JuridischForum.be

Stel de volgende hypothese:

Een grootvader wil dat een waardevol antiek stuk bij één welbepaalde kleinzoon terechtkomt na zijn overlijden. Er zijn hierover op dat moment geen afspraken op papier gezet. Dit stuk komt zo inderdaad terecht bij deze kleinzoon en is ondertussen al meer dan 30 jaar in zijn bezit. Het stuk is in de periode direct nà het overlijden weliswaar nog enige tijd "in bewaring" geweest bij de ouders van de kleinzoon.

Ondertussen zijn beide ouders (eerst moeder, ettelijke jaren later vader) van de kleinzoon overleden en dient de boedel van de ouders verdeeld te worden. Hierin zitten ook verschillende waardevolle meubelen. De broers van de kleinzoon wensen hierop aanspraak te maken en willen het antieke stuk dat aan de eerste kleinzoon toebedeeld is door hun grootvader in mindering gebracht wordt.

Mijn vraag is: wat zijn nu de criteria om te weten of het welbepaalde stuk in de boedel valt (en dus in mindering dient gebracht te worden) of niet? Welke bewijsregels gelden?

even samenvatten:
- het stuk maakte deel uit van de inboedel en dus de erfenis van een grootvader die modeling te kennen gaf dit aan een kleinzoon te willen geven. Ouders waren hiermee (eigenlijke ervers) akkoord en heben sit stuk aan hun zoon bezorgd.
Eigenlijk hebben de ouders dus een schenking gedaan aan hun zoon (een waardevol stuk dat ze geerfd hebben van hun vader)
Vermits het stuk eerst in bewaring is geweest bij de eigenlijke ervers (de ouders) en dan gegeven aan het kleinkind: is dit dus een schenking.
Ik denk niet dat je dit stuk weer in de fictieve erfmassa kunt groeperen, want het is gegeven bij leven (van de ouders).
Ik denk dat de kinderen onderling een beetje soepel moeten zijn en er van uit gaan: als de ene een kostbaar erfstuk uit de verzameling antikwariaat gekregen heeft, de anderen wat groetere stukken mogen krijgen.
Maar dat zoal -gezien de post - al niet meer mogelijk zijn?

Wel, ik vraag mij af of de kwalificatie als schenking door de ouders bij levenden klopt indien het de intentie was van de grootvader om dit aan de kleinzoon te geven na zijn overlijden en dit uiteindelijk enkel "in bewaring" gegeven is aan de ouders (met name aan de moeder van de kleinzoon) tot de kleinzoon volwassen werd en een eigen stek had die groot genoeg was om het stuk te plaatsen. Het is - althans in theorie, laten we het dan nog niet hebben over bewijs - toch mogelijk dat de erflater (grootvader), mits respecteren van de reserve voor de reservataire erfgenamen (in casu, zijn dochter, moeder van de kleinzoon) bepaalde stukken toebedeelt aan andere niet-reservataire erfgenamen zonder dat dit gevolgen hoeft te hebben op de afwikkeling van de erfenis van de reservataire erfgenamen?

Indien er geen docuent bestaat dat dit een schenking was buiten erfdeel moet het ingebracht worden bij vererving.

Ik veronderstel dat het 30-jarig bezit geen titel tot eigendom verschaft in dergelijk geval?

Ik veronderstel dat het 30-jarig bezit geen titel tot eigendom verschaft in dergelijk geval?

Neen!

Dus het is eigenlijk een puur bewijsprobleem, want als er wel dergelijk document was zou de kwestie zich niet voordoen?

moet je als je je kind bij leven een meubel, schilderij of antiek stuk schenkt bij leven daar OOK een schenkingspapier bij opmaken?
Dat doet toch niemand?