Om die reden besloten mijn echtgenote en ik haar tijdelijk onderdag aan te bieden, welliswaar onder een aantal strikte voorwaarden:
- Zich bij ons domiciliëren is geen optie. (ze heeft schulden)
- Niemand (buiten haar directe familie) mag weten waar ze nu juist woont.
- Nieuwe "vriendjes" (ze is nogal snel daarin) komen niet bij ons over vloer
- We verwachten uiteraard hulp in het huishouden
- De afspraak was dat ze onmiddellijk werk zou maken van de RVA en het OCMW
- ...
Iets daarna viel ze bijna volledig stil:
- Contact met haar dossierverantwoordelijke bij het OCMW is sporadisch
- Zo af en toe zoekt ze (halfslachtig) naar een appartement, maar ja... zelfs als ze iets vindt laat ze het vaak dagen liggen voor ze zelfs maar een poging doet om de huisbaas of het immokantoor te contacteren.
- Werk zoeken is een vies woord.
Een kleine week terug ontving ze een onverwacht bericht op haar antwoordapparaat: haar dossierverantwoordelijke wil een huisbezoek komen doen. Mij persoonlijk lijkt dit een teken aan de wand: haar dossierverantwoordelijk zal haar inactitviteit wat raar vinden en wil eens komen zien wat haar reële thuissituatie is. Zij doet uiteraard alsof er niets aan de hand is, en wimpelde zonder ietwat uitleg de 1ste vraag voor een datum af.
Mijn echtgenote en ik bezien dit allemaal met lede ogen en we vragen ons af wat er eigenlijk achter deze vraag tot een huisbezoek schuilgaat.
- We willen ze niet zomaar het straat opzetten, maar zoals het er nu aan toe gaat voelen we ons wat misbruikt.
- We willen ten alle koste vermijden dat ze bij ons gedomicilieerd geraakt, de jongedame heeft tenslotte heel wat schulden. Om nog maar van een eventuele reactie van de huisbaas te zwijgen.
- We hebben haar in huis genomen om ze uit de nood te helpen, maar wat riskeren wij?
- Wat riskeren wij?
- Wat kunnen we doen om ons in te dekken?
- Hoe kunnen we een gedwongen domiciliëring afwimpelen?