JuridischForum.be

Een (ondertussen ex) vriendin van mijn echtgenote hielp ons tot voor kort met onze was & plas. Simpel gezegd hielp ze met onze was en kwam ze af en toe kuisen. Dit uiteraard tegen betaling.

Vrij plots en zonder een echt aanwijsbare reden is vriendin plots opgehouden met zich aan afspraken te houden en ligt ze ons te ontlopen. Ons niet gelaten, alleen... ze heeft nog een heel aantal van onze spullen bij haar liggen.

Nu is ze ook verhuisd en negeert ze ons volledig.

Kan ik legaal via politie en aanverwanten iets doen om onze spullen te recupereren?

Politie is niet bevoegd voor burgerlijke zaken, en daar bezit geld als eigendom, tenzij u het tegendeel kan bewijzen (wat zeer moeilijk is), geef ik u weinig kans om deze via de rechtbank terug te krijgen.

Mij lijkt dit diefstal... Of kan ik het zo niet verkopen?

Wat kan ik doen? Mijn spullen aangetekend opeisen en dan naar het vredegerecht stappen?

U zal moeten bewijzen dat het diefstal. En aankoopfacturen op zich zijn niet voldoende. De rechtbank gaat er namelijk van uit dat wie iets bezit, dit ter goeder trouw doet (en dus eigenaar is).

Hoe bewijs ik dat dan?

Heel moeilijk. Bijvoorbeeld een opgenomen gesprek waarin zij toegeeft dat u de eigenaar bent, een brief of mail waarin dit staat, of iets anders waarmee u kan aantonen dat ze niet "ter goeder trouw" handelt.

SMS ook voldoende?

Kan gebruikt als begin van bewijs (dus geen bewijs op zich), maar uiteindelijk (als het zo ver komt) zal een rechter beslissen of dit geldig bewijs vormt of niet.

Het zal wel aan mijn job liggen, maar ik dacht dat SMSen, gezien de wijze waarop ze verwerkt worden, per definitie gelinkt zijn aan zowel de zender en als de ontvanger, en dat ze daardoor automatisch gelden als bewijs. Vergis ik me hier dan in?

Opgenomen gesprekken hebben we niet, wel x aantal SMSen en facebook berichten waaruit duidelijk blijkt dat ze ons ontloopt en zich niet aan de afspraken houdt.

Stel: ik sta plots aan haar deur en eis (beleefd) mijn spullen terug. Kan zij mij dan iets maken?

Het zal wel aan mijn job liggen, maar ik dacht dat SMSen, gezien de wijze waarop ze verwerkt worden, per definitie gelinkt zijn aan zowel de zender en als de ontvanger, en dat ze daardoor automatisch gelden als bewijs. Vergis ik me hier dan in?

Het is een juridisch akkefietje, maar een SMS voldoet niet aan de vereisten om te voldoen aan de definitie van een geschrift zoals in BW artikel 2281 (hoewel er al uitspraken zijn waar dit door de rechter toch zo wordt aanvaard). Belangrijkste onderscheid met een geschrift is dat een SMS niet tot een document leidt (een mail ook niet, maar deze kan wel makkelijk geprint worden, en is dus wel een geschrift).

Stel: ik sta plots aan haar deur en eis (beleefd) mijn spullen terug. Kan zij mij dan iets maken?

Dat hangt er van af wat u daar juist doet. Vraagt u vriendelijk uw spullen terug, en blijft u bij weigering beleeft en gaat u dan weg, dan kan er nu niets ten laste worden gelegd (ideaal moment om het gesprek op te nemen). Bent u onbeleefd, gaat u roepen, blijft u aan de voordeur bellen als ze niet open doet of u wegstuurt, dan begaat u een fout.