JuridischForum.be

Beste,

Bij een erfenis zijn er algemeen legatarissen bepaald die een legaat moeten uitbetalen naar een bijzondere legataris (50% netto eigendom zonder successierechten). In de erfenis zitten hypothecaire schulden en een onroerend goed (die de schulden normaal gezien overstijgt in waarde).
Op basis van wat wordt het deel van de bijzondere legataris bepaald? Is dit op de aangifte van successie? Maw op een schatting van de onroerend goed?

Of wordt er gewacht tot uitbetaling totdat de woning verkocht wordt?

Zonder kennis te hebben van de juiste formulering , denk ik dat het steeds moet gaan ov er de netto erfenis = tegoeden min de schulden. De bank zal nooit een verkoop van het goed toelaten tenzij de terugbetaling van de schuld geregeld is. Eén en ander kan volgens mij pas gebeuren na de verkoop.

Inderdaad de schulden zullen terugbetaald moeten worden om de netto nalatenschap te bepalen.
Dit moet tevens gebeuren voor de successieaangifte. Ik vroeg me af of de bijzondere legataris uitbetaald wordt op basis van de balans van de successieaangifte OF dat dit gebeurt bij effectief verkoop van het onroerend goed?

In het eerste geval gaat het om een schatting van het onroerend goed; in het 2de geval is het de werkelijke waarde van het onroerend goed.

Een aangifte in de nalatenschap is een fiscale verplichting, niets meer of niets minder. Er moet in hoofdzaak de waarde in staan van de goederen op datum van het overlijden. Voor onroerende goederen moeten de erfgenamen zelf een schatting doen van de verkoopwaarde (zelden gebruikt, maar de mogelijkheid bestaat wel om een (dure) voorafgaande schatting te vragen door een "privé"-schatter in samenwerking met de ontvanger, maar dat terzijde).

Er moet nooit iets "verkocht" worden om de aangifte op te stellen; net zomin als er schulden werkelijk afbetaald zouden moeten worden om de aangifte in te vullen. Schulden worden gewoon afgetrokken van het actief op een bepaalde manier (volgorde).

Wat U als erfgenaam ook in een aangifte zet: het verbindt U tot niets op burgerlijk vlak. Bij de vereffening-verdeling (: de burgerlijke kant van de erfenis) doet men wat men wil, als men maar overeenkomt. Het meest extreme voorbeeld: vandaag een aangifte in de nalatenschap indienen belet U niet om volgend jaar diezelfde nalatenschap te verwerpen (voor zover U het vermogen van de erflater nog niet aangeraakt hebt - bij wijze van spreken).

Een ander voorbeeld: bij een vereffening-verdeling komen schenkingen van 40 jaar geleden terug op tafel. In de erfenisaangifte moet men maar 3 jaar teruggaan. Enz. enz;: een erfenisaangifte is een héél sterke vereenvoudiging van het burgerlijk recht.

De waarde van het bijzonder legaat zal dus bepaald worden volgens hetgeen de "gever" en de "krijger" onderling zullen overeenkomen, zonder naar de aangifte om te kijken. Als zij niet overeenkomen, kunnen ze nog een bemiddelaar inschakelen of onderling één of meerdere schatters aanstellen. Als ze helemaal niet overeenkomen, zal een rechterlijke procedure moeten worden opgestart (normaal gezien door de "krijger" die zal vinden dat hij te weinig zal krijgen.