Vreemde gang van zaken of toch niet bij erfeniskwestie?

[Klingsor]

Enkele weken geleden valt er plots een brief van een notaris in de bus.
Ik zou erven van een heel ver familielid (4e graad), blijkbaar een paar jaar geleden ongeweten en alleen gestorven, iemand waarmee dus al jaren geen contact meer mee is.
Die notaris vraagt volmacht om alles te regelen, ik moet maar ondertekenen en terugsturen.

Op mijn eenvoudige vraag over de telefoon aan die notaris over wie de opdrachtgever is, wat mij een doodnormale vraag leek, volgen een reeks bizarre antwoorden, leugens (eerst die en dan plots die) en de man wordt plots bijzonder boos, ongeduldig en opgesmeten aan de telefoon !?

De notaris bestaat, maar is duidelijk niet de mijne en ook niet die van dat familielid, dat ook klopt.
Mogelijk is er een door mij verder onvindbare mede-erfgenaam?

Is dit een normale gang van zaken? Lijkt me absoluut van niet, toch? Of minstens vreemd?
Ik heb echt geen zin meer om dit zomaar te tekenen, omwille van dit voorval.

Wat moet ik hiermee aanvangen?

Tweede vraag is dan : hoe vind ik een meer betrouwbare en betere notaris?
Je vraagt dit toch niet zomaar aan mensen en mijn familie heeft geen vaste notaris.
De gebruikelijke kantoren zijn allemaal overgelaten en/of veraf gelegen...

Graag jullie advies!

[roharro]

Die notaris werd door iemand belast met de afwikkeling van de erfenis. Het is normaal dat het niet "uw" notaris is. Dat zou echt toeval zijn.
Vermoedelijk werd één van de andere erfgenamen aangeschreven door de fiscus en heeft die de notaris opdracht gegeven om alles af te handelen.
De notaris moet u wel kunnen meedelen waarom hij deze erfenis afhandelt.
A priori denk ik niet dat u achterdochtig moet zijn. Dus geen vreemde gang van zaken, dat zeker niet. Kent u geen andere erfgenamen?

[KimSe]

Indien u toch nog niet overtuigd zou zijn zou u kunnen overwegen om geen volmacht te geven en alles persoonlijk af te handelen, of de volmacht beperken...
Hou er dan wel rekening mee dat u ettelijke keren naar de notaris zult moeten om documenten te ondertekenen, eventueel goederen te verkopen... (misschien zullen de kosten die je hiervoor moet doen zelfs hoger zijn dan de uiteindelijke erfenis...)
U zou dan, eventueel in een verder stadium van het dossier, kunnen beslissen om alsnog met een volmacht te werken...

Het is niet zo ongewoon in het notariaat trouwens dat dit voorkomt.
Persoon X overlijdt en laat neven en nichten (op leeftijd na)na, die neven en nichten overlijden op hun beurt ook tijdens de afhandeling van het dossier en laten op hun beurt ook weer erfgenamen na... en zo gaat de bal aan het rollen...

[artemis]

Bedenk dat dit niet de leukste en meest winstgevende jobs zijn voor een notaris, daar kruipt heel veel tijd en werk in. Maar ze moeten het doen.

[Klingsor]

De notaris moet u wel kunnen meedelen waarom hij deze erfenis afhandelt.

Dat dacht ik dus ook!
Waarom wordt hij zo nerveus van die vraag? Daar zou toch niks mis mee moeten zijn?
In plaats van mij te zeggen 'uw mede-erfgenaam' of een procureur of een schuldeider of weet-ik-veel-wie, word ik bijna uitgemaakt aan de telefoon.
Daar klopt toch iets niet?

Eerst was het 'een gepensioneerde', tien minuten later plots 'mijn mede-erfgenaam', maar de naam mocht hij niet geven, hij kreeg immers ook niets van mij.
Van zo'n manier van werken word ik inderdaad wat achterdochtig, is dat dan zo verkeerd?
Zo'n antwoord op een onschuldige vraag?

