Meestal maak ik er geen probleem van. Maar het gebeurt me de laatste tijd zo vaak dat het me deze keer ontschoot. Natuurlijk ben ik rustig gebleven en heb ik geen heel erg grote scène veroorzaakt, deze mensen toen tenslotte waarschijnlijk ook maar hun job.[...]Hier even mijn frustratie (o nee, negative social marketing, scramble the shillmobile).
Ik ging vandaag naar deze winkel om een pizza en wat ander gezond eten, en werd door een kassierster (nog maar eens, maar niet noodzakelijk in deze winkel) gevraagd om de inhoud van mijn rugzak te tonen. Ik moet een behoorlijk sinister smoelwerk hebben, want dit word me minstens 1 keer per maand gevraagd.
Vandaag was dat dus één keer te veel, en beleefd sloeg ik het verzoek af, tot grote chocque van het meisje achter de kassa. Zo’n breken met de sociale etiquette was blijkbaar geen gangbare praktijk in de winkel. Ik had al bijna medelijden met de paniekerige blik die in haar ogen verscheen omdat ze niet goed wist wat te doen, maar ze kwam al snel op het idee om de winkelverantwoordelijke op te bellen.
Omdat ik zo’n beleefd jongmens ben wachtte ik vijf minuten op die laatste. Hij kwam met een heel erg serieuze, zeg maar getourmenteerde, blik aangemarcheerd, klaar voor confrontatie met wat helaas geen tiener van buitenlandse origine met gebrekkig Nederlands bleek te zijn. Hij begon aan een relatief lange ripping yarn over winkeldiefstal, zijn verantwoordelijkheden en het feit dat ik “moeilijk” aan het doen was. Waar hij volledig gelijk in had was dat zijn tijd meer waardevol was dan de mijne. Dat gelijk speelde dan weer niet in zijn voordeel. Ik werd rustig boos en legde hem uit dat ik het verzoek om de inhoud van m’n rugzak te tonen iets te vaak naar mijn zin kreeg, en dat ik het een vrij grove inbreuk op m’n privacy zou vinden, wist deze man mij te melden dat ik als vaste klant wel zou weten dat “iedereen” z’n tas toonde, en gooide er nog een “en ‘kem u ier trouwens nog nooit gezin”. Ach, wat stom van me. Ik was vergeten me telkens te melden op het bureau bij aankoop van een zak chips. Toen deed hij wat elk weldenkend mens deed en liet hij me gewoon betalen en excuseerde zich voor het incident. O, wacht, neen: hij belde zijn manager en de politie.
Tijdens het wachten op de politie kreeg ik op verzoek een stoel aangeboden en vroeg dit heerschap mijn naam, die ik hem natuurlijk met plezier wilde geven. Echter is de naam Stanislas blijkbaar niet zo overtuigend, want hij keek vreemd op en gaf me de instructie m’n identiteitskaart te tonen. Ook dat verzoek sloeg ik af en ik liet hem weten dat als m’n rugzak off-limits was, hij al zeker niet het recht had mijn identiteit te controleren. Na enkele minuten werd ik uit de winkel verhuisd naar de koer (met prachtig uitzicht op het binnenplein van de mouterij) om op de lange arm der wet te wachten. De verantwoordlijke wou namelijk niet dat z’n klanten deze scène zouden aanschouwen. Mijn suggestie dat ze dan wel op ideeën zouden kunnen komen viel niet in goede aarde. Wel wat storend was is z’n ietwat versperrende lichaamshoudingen. Dit rook wel naar arrestatie!
Twee zeer vriendelijke fietspolitie-agenten (die zullen vandaag zich vandaag een floeren aap gezweet hebben) kwamen ter plaatse en vroegen mij waarom ik m’n tas niet wou tonen, doorzochten de tas en m’n broekzakken en lieten me gaan. De manager, altijd de trouwe werknemer, suggereerde dat ik de volgende keer mijn rugzak gewoon achter de kassa mocht zetten. Dat gaat zonder twijfel gebeuren .
Lessen getrokken: 1. De meeste mensen doen gewoon wat hen gevraagd word. 2. Winkelverantwoordelijken doen expres alsof ze het recht hebben je tas te doorzoeken. 3. Wie er jonger dan 26 uitziet en een rugzak heeft is aan het stelen. 4. De politie blijft zeer kalm en beleefd voor pietluttigheden. 5. De delhaize respecteert de stedelijke anonimiteit en laat je gewoon betalen zonder verdere interactie.
Al bij al is dit een gegeven dat me al langer irriteert. Ik had meer stennis moeten schoppen. Ach ja, volgende keer beter.
Laatste oproep: laat NOOIT meer je winkeltas controleren. Het is een inbreuk op je privacy. Laat gewoon je naam achter en verlaat de winkel.
Ik heb geen flauw benul van de wet hieromtrend, dus schermde ik waarschijnlijk met enkele begrippen die ik niet echt begrijp. Enkele vragen komen bij me op:
Moet ik mijn rugzak laten zien aan een winkelbediende?
Moet ik mijn naam doorgeven en moet ik mijn identiteitskaart laten zien aan een winkelbediende?
De manager in deze winkel stelde zich versperrend op. Had ik het recht om de winkel gewoon buiten te wandelen? Als hij me probeerde tegen te houden, gaat dat dan om vrijheidsberoving en mag dat dan wel? Ze hadden me natuurlijk niet op heterdaad betrapt want ik had niets gestolen.
