Opnieuw voor mij; heden komt het er dus op neer dat:
een ouder tot geweld moet overgaan om
een juiste response uit te lokken bij politie en PdK?
Of zijn we aan het afdwalen van wat poster hier komt te verhalen?
-
lucgescheiden
- Berichten: 2810
Re: Ex maakt mij het leven zuur ivm de kinderen
Handige documenten voor Personenrecht
- Winston
- Juridisch actief: Ja
- Regio: België
Benieuwd naar jouw juridische opties? Winston begeleidt jou aan de geschikte oplossing.
Klik hier om jouw situatie te beschrijven en we nemen binnen de 24 uur met jou contact op voor persoonlijke begeleiding
-
Franciscus
- Berichten: 39727
- Juridisch actief: Nee
Natuurlijk niet lees eens goed wat ik heb geschreven IFG dossierbeheerder blijft de zaak ( in opdracht van pdK) opvolgen ...wel die handelswijze zou best ook gebruikt worden dus het OPVOLGEN bij (v)echtscheidingen dus alle waar problemen zijn of problemen kunnen voorkomen worden.
Ik voel mij al ongemakkelijk het hier geplaatst te hebben.
Maar ik wil even verduidelijken dat voor de verhuis, er ook al een vergoeding werd betaald. Dit gewoon uit vriendelijkheid en ter compensatie omdat hij twee keer moet rijden. Normaal gesproken rijdt elke ouder één keer. Maar mits mijn voorlopig rijbewijs kan hij moeilijk anders dan twee keer rijden, zeker met dat dit in het vonnis staat.
Dit was dus bij mij puur om mijn "goede wil" om het zo te noemen, te laten zien.
Maar of ik nu betaal of niet, of hij twee keer, één keer of niet moet rijden, hij blijft ze wel eisen. Blijft mij vertellen dat ik het vonnis teniet gedaan heb met te verhuizen. Hij blijft het recht in eigen handen nemen, hij blijft handelen naar hoe hij VIND dat het moet zijn, niet naar wat het vonnis zegt.
Het komt er dus niet op neer dat het ruzie is om die 20€. Het gaat erom dat hij maar doet wat hij wil, wanneer hij wil. De kinderen niet brengt als hij ze wil, en de kinderen "dumpt" als hij het te druk heeft.
Deze kerstvakantie ook, hij weigerde ze te brengen in 'mijn' week. Maar hij doet ze die week dan wel naar zijn moeder (die een uur van hem vandaan woont). Geen problemen met die vrouw, ik kom er nog goed mee overweg. Ik ben ook heel blij dat de kinderen haar nog eens kunnen zien, en zij hen nog eens kan zien.
Maar het is wel mijn week, en hij wil ze niet brengen, want ik woon te ver.
Om die dingen is het ruzie. En vanuit mijn standpunt hoeft er ook helemaal geen ruzie te zijn, als iedereen zich aan het vonnis houdt. Waarvoor dient anders een vonnis?
Wat haalt het uit als ik een aangifte ga doen, en hij daarmee lacht, en zegt "doe maar".
Ik voel mij hier zo'n beetje "aangevallen".
Ik wil zeker geen ruzie, en ik wil zeker niet dat de kinderen dit moeten meemaken. Maar als papa maar kan doen wat hij wil, ookal is dat in het nadeel van de kinderen, kan ik dan niet best om een herziening van het vonnis gaan (in het voordeel van de kinderen, zodat zij ook weten hoe en wat, want nu weten ze zelf niet wanneer ze komen, en hoelang ze blijven)? Kan ik er dan niet best een zaak van maken opdat zij het beter gaan hebben in een nieuwe regeling?
Een bemiddelaar klinkt allemaal heel mooi, alleen valt er jammer genoeg met de papa niet te bemiddelen. En als dat dan al voorvalt dat er afspraken gemaakt kunnen worden, zoals het eerste vonnis van de vrederechter (waar we zijn buitengegaan met een akkoord), haalt het niets uit, want de week erna veranderd papa van gedacht, en doet hij weer hoe hij VIND dat het zou moeten zijn, wat hij het beste vind voor hem - en niet persé voor de kinderen.
