JuridischForum.be

Mijn moeder verblijft al enige tijd in een (duur) rusthuis, onder impuls van mijn broer, maar tegen de zin van mij en mijn zus. Wij hebben momenteel geen contact meer met moeder.
Alhoewel wij mede-eigenaars zijn (woning in onverdeeldheid) zit er al een 8-tal maanden een ander slot op de deur.
Nu hebben wij een brief ontvangen van een notaris en zijn ik en mijn zus uitgenodigd voor een gesprek in verband met de verkoop van de ouderlijke woning.
Ik veronderstel dat het zal gaan om de vraag of wij akkoord zijn met de verkoop.
Wat als wij niet akkoord gaan met de verkoop of met het bedrag van de opbrengst van de woning?
Graag wat meer inlichtingen.

Ik ga ervan uit dat sedert vaders overlijden moeder haar helft van de ouderlijke woning in volle eigendom behield en het vruchtgebruik erfde op vaders helft,terwijl vaders kinderen daarop elk een gelijk deel in blote eigendom erfden.

Buitengerechtelijk kan zulke woning niet verkocht worden zonder akkoord van ALLE mede-eigenaars.

“Art.745quater.§ 1. Wanneer de blote eigendom behoort aan de afstammelingen van de vooroverleden echtgenoot...kan de langstlevende echtgenoot of een van de blote eigenaars vorderen dat het vruchtgebruik geheel of ten dele wordt omgezet hetzij in de volle eigendom van met vruchtgebruik belaste goederen,hetzij in een geldsom,hetzij in een met gewaarborgde en geïndexeerde rente...”(B.W.=Burgerlijk Wetboek).

Eens het vruchtgebruik aldus is omgezet,ontstaat er een onverdeeldheid waarvoor geldt: “Art.815.Niemand kan worden genoodzaakt in onverdeeldheid te blijven; en de verdeling kan te allen tijde worden GEVORDERD...”(B.W.).

Bij ontbreken van minnelijke verdeling kan elke partij DAN gerechtelijke verdeling vorderen van de goederen die zij in onverdeeldheid bezitten,huis inbegrepen.

M Maria ik leef met je mee. Bij mij ging het net zo: ik heb jaren nachtmerries gehad omdat ik graag eens met moeder wilde praten, haar toch nog vertellen dat ik van haar hield. Maar ik mocht niet meer binnen. Ik heb nooit geweten of het mijn moeder was die me buitenhield of mijn broer die bij haar inwoonde en haar voor zichzelf wilde. Nu is ze dood. Ik werd verwittigd een uur na haar overlijden. Ze heeft zes weken in het ziekenhuis gelegen. Ik kreeg niet de kans haar nog te zien, te spreken, te bedanken voor de goede tijd toen we wel nog veel samen waren en toen mijn broer er nog niet in geslaagd was mij buiten spel te zetten. Nu zal ik dus moeten blijven leven met die nachtmerrie: ik kan haar niet meer spreken. Dit werkt verstikkend. Daarom: stel alles in het werk haar nog te zien nu je nog kan. Dat gevoel van te stikken en te weten dat dit misschien nog jaren kan duren is afschuwelijk. Veel sterkte aan jou en je zus!