JuridischForum.be

Beste

Vorige week ontving ik aangetekende brief van het vredegerecht en werd in kennis gesteld over een verzoekschrift tot aanstelling bewindvoerder van moeder.
12 jaar geleden was het laatste contact.
Ik ontdekte onlangs via internet dat haar man (mijn biologische vader) recent gestorven is.
Hij had drie kinderen uit een eerder huwelijk waar er evenmin contact mee was, noch met mij noch met hen.
Zelf ben ik 10 jaar gehuwd en heb 2 jonge klinderen.
De angst voor vader bleef al die jaren bestaan. Nu hij er niet meer is en ik op de hoogte kwam van de situatie van moeder, ben ik naar het rusthuis gegaan.
Ik ben bereid mijn verantwoordelijkheid op te nemen. Ze is nog in vrij goede conditie, 87 en heeft veel heldere momenten, was blij me te zien.
De dood van haar man dringt niet door en ik zwijg erover. Mijn vrouw en ik spraken de verpleging. Er komt niemand langs en ze is er nu pas enkele weken. Ze heeft een beetje kleding maar het is niet duidelijk wie dit gebracht heeft. De verpleging adviseerde ons om contact op te nemen met het vredegerecht en zo snel mogelijk af te spreken om te tekenen. Ze huurde met haar man een huisje en blijkbaar staat ze nog op dat adres gedomicilieerd. Ze zegt dat ze een sleutel gaf aan één van de dochters van haar man. Ik ben niet van plan daar zelf contact mee te zoeken. We hebben al wat kleding gekocht en een klein koelkastje. Ik zal ook de was doen. Ze praat over haar man alsof hij ieder moment kan binnenkomen dit moet ik er bijnemen. Vroeger deed haar man alle financiele zaken en was daar zeer correct in. De middelen waren zeer bescheiden maar voor zover ik weet waren er ook geen schulden. Intussen is dit misschien anders.... Binnen enkele weken is de hoorzitting met de vrederechter gepland in het rusthuis. Ze lieten me 2 aangetekende brieven zien die verstuurd werden naar haar stiefkinderen en terugkwamen. Ze wilden ze blijkbaar niet in ontvangst nemen. Ik weet niet wat me te wachten staat en vraag wat raad. Ondanks mijn vastberadenheid om haar te helpen ben ik ook ongerust. Dank bij voorbaat en geniet van de feestdagen.

misschien is het een optie om bij de griffie al eens je licht op te steken. Zij zullen je denk ik wel kunnen vertellen wat dat allemaal inhoudt, zo'n bewindvoering?

Beste LennieK
Oprechte dank voor uw reactie.
Wat een bewindvoering inhoudt weet ik maar al te goed.
Toen ik 20 jaar geleden door een ongeval een fysieke handicap opliep en een tijdlang hulpbehoevend werd, probeerden mijn vader en moeder me in een instelling te stoppen.
Aangezien mijn mentale mogelijkheden nog redelijk intact zijn, lukte dit niet.
Ik heb nooit schulden gemaakt en had ook spaargeld. De vrederechter gaf me gelijk.
Het was mijn biologische vader die mijn moeder aangezet heeft tot het indienen van het verzoekschrift.
De grootste fout die ik destijds maakte was het smoren van wiet. Hierdoor konden ze me als onbekwaam verklaren. Lang geleden. Ik ben er inmiddels al een eeuwigheid mee gestopt. Anders kun je geen gezin stichten.
Mijn vrouw en kinderen zijn alles wat ik heb.
Nu ze daar zo zit voel ik medelijden. Haar man was alles voor haar.
Ik zal slikken en volhouden.
Ze zal niet wegkwijnen als een verlaten hond, kome wat komt.
Als ik er financieel aan tenonder ga, so be it.
Ik ben een mens. Meer dan zij ooit waren.
Juridisch forum is voor mij wellicht geen plek om een vraag te stellen.
Nu besef ik dit.
Het is kerstavond en de lekkere geuren vervullen de ruimte.
Morgen ga ik bij haar en ze zal alles hebben wat ze nodig heeft.
De eventuele verwijten calculeer ik in.
Ze is het enige wat ik nog heb.
En diep vanbinnen als vrij oude man (48) hoop ik nog altijd op een beetje liefde.
Kerstmis he mannen.
Ik vergeet ik vergeet wat is geweest.....
Denk es aan mij dat is eigenlijk mijn vraag en duim voor wat goedheid.
Geniet van jullie dagen en voor de mensen die het ook moeilijk hebben zeg es tegen uzelf: IK MAG OOK EEN LEVEN HEBBEN.