Ik zou ook veel liever géén ruzie maken, zonder rottigheid de kinderen kunnen zien, zonder uitgemaakt te worden afspraken kunnen maken ivm school en dergeiljke, ...
Maar als géén ruzie maken betekend dat ik naar elke gril van papa moet buigen en veranderen, mijn kinderen enkel mag zien als het hem uitkomt, dan ga ik toch liever mijn been stijf houden.
Maar ik wil even verduidelijken dat voor de verhuis, er ook al een vergoeding werd betaald. Dit gewoon uit vriendelijkheid en ter compensatie omdat hij twee keer moet rijden. Normaal gesproken rijdt elke ouder één keer. Maar mits mijn voorlopig rijbewijs kan hij moeilijk anders dan twee keer rijden, zeker met dat dit in het vonnis staat.
Dit was dus bij mij puur om mijn "goede wil" om het zo te noemen, te laten zien.
Maar of ik nu betaal of niet, of hij twee keer, één keer of niet moet rijden, hij blijft ze wel eisen. Blijft mij vertellen dat ik het vonnis teniet gedaan heb met te verhuizen. Hij blijft het recht in eigen handen nemen, hij blijft handelen naar hoe hij VIND dat het moet zijn, niet naar wat het vonnis zegt.
Het komt er dus niet op neer dat het ruzie is om die 20€. Het gaat erom dat hij maar doet wat hij wil, wanneer hij wil. De kinderen niet brengt als hij ze wil, en de kinderen "dumpt" als hij het te druk heeft.
Deze kerstvakantie ook, hij weigerde ze te brengen in 'mijn' week. Maar hij doet ze die week dan wel naar zijn moeder (die een uur van hem vandaan woont). Geen problemen met die vrouw, ik kom er nog goed mee overweg. Ik ben ook heel blij dat de kinderen haar nog eens kunnen zien, en zij hen nog eens kan zien.
Maar het is wel mijn week, en hij wil ze niet brengen, want ik woon te ver.
Om die dingen is het ruzie. En vanuit mijn standpunt hoeft er ook helemaal geen ruzie te zijn, als iedereen zich aan het vonnis houdt. Waarvoor dient anders een vonnis?
Wat haalt het uit als ik een aangifte ga doen, en hij daarmee lacht, en zegt "doe maar".
Ik voel mij hier zo'n beetje "aangevallen".
Ik wil zeker geen ruzie, en ik wil zeker niet dat de kinderen dit moeten meemaken. Maar als papa maar kan doen wat hij wil, ookal is dat in het nadeel van de kinderen, kan ik dan niet best om een herziening van het vonnis gaan (in het voordeel van de kinderen, zodat zij ook weten hoe en wat, want nu weten ze zelf niet wanneer ze komen, en hoelang ze blijven)? Kan ik er dan niet best een zaak van maken opdat zij het beter gaan hebben in een nieuwe regeling?
Een bemiddelaar klinkt allemaal heel mooi, alleen valt er jammer genoeg met de papa niet te bemiddelen. En als dat dan al voorvalt dat er afspraken gemaakt kunnen worden, zoals het eerste vonnis van de vrederechter (waar we zijn buitengegaan met een akkoord), haalt het niets uit, want de week erna veranderd papa van gedacht, en doet hij weer hoe hij VIND dat het zou moeten zijn, wat hij het beste vind voor hem - en niet persé voor de kinderen.
Ik zou ook veel liever géén ruzie maken, zonder rottigheid de kinderen kunnen zien, zonder uitgemaakt te worden afspraken kunnen maken ivm school en dergeiljke, ...
Maar als géén ruzie maken betekend dat ik naar elke gril van papa moet buigen en veranderen, mijn kinderen enkel mag zien als het hem uitkomt, dan ga ik toch liever mijn been stijf houden.
-
leeuwke1969
- Berichten: 311
Is niet nodig Josephine, je komt hier met een vraag en zoekt een antwoordIk voel mij al ongemakkelijk het hier geplaatst te hebben.
