co ouderschap aanvechten?

[mama van 2]

mijn ex en ik zijn ongeveer anderhalf jaar gescheiden. Ik ben diegene die 'er de stekker uit getrokken heeft'. We hebben 2 kinderen van 8 en 9 en deze worden emotioneel tegen me opgezet. 'mama is degene die vertrokken is, papa wou niet scheiden' 'papa weet niet waarom mama vertrokken is' 'papa heeft verdriet' papa heeft een nieuwe vriendin en deze wordt nu ook mama genoemd hoewel ze nog maar een maand samenwonen en mekaar nog maar enkele maanden kennen. papa vertelt vanalles wat niet waar is tegen al wie het wil horen waar de kids bij zijn zoals dat ik ben uitgevlogen tegen de kids omdat ze mama zeggen tegen de nieuwe vriendin, dat ik labiel ben, dat ik nooit iets voor hen gedaan heb, dat ik een slechte moeder ben,... ga zo maar door... mijn kids zijn ongelukkig en weten niet wie of wat te geloven. Ze geloven papa op zijn woord, maar houden van mij dus worden verscheurd tussen hun gevoel en papa's woorden... elke stap die ik zet, elk woord dat ik zeg, elke euro die ik uitgeef wordt gecontroleerd en tegen me gebruikt door mijn ex. Ons zoontje heeft een enorm laag zelfbeeld en onze dochter haar schoolresultaten leiden eronder... ik weet me geen raad en zou liefst co ouderschap aanvechten, maar kan ik dit? Op welke grond kan je co ouderschap in vraag stellen?
Ik krijg ook te horen dat ze regelmatig alleen thuis zijn. Ons zoontje heeft zo op de stoep moeten wachten tot papa thuis kwam omdat hij zichzelf had buitengesloten. Ze hebben al facebook, internet was niet beveiligd zodat ze beiden al op pornosites terecht gekomen zijn en komen hier doodleuk het ganse verhaal van papa en zijn vriendin vertellen. Ze weten zelfs dat papa en zijn vriendin mekaar om beurten met olie insmeren... Iets wat een kind van die leeftijd absoluut niet hoeft te weten!
helaas heb ik nergens concrete bewijzen van, want zo slim is hij wel...
Wel gaan beide kids naar een soort psychologe die met speltherapie werkt.
wat kan ik doen, want ik ben bang dat ik op termijn mijn kids ga verliezen...

[duma]

Co-ouderschap zal je nooit kunnen aanvechten. De papa blijft altijd de papa en je zal steeds samen met hem beslissingen moeten nemen over de belangrijke zaken in het leven van jullie kinderen: onderwijs, opvoeding, medische zaken, hobby, religie, ...
Ik gok dat uw vraag dus gaat om het aanvechten van bilocate.

In se wordt bilocatie enkel niet toegekend als er ernstige indicaties zijn dat bilocatie niét in het belang is van de kinderen: afstand tussen woonplaatsen ouders, leeftijd kinderen, ernstige verslaving van een van de ouders, ...
Ik lees hier niets in uw verhaal dat zo ernstig is dat het bilocatie zou tegengaan. Maar als u zich ernstig zorgen maakt, kan u altijd een sociaal onderzoek aanvragen. Er komt dan iemand bij de papa (maar ok bij u indien papa daar dan om verzoekt) een kijkje nemen en eens praten met de kinderen. Zij kunnen heel goed het onderscheid maken tussen wat een kind echt denkt en wat hem in de mond gelegd wordt/verteld wordt.
U kan ook verzoeken om met de papa in bemiddeling te gaan om zo terug met elkaar te leren communiceren. Het lijkt me dat dat bij jullie erg moeizaam gaat.

Tot slot nog dit, niet-juridisch: Kinderen komen op een leeftijd waarin ze gaan beseffen dat hetgeen hen verteld wordt én hetgeen werkelijk is niet altijd hetzelfde is. Dat gebeurt sneller dan je denkt, kinderen zijn echt niet dom. De grootste fout die je kan maken, is op alles wat zij vertellen (dat papa zegt en dat niet waar is), ingaan. Je kan dat best gewoon laten passeren en er niet teveel aandacht aan schenken.

En dat je kinderen haar mama noemen, is inderdaad niet leuk. Wij hebben dat hier ook voorgehad en hebben dat opgelost door enerzijds tegen de mama te zeggen dat de kinderen maar één mama en papa hebben, dat de kinderen tegen mij ook niet mama zeggen, dat ze dat per ongeluk wel eens doen, maar we hen er dan op een ludieke manier op wijzen dat ik de mama toch niet ben. Anderzijds werd er bij ons steevast op gereageerd als papa zeiden tegen de vriend van mama. Steeds zeer kort niet boos: Je hebt maar één papa. X is niet je papa. We hebben ze ook aangemoedigd om ook voor hem een koosnaampje te verzinnen (zoals voor mij), maar daar waren ze zelf nog te jong voor en wou mama niet. Ze noemen hem nu gewoon bij zijn naam. Heel dat gedoe heeft maar twee maanden geduurd, maar toen mama zag dat mijn man niet zou plooien, heeft ze het opgegeven.