Geacht juridisch forum,
Zeer lang geleden was ik ooit stagiair-opsteller bij het Antwerpse provinciebestuur, vele jaren later klerk-typist bij het ministerie van cultuur nog wel te Brussel, via een psycho-sociaal centrum, omdat ik in het ziekenfonds was terecht gekomen sedert ik niet verder mocht studeren aan de universiteit waar ik nochtans geslaagd was voor de eerste kandidatuur moderne talen (filologie indertijd), toen reeds wegens medische redenen. Maar men loste het medisch niet zo goed op eigenlijk, dat is mijn mening toch wel. Nadien heb ik me nog een keer ingeschreven dit maal voor een werving typisten bij de senaat quaestuur, en ik slaagde nog wel twee maal. Doch wanneer ik voorspoedig ben, komen er altijd direct daarna grote donderwolken. Zonder enig papier of verklaring werd ik plotseling in een psychiatrisch centrum opgesloten met papier van de senaat erbij, en ik had niets te zeggen een jaar lang! Had ik vroeger nog wel klassieke talen gestudeerd (scripta manent) niet van enig belang was het, immers ik zou geen Engels kunnen of wat was het dan dat ik eigenlijk volgens een bepaald persoon niet kon van mijn studie germaanse filologie, nadat ik toch geslaagd was in het eerste jaar? Waarom zou ik de professoren en hun oordelen in vraag gaan stellen? Ik stel daarom ook niet in vraag of ik wel slaagde in dat examen niveau 3 van de senaat, waarom zou ik, ik was toch tot twee maal toe geslaagd? Er is wel een communicatiestoornis meen ik die zeer groot moet zijn, word mijn mailadres al jaren gehackt, ik weet het niet. Ik ben na dat jaar psychiatrie vrijwilligerswerk begonnen bij pax christi Vlaanderen, maakte er een werkje over Siberië, landstreken die later erg in het nieuws kwamen, vele documentaires, wegens het einde van de koude oorlog. Ik ben echter op mijn appartement in residentie Oudaen te Antwerpen door een onbekende 's nachts bijna vermoord met een stroomstootwapen, zulks vlak bij de politietoren, waar ik dan nog dat bewuste papier van de senaat had afgegeven. Ik was bijna dood, en ben naar huis getrokken, daar werd beslist een opname in het psychiatrisch centrum waar ik al geweest was, maar dit maal was men er wel erg vriendelijk geworden en had geen bezwaren meer, maar ik begon destijds wel enigszins dan weer op de beruchte Marc Dutroux te gelijken, dan dat affront ook nog, weer door onbekenden. Ik meen dat een beschutte werkplaats voor universitairen niet geschikt kan genoemd worden, overigens ben ik nu al 19 jaar in psychiatrie met papier van de senaat: een wereldrecord ?