Banken zijn ondernemingen die in de eerste plaats een verantwoording af te leggen hebben naar hun aandeelhouders toe en niet naar Europa toe of nationale politici.
Banken en andere ondernemingen zijn zoals een huis waarvan de aandeelhouders de eigenaar zijn. Het huis Dexia is mismeesterd en er is accuut instortingsgevaar met risico voor de inwoners, de buren en noem maar op. De staat/belastingbetaler beslist om in te grijpen en het huis te stutten en te stabiliseren. Leg mij nu eens uit waarom de aandeelhouder recht zou hebben op het geld dat de staat daarvoor gebruikt? Ze zouden beter nog een harder pak voor de broek krijgen, dat voor eens en altijd duidelijk is dat 'risico' betekent dat het ook mis kan gaan.
En de bankrun was al bezig. De staat kan natuurlijk langer wachten met ingrijpen, maar als er dan een echt faillissement volgt zal het kot ook te klein zijn.
Waarom zijn de aandeelhouders (waarbij ik doel op de gewone beleggers, niet de ARCO groepering zelf, de gemeentelijke holding of de mutualiteiten van de CVP groep, samen met hun ACW en vakbond) verantwoordelijk voor beslissingen die genomen werden door een raad van bestuur?
Ten andere, als die leden van de raad van bestuur voor deze situatie zorgden in die mate dat de Belgische Staat de Dexia bank dient over te nemen, waarom blijven al deze leden dan gewoon zitten zonder de Belgische Staat optreedt? Het antwoord hierop is allicht gekend door de politieke link.
En waarom zou die bankrun een probleem geweest zijn? Een bank heeft steeds de mogelijkheid in dat geval van gelden op te nemen bij de Nationale Bank. En bijkomstig zijn spaarders wettelijk 'verzekerd' tegen verliezen door het bankgarantiefonds. Ok dit laatste mag dan voor het grootste deel een lege schelp zijn (louter het gevolg van evengoed hiervoor de integrale aansprakelijkheid van de Belgische regering), maar dit belet niet dat wettelijk alles geregeld is.
Het bestaan van wetten (zoals het Wetboek vennootschappen) zou er dienen voor te zorgen dat ondernemingen die ten gevolge van het handelen van hun raad van bestuur in de problemen komen dat die voor hun verantwoordelijkheid gesteld worden. Tot en met het wettelijk ontbinden van een betrokken onderneming.
Wat met Dexia gebeurde dat was een serie van onwettelijke handelingen (het showtoneel van de raad van bestuur van Dexia holding te laten 'beslissen' over de verkoop). En dat deze handelingen niet voor reden hadden het beschermen van tegoeden van private spaarders (immers toch 'gedekt' door de depositogarantie?) of van de gemeentelijke tegoeden (bedragen lager dan het financiëel verlies dat de gemeentelijke holding maakt door het 'verkopen' van Dexia bank en het niet doorstorten van de 'opbrengst' vanwege de koper, de Belgische Staat, aan de aandeelhouders van Dexia holding).
Er is een bijkomend element die alle handelingen in vraag stelt. Als er wel degelijk zo'n probleem was binnen Dexia holding die het normaal handelen van Dexia bank onmogelijk maakte, waarom wordt de benaming van Dexia bank dan niet verandert? Dit is toch de eerste handeling dat een bedrijf, en zéker een bank, verricht als er zich problemen voordeden waar hun naam in betrokken was?
Al wat nodig is om het kwaad te laten triomferen, is dat goede mensen niets doen (Edmund Burke)