Als men als Belg in SPanje woont , een eigendom heeft in SPanje , geld op de bank in SPanje , getrouwd in SPanje en men sterft en men heeft GEEN TESTAMENT gaat alles eerst naar de kinderen , dan naar de ouders en de echtgenote of echtgenoot kan fluiten naar de rest. Als men een testament maakt is het gelijk in België , men kan 1/3 weggeven van wat men heeft.
Dit is volledig foutief voor zover je spreekt over een 'belg' en dit gaat over de nationaliteit (=belgische). Als het gaat over iemand met de Spaanse nationaliteit dan kan je gelijk hebben (afhankelijk voor een deel naar regiogebonden wetgeving).
Voor de duidelijkheid : iemand met belgische nationaliteit - zelfs als die zijn domicilie in Spanje heeft - zal de
toepassing in Spanje zien van de Belgische wetgeving. Net zoals dit in Italië van toepassing is. Dit is niet de algemene regel inzake successie in welk land ook, maar dit is het gevolg van de Spaanse en Italiaanse wetgeving die een 'renvoi' toepassen (=toepassing maken van de wetgeving van het land waar de overledene de nationaliteit van heeft).
Belgen die zich laten nationaliseren tot Spanjaard of tot Italiaan (vb belgische ambtenaren om de Belgische belasting op hun pensioen te vermijden, zelfs al hebben ze niet in België hun domicilie) die zullen de toepassing zien van de successiewetgeving van hun woonstland (Spanje of Italië).
Indien iemand zijn domicilie heeft in België dan zullen in België successierechten verschuldigd zijn over de totale successie, met inbegrip van in Spanje (en/of Italië) gelegen onroerende goederen + roerende (gelden op rekening, effecten, ...). In België zal je evenwel de in de betrokken landen betaalde successierechten mogen in mindering brengen van de Belgische, voor zover die betaald zijn vooraleer de Belgische successieaangifte geschiedde (deze buitenlandse successierechten dienen vermeld te worden in de Belgische successieaangifte).
Er kan evenwel een enorm probleem ontstaan met in België uitgevoerde successieplanning (=opgemaakte akten, voor Belgische of Nederlandse notaris). Voor zover er regelingen instaan die in de wetgeving van de andere betrokken landen niet wettelijk mogelijk zijn, kunnen die daar ook niet toegepast worden (de gevolgen van in Belgische akten opgenomen regelingen kunnen in die beide landen - in zeker voor Spanje - totaal andere uitwerking hebben!).
De dubbele successierechten kunnen een probleem veroorzaken!
Nu we hier in België meer en meer zullen vaststellen (er zijn hier reeds een paar 'onwettelijkheden' inzake successieregeling bepaald! maw boetes en/of hogere rechten te betalen, in het kort 'het huidige Belgische systeem') dat successieplanning hier bijna niet meer mogelijk wordt, moet op een andere wijze aan successieplanning gedacht worden.
Gelet voor Spanje en Italië de belgische successiewetgeving toegepast wordt (= vruchtgebruik voor de overlevende partner) is zo'n planning (als het gaat over besparing aan successierechten) eenvoudig uit te voeren!
Neem een domicilie in de betrokken landen en zorg dat je niet meer als belgisch rijksinwoner kan beschouwd worden (geen bankrekeningen noch -tegoeden bij Belgische banken, op te letten met het beschikking hebben over een belgische woning).
Je zal in België enkel nog successierechten te betalen krijgen op in België aanwezige vermogensbestanddelen (woning, banktegoeden). In je effectieve woonstland zal je normaal een gans pak lagere successierechten te vereffenen krijgen. Zorg wel dat je bestaande 'belgische' akten (die hier opgesteld werden met het oog aan successieplanning te doen) laat bestuderen voor de gevolgen ervan bij overlijden in je woonstland!
En denk vooral niet dat problemen ten gevolge van een andere uitwerking - dan bedoeld in akten voor successieplanning - louter in Spanje en Italië kunnen bestaan! Ook binnen België doen zich reeds een paar decennia problemen voor met akten wijziging huwelijksstelsel (= 'langst leeft, krijgt al', ten einde voor het bestaan van het recht van vruchtgebruik voor de overlevende partner dit probleem op te lossen), waarbij sommige van de bepalingen van die akten er voor zorgen dat er successierechten verschuldigd worden op het totaal van het bezit van beide partners (in plaats van normaal op 50%, zijnde ieders aandeel van beide echtgenoten).
Al wat nodig is om het kwaad te laten triomferen, is dat goede mensen niets doen (Edmund Burke)