Ik vind het spijtig dat het tegenwoordig nog voorkomt dat een gehuwd koppel dat geen kinderen heeft , via een bepaling in het huwelijkscontract of via testament niet heeft vastgelegd dat de langstlevende echtgenoot alles erft.
Ik ben geen voorstander van de formule 'langst leeft , al heeft' wanneer er kinderen zijn uit het huwelijk , maar een kinderloos paar zou het sowieso moeten toepassen.
Ik vind dit niet alleen niet erg spijtig, ik ben er bovendien kapot van. Dit was helemaal niet de bedoeling van mijn zuster. Zij waren in de waan dat de langstlevende alles zou erven....dat heeft ze me meermaals gezegd.
Ikzelf ben absoluut niet ge?nteresseerd in deze erfenis, integendeel, ik heb het gevoel dat ze me tegen wil en dank in de strot wordt geramd.
Mijn schoonbroer verliest de vrije beschikking over de financi?le middelen, aangezien die blijkbaar voor 90 percent op naam van mijn zus staan. Hij verliest ook de helft van het huis. Het zal de mogelijkheid om het huis bijv. op lijfrente te verkopen e.d. fel beperken.
En ikzelf zou een groot deel van mijn zuur verdiende spaarcenten aan vadertje staat moeten geven voor een ongewenste blote eigendom.
De overheid moedigt pensioensparen aan, welnu op de drempel van mijn pensionering zou ik tegen wil en dank, zonder dat ik iets slecht heb geregeld, een aanzienlijk bedrag moeten ophoesten aan diezelfde overheid, zonder enig concreet uitzicht dat dit alles me iets gaat opleveren bij mijn oppensioenstelling.
Er zal niks anders opzitten dan de erfenis te weigeren, maar ik vrees dat ik daarmee de zwarte piet doorschuif naar de volgende erfgenamen in het rijtje.
Tenzij iemand een wondermiddel uitdoktert?