Maar het probleem is hy kan niet voor een kind zorgen, dat is zelf nog een kind hoe hij soms doet tegenover de kleine vindt ik vreselijk! Hy verschoont zyn luiers nog niet en geeft nog geneens eten.. En ook hy is constant weg. Hoe moet ik mij dan voelen als mijn kind bij hem is? Ik zou gewoon schrik hebben dat hy de kleine alleen laat! Hy is er echt niet in staat om een kind op te voeden..
Het probleem is dat vele moeders dit denken, maar dat de meeste vaders écht wel over de brug komen zodra ze moeten.
Moeders nemen vaak die verzorgende taken op vanaf het prille begin en sommige moeders laten de vader zelfs niet toe om zijn deel te doen (ik zeg niét dat dat bi jjullie het geval is). Een moeder denkt dan ook al vaak dat aangezien zij steeds alles doet, de vader daar niet toe in staat is. Maar het omgekeerde is vaak waar: Als de vader er alleen voor staat, zal hij een beetje moeten zoeken, maar zal het hem best wel lukken om voor zijn kind te zorgen.
Ja, die pamper zal de eerste keer misschien niet juist zitten.
Ja, die papfles zal de eerste keer misschien niet warm genoeg zijn.
Maar het is een proces van vallen en opstaan.
Bovendien kan ik je ook vertelken dat een rechter, moest het zover komen, dit niet als een argument zal zien. Dit gaat namelijk enkel maar over een gevoel dat jij hebt, er is niets bewezen.
Verder: wat eylis zegt. bij wet hebben jullie SOWIESO co-ouderschap: samen beslissen over de belangrijke zaken in het leven van een kind: opvoeding, onderwijs, religie, medische ingrepen en verblijf.
Als jullie op een van deze punten het niet eens geraken, zal de familirechter deze beslissing in jullie plaats nemen. Qua verblijf gaat dan de voorkeur uit naar bilocatie. Enkel bij ernstige tegenindicaties (bv drugs, misbruik) zal de rechter hier anders over oordelen. Afstand kan, maar moet geen tegenindicatie zijn, net als leeftijd. Hier was er bilocatie van toen de jongste ongeverr een half jaar oud was nadat de mama zélf ettelijke tientallen kilometers verder verhuisd was, waarschijnlijk in de hoop om het zo tegen te houden.
Mijn raad:
- hou steeds in het achtergoofd dat julie samen ouders zijn en probeer hetgeen je voor de papa voelt als ex-geliefde opzij te zetten als je met hem praat in zijn rol als vader.
- geef hem een kans om te bewijzen dat hij het wel kan en ga hem niet op voorhand afwijzen als vader. Dat kan je in de toeksomt alleen maar meer hartzeer bezorgen als de moment gekomen is waarop je je kind wel moét afgeven.
- ga een keer met hem samenzitten (zonder kind) en probeer zonder verwijten en roepen te praten en te ontdekken wat hij wil. (wil hij wel bilocatie? wat zijn andere opties?)
- praat niet over 'jij doet dit, jij blabal', maar over 'ik voel me, ik denk dat'
Probeer bemiddeling als jullie er samen niet uitgeraken. Een bemiddelaar kan echt wel helpen om elkaars perspectieven te doen begrijpen en om oplossingen aan te reiken.
Sowieso is bemiddeling een belangrijke pijler van de familierechtbank en is de kans zeer groot, dat als je naar de RB stapt, zij bemiddeling gaan opleggen. Als je dan kan aantonen dat je dat al gedaan hebt, sta je dan al een stap verder.