Beste Inazuma

Dank u voor uw reactie!
Inmiddels ben ik al terug naar het rusthuis geweest.
Het wonder is geschied. Ze zag er sinds de vorige keer dat ik haar zag werkelijk 10 jaar jonger uit.
Ze vertelde dat ze weet dat haar man gestorven is. Eerlijk gezegd was ze goed bij de pinken. Verpleging geeft aan dat ze erg gelukkig is en goed beseft dat we er zijn voor haar.
Ik weet niet wie de aanvraag tot bewindvoering heeft gedaan. Ben van plan eerstdaags een brief te schrijven naar de griffie zoals u adviseert. Zal trachten me aan de feiten te houden en de emotionele geladenheid van deze situatie niet teveel weer te geven. Dat doet niet ter zake voor het vredegerecht.
Moeder heeft ons een sleutel gegeven van de woning. Ik stond daar eerst huiverachtig tegenover. Mijn partner is met onze kinderen die avond binnen gegaan om kort rond te kijken. Moeder had ook een sleuteltje van een kluisje in de kelder. Daar wist ik niets van. Ze wilde het meegeven maar dit heb ik geweigerd. Toen mijn vrouw in de kelder ging bleek het kluisje open te staan en de inhoud was weg. Ik weet niet wat er in zat. Moeder weet dit wel maar ik heb haar gezegd dat ik het niet wil weten. Haar televisie, wasmachine en droogkast zijn ook foetsie. Mijn vrouw heeft foto's genomen van de plaatsen 'delict'. Wanneer ik volgende zaterdag terug naar het rusthuis ga, zal ik die tonen aan moeder. Ze weet dat ik geen dief ben. Ik heb voor ons vertrek uit het rusthuis ook aan de verpleging gezegd dat we de sleutel kregen en hem zaterdag terug breng. Voorlopig kan ik het zelf niet aan om het huisje binnen te gaan.

Heb open met haar gepraat over de brief van de vrederechter waardoor ik haar verblijfplaats te weten kwam.

Ze wist meteen wat bewindvoering inhoudt en zei dat ze wil dat ik alles op mij neem. Ik wil dit doen als de vrederechter akkoord gaat natuurlijk. Ze wilde ons jongste kind 50 euro geven. Ik heb dit natuurlijk niet aanvaard, ze heeft bijna niks anders op zak in de kamer. De vriendelijkheid en het feit dat ze plots precies terug is wie ze was op de allerbeste momenten, zijn onbetaalbaar voor ons.

Ze vertelde ook dat ze een tijdje voor haar man stierf op aanraden van een thuisverpleegster een stuk spaargeld op de rekening van haar man heeft gezet zodat alles 'beter verdeeld' was. Schulden zijn er volgens mij zeker niet. Ze zegt dat ze 'even weg was in de kop' nadat hij gestorven is. Wat er in die tussentijd 'geregeld' werd en door wie is een raadsel. Ik ben ervan overtuigd dat er kosten voor ons zullen zijn. We hebben geen eigendom en geen schulden, we zullen doen wat mogelijk is.

Ik heb gebeld naar de sociale dienst van het rusthuis. Door de feestdagen kan ik pas maandag de contactpersoon bereiken maar normaal gezien zou er volgende week een afspraak kunnen komen.

Ze is heel graag in het rusthuis en geeft aan zich te realiseren dat het praktisch niet haalbaar is terug naar het huisje te gaan. De laatste dagen zijn voor mij een soort waas, het is niet te bevatten. Mijn excuses dus nogmaals voor al deze dingen die niets te maken hebben met puur juridische feiten. Ik hou het forum graag op de hoogte en nogmaals dank.