Ik kan me een mogelijke mede-erfgenaam op dezelfde lijn inbeelden, als die overigens nog leeft, maar die lijkt (na verschillende uren zoeken) totaal onvindbaar voor mij.

Indien u toch nog niet overtuigd zou zijn zou u kunnen overwegen om geen volmacht te geven en alles persoonlijk af te handelen, of de volmacht beperken...

Ik dacht niet aan persoonlijk afhandelen.
Ik dacht aan een andere notaris. Is dat dan geen goede optie? (Maar wie dan? Geen idee...)

En de volmacht beperken, ok, maar hoe en tot wat dan?
Je kan geen deel van de erfenis uitsluiten, toch?

Bedenk dat dit niet de leukste en meest winstgevende jobs zijn voor een notaris, daar kruipt heel veel tijd en werk in. Maar ze moeten het doen.

Hoezo, ze moeten het doen? Ze mogen een opdracht van een privépersoon toch weigeren? (Misschien niet van de staat?) Ze doen het dus toch duidelijk wel om de winst?
Of zie ik dat helemaal fout?

Dus niet eerder een andere notaris?
Deze heeft nu al, van op voorhand, om geen reden tegen me gelogen...

[roharro]

Aks u met een minimale inspanning 100 percent safe wil zijn dan gaat u naar uw notaris en vraag hem deze zaak voor u af te handelen. Deel hem de naam mee van de andere notaris. Uiteraard zal uw notaris dan wel een vergoeding aanrekenen.
Ik denk wel dat u zonder reden achterdochtig bent.

Als u er echt vanaf wil, dan verwerpt u de erfenis....

[KimSe]

U hebt ten allen tijde recht om zelf uw notaris aan te duiden, dat is correct.
Zoals Roharro aanhaalt zal hij mogelijks een vergoeding aanrekenen.

Je kan altijd een afspraak maken met de notaris in kwestie, blijf je na deze afspraak nog steeds met vragen of een gevoel van wantrouwen zitten kun je nog steeds andere stappen ondernemen...

Of zoals Roharro eveneens aanhaalt, de erfenis verwerpen...

[k.b.]

. .

[k.b.]

. .

[Klingsor]

Nog niemand heeft gezegd dat de nalatenschap ook een negatief saldo kan hebben ...

Dus als het allen een ziekenhuisbed , een oude staanlamp , een TV is + een bruine omslag Fortis aandelen is begrijp ik dat hij mogelijks wat "kort van stof" was ...

Hij heeft in zijn brief laten weten dat het uiteindelijk nog steeds op een positief saldo zou uitkomen, dus dat is dan alvast in ons beider voordeel...

En dan vindt hij er één ... hij belt hem op / stuurt hem een brief en dan krijgt hij telefonisch meer vragen dan antwoorden ...

Maak afspraak met deze Notaris en laat hem enkele zaken beantwoorden met het dossier in zijn hand ....

Ja, klopt, maar hij heeft dan wel toegang tot alle bronnen die ik vooral ook niet heb. (Of hij laat dat opzoeken door mensen die ook aan de recente burgerlijke stand kunnen.)

Meer vragen dan antwoorden?
Maar neen, niet echt... Alleen de heel eenvoudige vraag wie de opdrachtgever is, wie dus weet wat ik niet weet, dat is alles.
En dan zo'n onprofessionele, vreemde reactie?
Tenslotte vraagt hij wel volmacht, ik mag dan toch weten waarom en aan wie ik die geef, ook al zit er een zeker element van dwang in (om er ooit nog iets van te zien)?

Alvast dank voor al jullie reacties en antwoorden!

[k.b.]

. .

[KimSe]

In dergelijke zaken is een volmacht ook niet ongewoon...
De kans is groot dat er in totaal 20, 30, 40, ... en misschien wel meer erfgenamen zijn...
Als de notaris van ieder persoonlijk een handtekening moet krijgen dan is hij wel even bezig terwijl de tijdsdruk zowiezo al hoog is...