Dus er is nooit een veroordeling van de betrokken persoon geweest?
In dit geval kun je beter zeer goed opletten met welke info je verspreid.
Ik zou het persoonlijk niet verspreiden zonder bewijzen. Zomaar een 'toegeving' is niet genoeg.
PS, zonder te weten maak je ook een ander misdrijf bekend: die moeder stelde haar dochter blijkbaar de keuze. Misbruik aangeven of niet?
In dit geval van vermeend misbruik/ aanranding heeft een minderjarige dochter niet te kiezen, maar moet die moeder aangifte doen.
In deze kan die moeder (indien het tot een rechtszaak komt) ook worden aangepakt voor schuldig verzuim.
Maw, Ik raad U aan die blog zo snel mogelijk offline te halen.
Over het al dan niet offline halen van de blog kan ik niet beslissen jammer genoeg. De blog is het persoonlijke project van mijn echtgenote.Hoe wel ik er van in het begin tegen was, wil ik mijn visie op geen enkele manier opdringen. U kan de emotionele waarde die ze aan het bestaan van de blog niet overschatten, als ik de blog tegen haar wil weghaal kan ik even goed mijn scheiding aanvragen...
Hij is er idd. nooit voor veroordeeld geweest, er is ook nooit mee naar de politie geweest. Buiten dat ene bezoek aan een centrum voor slachtofferhulp is er verder nooit een woord aan vuilgemaakt. Wat mijn schoonouders betrof was de kous af met het maken van haar keuze.
Ondertussen is het ook verjaard en kan ze legaal niets meer doen.
En sorry, ik kan moeilijk geloven dat professionele dienstverlening haar het advies hebben gegeven de zaken openbaar te maken onder de vorm van een blog, gezien er geen concrete bewijzen of rechtszaak geweest is tegen de betrokken personen.
Nochtans is dat wat er gebeurd is. Ik kan u de naam van de advocaat in kwestie zelfs bezorgen.
Haar therapeut was haar al een tijdje aan het aanraden om naar de politie te stappen, of op zijn minst met haar verhaal naar buiten te komen. Dit om ze toe te laten na 20 jaar eindelijk het hoofdstuk te kunnen afsluiten.
Nu, de therapeut dacht bij dit laatste eerder aan het schrijven van een aantal brieven, gericht aan de mensen aan wie ze het wou vertellen.
Daar ik schrik had voor eventuele legale gevolgen zijn we hiervoor naar een advocaat gestapt. Deze raadde deze benadering af en stelde voor om het op een andere manier te doen: het uit te brengen in verhaalvorm.
Meer specifiek: het uitbrengen na persoons- en plaatsnamen voldoende te hebben veranderd. Op die manier blijft het verhaal herkenbaar voor zij die het aanbelangt, en kan je het tegelijk nog steeds verkopen als "gewoon een verzinsel". .
Willen ze hier toch tegen in gaan dienen ze eerst de link tussen het verhaal en de realiteit te bewijzen. Mochten ze dit toch proberen, dan wordt er hoe dan ook naar het misbruik gekeken, wat - gezien de voorgeschiedenis van mijn echtgenote - voor hen eerder averechts zal werken.
Een paar dagen na dit bezoek maakte mijn vrouw samen met een vriendin de blog aan en begon ze aan het redigeren van haar verhaal. Ik vond het een waanzinnig slecht idee, en neem het in alle eerlijkheid die vriendin serieus kwalijk. Maar ja... gedane zaken nemen geen keer jammer genoeg.
Ik blijf het een emotionele miskleun vinden, zeker aangezien ze het verhaal amper aanpaste. Op de persoons- en de plaatsnamen wou ze geen letter aan haar verhaal aanpassen. Het moest haar verhaal blijven.