Sinds mijn 7de zijn mijn ouders gaan scheiden en hadden we geen contact meer met onze vader, die 650 km verder leefde. Mijn moeder kwam dus alleen te staan met 4 kinderen, waarvan ik de oudste was. Het was heel moeilijk want ze moest opnieuw beginnen, volledig van nul. Ze heeft de "hulp" van mijn grootmoeder ingeroepen omdat ze het niet meer aankon en we zijn een tijdje bij haar ingetrokken met z'n allen tot we iets anders hadden gevonden. Mijn grootmoeder nam vooral de "opvoeding" op zich.
Nu, om een lang verhaal kort te maken. Die grootmoeder heeft mij en mijn twee broers jarenlang fysiek en psychisch mishandeld. Mijn moeder heeft dit al die tijd gezien en geweten maar sloot haar ogen ervoor. Sinds mijn 14de ben ik dan in instellingen belandt en daar kwam ik tot rust. Mijn broers hebben hun valies genomen en zijn naar mijn papa verhuisd toen. Alleen onze jongste zus bleef bij onze moeder, zij werd niet mishandeld.
Toen ik op mijn 16de ging samenwonen onder toezicht van begeleid zelfstandig wonen kreeg ik veel steun van mijn partner en hebben we ook mijn jongste broer bij ons genomen. Hij praat er niet over, niet met ons en niet met zijn vrienden. Ik denk dat hij het zo beter verwerkt.
Maar mijn oudste broer, is enkele jaren geleden ook weer dichter komen wonen en heeft het heel erg moeilijk met de gebeurtenissen. Op een dag belde hij me op en wilde naar de rechtbank stappen. Hij wilde dat ze gestraft werd. Mijn jongste broer en ik wilden dat allebei niet, wij wilden het laten rusten. Maar de oudste bleef er zo hard van afzien. Hij heeft er ook de meeste gevolgen van moeten dragen, dus we begrepen hem wel, maar wilden nog steeds geen gerechtelijke stappen ondernemen. Toen kwamen we op het idee om een tijdschrift te contacteren om ons verhaal te publiceren, zodat we eindelijk 1 keer in ons leven konden spreken over wat er gebeurd was. <de bedoeling was om dit anoniem te doen, maar het tijdschrift wilde onze namen erbij. Dat artikel is dan verschenen, met foto's van ons en namen, maar geen naam van mijn grootmoeder.
Nu sindsdien wil mijn grootmoeder een rechtzaak omdat we dat verhaal hebben gepubliceerd (2 jaar geleden). Ze spreekt van "eerroof" Ze wil echter alleen mij voor het gerecht dagen. Begrijp dat niet eigenlijk. Maar ze was heel duidelijk tegen mijn moeder, ze gaat er een zaak van maken.
Omdat mijn broers en ik er nooit over konden praten toen zijn er weinig bewijzen. Ik kan me ook niet meer goed herinneren of ik er binnen de instellingen wel over praatte en daarom wilde ik die dossiers opvragen. Mijn vraag is nu, heb ik recht op die dossiers ? Kan ik deze zelf aanvragen, of met een advocaat ? Hoelang houden ze zo'n dossiers bij ? (Ik ben momenteel 23 jaar) Zou ik zelf nu al een advocaat nemen om de zaak voor te bereiden of zou ik wachten tot zij begint ? En kan ze alleen mij voor de rechter slepen terwijl het eigenlijk mijn broer zijn idee was ? Ik vraag me zoveel dingen af. Ik weet dat dit een lang verhaal is en misschien niet leuk om te lezen, maar ik weet niet waar ik met mijn vragen heen moet. Bedankt voor jullie begrip