#1 , 19 aug 2011 09:50
Ik ben sinds vijf jaar gehuwd met een allochtone man, hij was hier illegaal toen ik hem hier leerde kennen. Na drie jaar heb ik besloten om met hem te trouwen. Alles ging goed tussen ons, we kregen een kindje samen hij hield van mij ik van hem. Dacht ik toch, die gedachten zijn nu ondertussen al verandert in twijfels. Zolang hij illegaal was leefden we alleen van mijn loontje, ik had toen een uitkering, achteraf had ik werk gevonden met interim, ik ben bevallen en na mijn zwangerschap ben ik beginnen werken als zorgkundige. Nog steeds leefden we van mijn loon. Na drie jaar getrouwd te zijn heeft hij zijn papieren gekregen en was het illegaal zijn gedaan. Hij vond af en toe werk met interim maar van zijn geld zag ik nooit iets. Als ik hem vroeg wat hij met zijn geld deed dan was het of sigaretten kopen of dingen die ik eigenlijk niet mocht weten. Na een tijd kwam ik dan wel te weten dat hij er mee op de bingokasten ging spelen en ook drinken. Mee helpen betalen deed hij niet. Ik probeerde altijd alles zelf te betalen, ik had een goed loon en ik kreeg alles wel betaald maar een extraatje kon er ook nooit af. Hij begon steeds meer en meer te drinken en te gokken, tegenlange duur gebruikte hij zelfs geld van mij om te gaan gokken. Verleden jaar ben ik dan ontslagen, het eerste wat hij deed toen ik hem meedeelde dat ik mijn ontslag gekregen had en mijn loon erop stond was het geld voor de huur te betalen van mijn rekening te halen. Daar is het begonnen, hij heeft er de helft van gebruikt om op de bingokastjes te gaan spelen en de andere helft heeft hij gebruikt om voeding mee te kopen. Hij haalde dan eens 100 euro af en dan nog is en de slotsom was dat ik de rekeningen niet meer betaald kreeg. Hem er opmerkingen over maken daar trok hij zich niet veel van aan. Nu zijn we een jaar verder en zitten we in de schulden tot aan onze nek. Ik probeer elke maand de rekeningen zo goed en zo kwaad te betalen, heb met verschillende schuldeisers een akkoord geregeld gekregen om per maand een bedrag af te betalen. Dit lukt me deels maar ik moet dan ook nog huur, electriciteit, lening, internet en de kleine rekeningen betalen en van hem krijg ik geen hulp. Hij werkt nu al sinds vier maand met interim bij hetzelfde bedrijf, heeft nog steeds geen vast contract. Heeft ook nog steeds geen recht op werkloosheidsuitkering omdat hij niet genoeg dagen gewerkt heeft. Er zijn momenten dat hij het bloed onder de nagels haalt. Hij gedraagt zich kinderachtig en noemt me een leugenaarster als ik hem zeg dat hij verandert is sinds hij zijn papieren gekregen heeft. Dat het een leugen is dat ik hem bij me in huis genomen heb toen ik vond dat hij zich liet uitbuiten, bijna 24 uur op een dag werken voor 20 euro. Dat ik hem geholpen heb om hier als een legale man door te brengen. Dat hij al vijf jaar op mijn kosten leeft zonder dat ik er iets voor terug krijg. Nu heeft hij elke week zijn weekloon van het interim en nog wil hij niet helpen betalen. Voor het ogenblik heb ik hem zover gekregen dat hij me elke week iets stort maar hij eist dan dat ik van dat wat ik krijg, rekeningen betaal en nog boodschappen doen ook maar als hij me 100 euro stort en ik moet 90 euro af betalen hou ik maar 10 euro over om boodschappen te doen, dat wil hij niet begrijpen. Hij zegt nu ook dat hij in december naar marokko zal gaan en dat hij ons zoontje meeneemt, ik ben er tegen maar zijn reactie is erop dat hij dan naar een rechter stapt en een papier vraagt waarin hij zijn zoon wel mee mag nemen naar ginder. Hij probeert me nu zo ver te brengen dat ik hem buiten gooi, hij probeert me te tergen om het zover te krijgen. Hij vraagt me ook steeds wanneer ik naar een avokaat stap om de scheiding aan te vragen. Als ik de scheiding aanvraag, ligt de schuld dan alleen bij mij. Wat voor rechten heb ik over ons zoontje. Ik weet als hij hem toegewezen zou krijgen dat het kind niet het nodige krijgt wat hij nodig heeft i.v.m voeding en dergelijke. Het verveeld hem al om een boterham klaar te maken, hij doet nu nog niet eens de moeite om eten klaar te maken als ik ziek op de zetel lig. Hij laat me aan mijn lot over met de kinderen als ik ziek ben, hij laat me doodgewoon alleen achter als ik ziek ben. Als hij thuis is zit hij steeds boven in de kamer voor zijn laptop of televisie om voetbal te krijgen. Als ik dan eens boos ben op de kinderen dan krijg ik daarna de volle lading omdat ik me boos gemaakt heb op hun. Volgens hem is het beter kinderen te laten doen wat ze aan het doen zijn, breken ze je huis af moet je ze maar laten doen. Dat is zijn principe, mijn principes zijn heel anders, ik wil dat mijn kinderen het rechte pad bewandelen en dat ze weten wanneer ze te ver gaan. Ik ben zo bang dat hij ons zoontje neemt en er mee verdwijnt. Mijn ander zoontje kan hij niet meenemen omdat het zijn kind niet is, daarvoor ben ik niet bang. Maar nu kijkt hij er niet naar om naar zijn kind maar op die moment zou hij denk ik wel durven ons kind van me af te pakken. Ik ben zo radeloos, zou graag weg gaan van hem, maar durf niet. Financieel kan ik nu ook niet weggaan omdat ja er geen centen voor zijn. Had al gedacht om te scheiden van tafel en bed maar dan weet ik niet of dit ook kan als je nog in hetzelfde huis woont of dat je dan appart moet wonen. Wij slapen toch al zeker twee jaar niet meer samen. Ik hoop hier toch wat vragen beantwoord te krijgen, weet echt niet meer wat te doen.bedankt alvast carine