Beste forumleden,
Ik zit met een juridische vraag waarop ikzelf het antwoord nergens kan terugvinden en hoop dat iemand van jullie aan de hand van deze korte situatieschets er raad mee weet.
Vorig jaar in september is mijn oma, die tegenover mijn ouderlijk huis woonde en waar ik tot op vandaag inwoon, overleden aan een agressieve kanker. Mijn oma heeft in een vorig, stukgelopen huwelijk 2 kinderen ter wereld gebracht, zijnde mijn moeder en mijn tante. Na haar scheiding van haar eerste man heeft ze nog 35 jaar, tot haar dood, samengewoond met haar vriend, zonder te trouwen weliswaar. Na haar dood had ze dus slechts 2 erfgenamen, mijn moeder en tante. Tijdens haar leven heeft ze er meermaals op gehamerd dat, als ze ooit sterft, haar huis in geen geval openbaar verkocht of verhuurd zou mogen worden aan derden buiten de familie. Momenteel woon ik nog deels in het huis en deels in een ingerichte woonchalet in de tuin. Oma's vriend, die ik al mijn hele leven ken als mijn bompa, heeft nog een eigen woning waar hij nu 4 a 5 dagen per week verblijft.
Aanvankelijk zou mijn tante haar huidig huis te koop aanbieden en met dat geld mijn moeders erfdeel uitkopen, om dan uiteindelijk tegenover mijn moeder en vader te komen wonen. Op zich een strak plan, ware het niet dat mijn tante al meer dan 20 jaar een alcoholprobleem heeft en als ze gedronken heeft er geen rationele weg meer mee te bevaren is. In het verleden, toen mijn oma nog leefde, gebeurde het bijna dagelijks dat ze dronken bij oma toekwam om allerhande scènes te maken, met als hoogtepunten (of dieptepunten, hoe je het bekijkt) het slagen, stampen, roepen en het gooien met een schoen naar mijn moeder terwijl oma in dezelfde kamer op haar ziekte-/sterfbed lag. Deze laatste wimpelde onze frustraties altijd af met "Ach, ze heeft weer gedronken, laat ze..." of "je kent ze ondertussen toch al wel hé". Voor oma's mentale welzijn besloten we al die jaren om ons sterk te houden en de lieve vrede te bewaren met haar andere dochter.
Vlak voor en vooral na de dood van oma escaleerde het drankgebruik van tante, alsook de incidenten waarbij ze allerhande verwijten maakte naar onze familie toe. Daarom adviseerde ik mijn moeder dat het niet ideaal is om zo iemand de rest van je leven voor je te hebben wonen. Mijn moeder was zich hier van bewust, maar haar spreekwoordelijke frank viel pas na het voorval van een tweetal maanden geleden.
Mijn oma's eigendom bestaat uit een huis en een tuin met daarin een kleine 2-kamerige, volledig door mij en mijn vriendin ingerichte woonchalet. In de warmere maanden van het jaar slapen we in deze chalet, terwijl we in de wintermaanden slapen in de kamer die oma zaliger mij toegewezen heeft in haar huis. Omdat ons gezin thuis 6 leden telt, kan het soms gebeuren dat wanneer we allemaal thuis zijn, er gemakkelijk 5-6 auto's op straat kunnen geparkeerd staan, zowel aan de kant van oma als aan die van mijn ouders. Op een dag kwam er een vriend van mij op bezoek in de chalet, maar na 15 minuten moest deze al vertrekken omdat mijn meter was toegekomen en een dronken tirade begon af te vuren over het aantal auto's dat geparkeerd stond. Ze sloot nog af met mijn vriend na te roepen dat hij "nooit, maar dan ook nooit meer nog voet op de oprit moest zetten", iets wat niet bepaald getuigt van elementaire beleefdheid. Mijn moeder zag het vanuit haar tuin allemaal gebeuren en werd ook getrakteerd op een forse, irrationele uitbrander. Toen die situatie bekoeld leek keerde ik terug naar mijn chalet voor 10 minuten, iets wat ik misschien beter niet had gedaan.
