Laten we eerst hebben over feiten. Nog maar enkele dagen/weken terug was je er helemaal van overteugd dat er geen overeenkomst op papier kan komen. Feit is dat je een onderlinge overeenkomst hebt waar beide ouders een handtekening hebben ondergezet.
Beide ouders die een akkoord hebben en beide ouders die hun handtekening onder een verzoekschrift hebben gezet.
Wel mijn overteuging is dat je voor 110% je best doet maar dat is niet heel het verhaal. Mijn overteuging is ook dat het mis zal gaan.
In ieder geval heb je een akkoord, ook gans de weg die is uitgetekend in dat akkoord en dat is jawel... jeugdrechtbank.
Binnen enkele maanden zal er dus een vonnis zijn waar een verblijfsregeling is bepaald (+wie de baby haalt & brengt ) en een bedrag aan onderhoudsbijdrage.
Hierbij sluit ik aan wat de hoofdboodschap van Franciscus en Turaki is: afspraken nakomen niets meer niets minder in de hoop dat er wat structuur gaat komen. Dat betekend dat U de komende maanden naar mijn voorspelling heel wat op uw tanden zal moeten bijten.
Verder lijkt het mij goed dat je zelf eens contact neemt met de politie en hen vragen bij wie je best terrecht kan om er eens over te praten, waar U terrecht kan als je vragen, zorgen of voorstellen hebt.
Maak jezelf verder niets wijs. Als je voor de zoveelste keer bij politie een aangifte gaat doen "papa is niet gekomen" waar je al vlug 1/2 uur of meer tijd aan zal spenderen zoals hier gesuggereerd ga je dat zelf opgeven... zoiets zal weinig opleveren. Je kan je lijstje bij een eventuele aangifte van niet/te weinig/te laat betalen van onderhoudsgeld voegen.
Verder zou ik oog hebben waarom hij U belt. Als de baby bij U is belt hij... "mag ik (eis) hem zien?" terwijl de baby bij hem is belt hij om .... "hulp!". Toch net iets anders als je gaat (wil gaan) bouwen aan een ouderschapsrelatie.
RR
Uw overtuiging klopt... het loopt serieus mis. Vorige zondag stond de papa in de late namiddag aan de deur...niet om één uur zoals het in de overeenkomst staat. Heb hem binnen gelaten zonder een woord te zeggen, hij al evenmin.
Ik wilde geen toestanden aan de deur terwijl mijn zoontje erbij was, dus weer voor de lieve vrede mijn mond gehouden. Hij is wat beginnen spelen met onze zoon, ik heb me afgezonderd in de keuken, kwestie van mijn woede wat te laten koelen over het feit dat hij weer het lef had gehad om hier opeens te staan wanneer het hem uitkwam (nadat hij uitgeslapen was...), mij niets had laten weten, en het zelfs vertikte om zich te excuseren dat hij zo laat was.
Baby gaat naar bed, en ik spreek hem hierover aan. Resultaat, vlammenste ruzie, verwijten alom, kortom, het is er weer lelijk aan toe gegaan. Heb hem gezegd direct zijn spullen die hier nog steeds lagen (en waarvan ik al sinds de kerstvakantie vraag die te komen halen) in zijn auto te steken en te verdwijnen vanonder mijn ogen. En alles wat hij nu nog liet liggen ging ik naar het containerpark doen, ik was het beu!
Auto zat vol, niet alle spullen konden ineens mee, hij vroeg of hij later de rest mocht komen halen, mijn antwoord was kort en bondig: NEE.
Blijven aandringen en zagen tot mijn bloed kookte maar het bleef bij nee deze keer, gedaan met steeds toegevingen doen, hij had tijd genoeg gehad en aangezien hij zich zelfs niet aan de afspraken kon houden wat betreft onze zoon, dan was het ook gedaan met mijn constant toegeven aan zijn willetjes.
Hij is vertrokken, heb niks meer gehoord en woensdag om 13u30 nog steeds geen kat gezien... Heb mijn zoontje naar de opvang gebracht, kom terug thuis, wie belt er aan de deur kwart voor twee...
Ik doe open, papa staat daar uitgewaaid, vraagt of hij de kleinen mee mag doen. Het antwoord was weer kort en bondig, NEE.
"Waarom niet??" ......
Weer stond ik op springen door het feit dat hij verdorie durfde die vraag te stellen, wetende dat de afspraak één uur is, en het kwart voor twee was! Toen ik hem dit ook zo zei was het weer gang, "ga je zo beginnen, ja! waarom doe je zo? Ik heb dit toch niet verdiend?, etc etc
Allé vooruit, nog maar een keer hem erop wijzen dat hij ten eerste zal moeten leren dat één uur, één uur is, en niet kwart voor twee, ten tweede dat hij nog steeds met een voorlopig rijbewijs rijdt, dus dat hij zowiezo onze zoon niet mag vervoeren... (het is niet omdat hij dat met zijn dochter doet dat ik dat zal toelaten)
Direct daarna vroeg hij of hij dan maar de rest van zijn spullen mocht meenemen... de spullen waarvan ik had gezegd dat ik ze naar het containerpark ging doen vorige zondag. Toen ik zei dat er geen spullen meer waren, dat ik had gedaan wat ik had gezegd dat ik ging doen, is de boel ontploft.
Hij was razend, heeft me naar binnen geduwd en is het ganse huis afgelopen op zoek naar zijn spullen. Ik heb de politie moeten bellen, die zijn gekomen, een hele scène in de straat...Hij sloeg volledig tilt, politie heeft hem laten ophoepelen...
Wat betreft die meldingen, daar heb ik een nr van gekregen, ik hoef niet elke keer naar de bureau te gaan, ik heb maar te telefoneren en ze vullen de lijst aan...
Wat betreft nu zondag... ik zit er behoorlijk mee in dat het weer zal escaleren, want hem kennende staat hij zeker weer aan de deur, zogezegd om onze zoon te komen halen maar in werkelijkheid zal het weer zijn om door te drammen over zijn "spullen"...
Dus het is al zoals ik vreesde, mijn zoontje zal de dupe worden. De papa blijft tijdens de ruzies steeds herhalen wat onze zoon betreft, hij er beter niet was geweest, hij weigert pertinent zich aan de afspraken te houden en is nu heel kwaad dat ik mijn been stijf houdt wat betreft de afspraken qua uur van afhalen.
Zijn ganse leven heeft hij zich nog nooit willen houden aan uur, tijd, etc, en nu hij verplicht wordt zal hij het mij zwaar betaald zetten via onze zoon, door er wsch om te komen met het openbaar vervoer, door weer en wind desnoods, wetende dat hij mij daardoor zwaar kan raken. Hij zou dat kind opzettelijk anderhalf uur met het openbaar vervoer meesleuren, gewoon om mij daarmee te kloten.
Hij weet ook al te goed dat ik op dat moment zelf zou zeggen dat ik hen met de auto zou brengen tot bij hem, om mijn kind die ellende te besparen...
En zo zal hij mij weer zover krijgen dat ik hem zijn zin geef, voor mijn kindje...
Ik ben zelfs bang dat hij dat kind iets zal misdoen als ik er niet bij ben, alles om mij maar af te straffen...
Ik laat het in ieder geval zover niet komen. Ik ben voorbereid op zondag...