht waar hij woont, en hij slaapt op een matras, staat geen kleerkast in zijn kamer, en er is een kamer aanwezig. Dus geen extra.
Als ik het goed heb, geeft men de voorkeur om een kamer voor het kind?
Wettelijk is het niet verplicht vermoed ik.

Ik heb een tijd geleden gezegd dat hij op papier moet zetten wat hij wenst, ik ben wachtende.
Hoe meer ik erover nadenk wat zijn gedachte is qua achternaam hoe absurder ik het begin te vinden.
Ego?

Als hij mij nog contacteert een van de, ga ik gewoon zeggen dat ik nu geen beslissngen neem.
Ik weet als het kindje geboren word, zet ik het op mijn naam.
Je kan dit steeds veranderen, gewoon via de gemeente. Weet wel niet of er een termijn opstaat, of een bedrag?

Als hij naar rechtbank stapt, ga ik niet zeggen het is niet jouw kind, aangezien als men DNA gaat doen, ik voor de kosten opdraai.
Hij mag het kindje zien, maar zie het niet zo zitten om een week week regeling.

Komt erbij dat hij ook 's avonds en weekend werkt. NL taal ook niet echt machtig is.
Zijn twee andere oudere kinderen eigenlijk ook niet veel ziet...
Zijn woning in mijn ogen niet echt kindvriendelijk is.

Ik heb hier geen stress over, maar zoek toch al wel graag wat informatie hierover op.

Zolang het kind niet erkend wordt, heeft het geen wettelijke vader en zal het dus sowieso jouw achternaam worden. Daar kan noch jij, noch hij iets aan doen.
Als hij het kind erkent, moeten jullie inderdaad overeenkomen, of het wordt de naam van de vader.
Wat zijn de plannen rond die erkenning?

Indien hij het kind niet erkend, zal hij eerst moeten procederen voor de erkenning. Dat zal je, dat weet je zelf al, niet kunnen tegenhouden, maar kan de boel wel vertragen. In die tijd van de procedure heeft de vader geen recht op contact, maar jij ook geen recht op alimentatie. Na de erkenning zal er dan een regeling getroffen moeten worden. Standaard is het week/week dat uitgesproken wordt, tenzij er tegenindicaties zijn omdat niet te doen en dan moet de rechter motiveren. Meestal wordt er dan wel een opbouwende regeling genomen
Die tegenargumenten kunnen zijn:
- grote afstand tussen woonplaatsen (met meestal het nadeel voor de verhuizende partij)
- geen band/contact (zal dan opgebouwd worden tot week/week)
- gevaar voor het kind (neemt drugs, verleden van misbruik, ...)

Je kan ook een sociaal onderzoek vragen. Dat zou ik in jouw situatie dan zeker doen.

Je kan ook bemiddeling proberen. Dat werkt niet bij iedereen, maar de familierechtbank is grote voorstander van bemiddeling en legt het ook vaak zelf op.

Dank voor je antwoord Duma.

Er komt geen erkenning, aangezien hij alleen zijn naam wilt nemen.
Ik dit niet wil vanwege het feit dat hij zo spreekt (zijn naam bv. akkoord met een dag in de week,
mijn naam of beide namen hij zegt dat hij naar de rechtbank gaat voor week om week regeling.)

Ik heb hem nog aan de lijn gehad, daar ik vroeg achter het papiern met zijn eisen/wensen...hij wilt dit samen overlopen en discussiëren. Ik heb hem gezegd dat ik dat niet doe, ik wil dat rustig bekijken en dat ik geen beslissingen ga namen zolang de baby niet geboren is.
Hij vindt dat niet kunnen, hij wilt het papier niet geven, en ik heb hem gezegd dat dat zijn goed recht is, net zoals ik beslis om dan niet samen te komen en het geen zin heeft om over die zaken te discussiëren/akkoord of niet akkoord te gaan, en dat ik zeker niet ga tekenen.
Hij heeft gezed dat hij dan naar de rechtbank gaat met bepaalde personen. Hij wordt gesteund of eerder opgestoken door andere, ik heb hem gezegd dat hij dat dan moet doen. Dat hij dat niet telkens moet zeggen maar moet doen.
Misschien probeert hij mij bang te maken of onder druk te zetten..

Wat betreft alimentatie, wil ik niet, maar hangt ervan af hoe het verder zal uitdraaien, rechtbank of geen rechtbank, welke regeling;...

Ik wil eerst kijken wanneer de baby geboren is, en ik ga proberen mijn best te doen om hem wekelijks contact te hebben met de baby. Maar of dat mij dat gaat lukken...ik ben voor de eerste maal moeder, en ga mij niet uitspreken over zaken waar ik geen zekerheid over heb.
Ik heb niet veel zin om hem elke weer over de vloer te hebben voor een paar uur, een baby slaapt veel.
Ik kan met hem niet echt een gesprek voeren, we kennen elkaar amper, de relatie was echt heel kort.

Tenslotte heeft hij nog twee oudere kinderen die hij amper ziet, hoe kan je dan ineens week om week regeling gaan eisen, ook niet vanwege zijn job.

Zijn woonst is in mijn ogen niet geschikt.

Er komt geen erkenning, aangezien hij alleen zijn naam wilt nemen.

Dat kan dus niet. Het kind heeft de naam van de ouder(s) of één van hen, maar niet van iemand die niet de juridische ouder is (uitgezonderd bij adoptie).

Dus enkel de naam geven, zonder erkenning, kan niet.

Misschien heel cru maar voorlopig alle contact verbreken.
Het is nog altijd de moeder die hier beslist er is hier geen wettelijke vader alleen een moeder.

Er komt geen erkenning, aangezien hij alleen zijn naam wilt nemen.

Dat kan dus niet. Het kind heeft de naam van de ouder(s) of één van hen, maar niet van iemand die niet de juridische ouder is (uitgezonderd bij adoptie).

Dus enkel de naam geven, zonder erkenning, kan niet.

Ik ga het mijn naam geven, kan nadien nog steeds aangepast worden.

Als hij het niet gaat erkennen, krijgt het kind uw naam en moet er inderdaad een procedure gevolgd worden, moest dat gewijzigd worden.
In uw geval zou ik dus inderdaad nog niet laten erkennen en afstand nemen.
Alle vader en moeder hebben gelijke rechten, maar een ouder die zijn rechten duidelijk wil misbruiken, daar neem je best even wat afstand van.

Ik zou ook na de geboorte de afstand bewaren en niet gaan beginnen met zelf een regeling uit te dokteren.
Als je dat wel doet en hij komt bijvoorbeeld wekelijks langs, dan kan de rechter dat zien als een soort van erkenning (waarom laat je anders een vreemde je kind bezoeken alsof het zijn vader is?) en hoeft er misschien zelfs geen DNA test en procedure te volgen en kan de vader die regeling ook inroepen om aan te tonen dat er een regeling en bijgevolg een band is en die alvast in een officiële regeling laten gieten.

Geen idee met welke personen hij dan naar de rechtbank zal gaan, want daar zijn enkel u en uw ex welkom. Een zaak over de verblijfsregeling is niet voor andere mensen.

Is het echt beter om afstand te nemen?

Ik wil niet moeilijk doen en hem laten kennismaken met zijn baby.

Ik kan nu niet zeggen hoe en wat ik ga voelen...
Ik wil hem wel erbij betrekken uiteraard op mijn manier en ik hoef die niet constant te zien of wil die niet continue horen.
Dat is niet de bedoeling, zo een keer per week.

Dat zal u voor uzelf moeten uitmaken; ik heb hierboven de mogelijke gevolgen opgesomd.