Mijn tante was stomdronken de straat overgestoken voor een zoveelste nieuwe ronde psychologische oorlogsvoering met mijn moeder omtrent het te erven huis, maar toen mijn moeder hier geen gehoor aan gaf en haar negeerde, kwam ze de oprit opgestammeld en volgde mijn moeder scheldend en roepend langs achter naar binnen, waar op dat moment mijn vader in vergadering was met twee verkopers. Mijn vader, die als buschauffeur bij De Lijn dit soort mensen - en vooral mijn tante - bijna dagelijks onder ogen komt zonder een glimp te verrekken en altijd de kalmte te bewaren. Nadat mijn tante nog een goeie 3 minuten doorgeraasd heeft tegenover mijn moeder, heeft mijn vader zich rustig geëxcuseerd tegenover de 2 aanwezige verkopers en mijn tante op een kalme manier langs het huis naar ons voorpoortje begeleid, terwijl mijn tante naar hem aan het slagen en stampen was. Hij heeft het poortje geopend, mijn tante buitengezet en het poortje dichtgedaan. Daarna heeft mijn tante zich omgedraaid om terug het straat over te steken, maar is ze na twee passen van dronkenschap op onze kiezels gevallen. Gevolg: een bloedende wonde aan haar hoofd en een verdikte pols. Ik kwam net uit de chalet in de tuin toen ik haar het huis van oma in zag gaan en tegen mijn aanwezige bompa begon te roepen dat mijn vader haar op de grond had geduwd en bovendien nog 4 keer - jawel, 4 keer nog wel - op haar onderarm zou gestampt hebben. Gelukkig wist ook mijn bompa beter, want hij had alles zien gebeuren van op de oprit. Ook mijn zus en moeder bevestigden dat ze zelf gevallen is, zonder toedoen van mijn vader. Door het zichtbare bloedverlies aan haar hoofd en haar dikke pols stelde ik aanvankelijk nog voor om zelf met haar naar de spoeddienst te rijden - het blijft een persoon die gewond is. Maar mijn woorden waren nog niet koud of haar Turkse man komt de oprit opgereden waaraan ze dezelfde leugen vertelt. De man in kwestie stormt als een gek naar mijn ouders hun huis, verschaft zich langs achter toegang tot de keuken en begint te roepen (meer half spuwen) vlak in het gezicht van mijn moeder, vragend naar mijn vader, "de smeerlap", die op dat moment met de 2 sanitaire verkopers in onze boilerkelder zat. Hoewel haar Turkse man zich goed en wel bewust is van haar drankprobleem - hij kwam bijna dagelijks bij ons een kop koffie drinken om daarover zijn beklag te doen - en de goede band die ik voordien met hem had, was ik zelfs niet in staat om hem tot reden te brengen. Ineens was ook ik een "rotjong", zelfs nadat ik hem duidelijk had gemaakt dat ze weer maar eens gedronken had en het haar eigen schuld was.
De twee zijn samen in de auto gestapt en weggereden, eerst naar het politiebureau om mijn vader (onterecht!) aan te klagen voor slagen en verwondingen en erna naar het ziekenhuis, waar ze nog geopereerd is aan haar pols. Sinds toen verloopt alle communicatie omtrent de erfenis via mijn bompa, want moeder en tante spreken niet langer met elkaar. Door wat er gebeurd is leek het al helemaal verstandig geworden dat mijn moeder het huis zou kopen, aangezien de twee elkaar niet langer kunnen luchten en tegenover elkaar wonen helemaal een hel zou worden. Ze lieten dus het onroerend goed elk afzonderlijk schatten door hun eigen schatter, dat gemiddelde werd door 2 gedeeld en mijn moeder is zelfs bereid om mijn tante 10.000 euro bovenop haar deel te geven, hoewel ze dan zelf haar hele spaarrekening moet leeghalen. Bovendien heeft mijn tante qua inboedel uit het huis al heel wat dingen ontvreemd, van kristallen figuren met bladgoud tot hele keukenkasten en badkamermeubels aan toe. Hoewel we foto's van voor en na hebben genomen, wilt mijn moeder zo min mogelijk ruzie maken om de erfenis en is van het principe, "Als ze dat mooi vindt, mag ze het meenemen. Zolang het hier maar snel rond is.". Kunnen we met deze foto's nog wat, als het hard om hard gespeeld zou worden?
Een week geleden zou mijn bompa bij mijn tante langsgaan om een voorlopig akkoord tot verkoop op te stellen om er dan mee naar de notaris te gaan, zodat akte kan opgemaakt worden en alles bespoedigd wordt. Zoals we van haar gewend zijn, heeft mijn tante besloten om het tekenen uit te stellen en nog wat "na te denken" over haar beslissing, om nog zoveel mogelijk stokken tussen onze wielen te steken. Ze was zelfs aan het verkondigen dat ze het misschien openbaar wou laten verkopen, tegen haar belofte aan oma in, hoewel ze dan veel meer te verliezen heeft dan dit zekere en erg gunstige voorstel.
Nu komt dan eindelijk de kat op de koord: doordat mijn tante kinderloos is gebleven en buiten haar Turkse man niemand anders meer heeft, heeft ze vroeger veel tijd en aandacht aan mij en mijn broers en zus gegeven, vooral aan mij. Met deze hele situatie die gaande is en afgaande op het verleden van drankmisbruik en het daaraan gepaard gaande slechte karakter, heb ik voor mezelf besloten dat het best is om mijn tante zoveel mogelijk te weren en te negeren. Dit heeft als gevolg dat mijn tante steeds gefrustreerder raakt en nu gaan er geruchten rond dat ze mij en mijn vriendin uit onze chalet in de tuin van oma zou willen zetten, hoewel het momenteel vrijwel zeker is dat mijn moeder nog steeds bereid is het erfdeel + € 10.000 extra van mijn tante te betalen.
Mijn hoofdvraag is nu: kan zij afdwingen dat ik en mijn vriendin moeten vertrekken uit onze chalet, terwijl dat oma's onroerend goed nog in onverdeeldheid is tussen haar en mijn moeder? Uiteindelijk heb ik meerdere malen mondeling overeengekomen met mijn oma, met meerdere getuigen, dat ik op haar eigendom mag blijven wonen. Van mijn moeder mag ik zeker blijven. Bovendien zouden we dan alles moeten verhuizen, terwijl als moeder het huis koopt we terug zouden moeten verhuizen. Dat lijkt me redelijk vergaand en compleet onlogisch.
Wat zijn onze rechten? Welke rechten geniet mijn tante? En hoe kunnen we hier gepast op reageren?
Ik dank u alvast voor het lezen en een eventueel antwoord.
Met vriendelijke groeten,
KEB