Normaal gesproken rijdt elke ouder één keer.
Neen hoor, in het geval van mijn man is dit niet zo. Het hangt af hoe goed een rechter het dossier kent. Mijn man zijn ex is als eerste met de kinderen verhuisd een 35km verder en mijn man mocht 2 x rijden want moeder had geen rijbewijs. Intussen is hij ook verhuisd naar waar ik woon en hij mag 2x blijven rijden alhoewel haar vriend met de auto rijdt dwz op vrijdag 2x 70km en op zondag 2x 70km. Er loopt een beroepsprocedure naar aanleiding van problemen met het omgangsrecht en de verlofregeling. De beroepsrechter heeft nu wel een tussenbeschikking uitgesproken ivm de vakanties tot de uitspraak op 14/02 dat wij het kind halen (ofwel mijn man of ikzelf) en enkel moeder hem bij ons moet/mag ophalen.
Ik voel mij hier zo'n beetje "aangevallen".
Voel je zeker niet aangevallen, iedere lezer met een beetje gezond verstand ziet dat jij je best doet om tot een redelijke oplossing te komen. Maar ik begrijp dat sommigen enkel nog zwart/wit zien (= moeder slecht/vader slachtoffer) van zodra een mama zich vragen stelt. Ik ben ook een redelijk persoon. Ik had een goede verstandhouding met mijn ex (dacht ik) maar na een paar jaar begint deze door zijn toedoen af te brokkelen en ga ik ook niet langer meer ja-knikken en toegeven. Dan is de redelijkheid bij mij ook weg en ga ik nu ook verder om te krijgen waar ik wettelijk recht op heb MAAR ik ontzeg hem nooit of te nooit de omgang met zijn kinderen
Soms heb je dat zelf niet in de hand, hier is het al chantage en dreigementen wat de klok slaat door de mama van mijn stiefkinderen. Soms moet je buigen voor het welzijn van de kinderen maar alles wordt netjes doorgegeven aan onze raadsman en alles wordt bewaard en gemeld. Maar laat je zeker niet op je kop zitten en hou je been stijfIk zou ook veel liever géén ruzie maken, zonder rottigheid de kinderen kunnen zien, zonder uitgemaakt te worden afspraken kunnen maken ivm school en dergeiljke, ...
Maar als géén ruzie maken betekend dat ik naar elke gril van papa moet buigen en veranderen, mijn kinderen enkel mag zien als het hem uitkomt, dan ga ik toch liever mijn been stijf houden.
-
lucgescheiden
- Berichten: 2810
"Maar ik begrijp dat sommigen enkel nog zwart/wit zien (= moeder slecht/vader slachtoffer) van zodra een mama zich vragen stelt."
Ongetwijfeld dat je als ouder wordt getekend door een vechtscheiding, dat zal niemand hier ontkennen, of
het nu een mama is of een papa is om het eender. Let wel bij elke onmin tussen twee mensen is dit zo.
Alla "rechter zij/hij steekt haar tong uit naar mij, mag dat wel volgens de wet...?"
Nu hoorde ik een veel slimmer mens ooit beweren dat: een goede overeenkomst;
er ééntje is waar beiden partijen het gevoel hebben van te hebben verloren.
Dit klopt mijn inziens in zoverre dat men zich wil neerleggen bij deze overeenkomst,
in het andere geval kan het ook geen overeenkomst worden genoemd.
Een vonnis bestaat in de meeste vechtscheidingen niet uit een overeenkomst, maar
een opgelegde regeling, verkregen door...?????????
En het is net het "verkregen door..." wat maakt of (en hoe) iemand zich er bij gaat neerleggen (lees naleven)
Zolang een ouder het gevoelen heeft van er te zijn 'ingeluisd', zal u wellicht nooit een overeenkomst hebben.
Wanneer men dan hier raad komt vragen inzake één enkel detail dat al dan niet nog wordt uitvergroot, tja
dan denk ik dat het goed is dat er dergelijke 'ongemakkelijke' vragen worden gesteld, al was het maar om
te laten inzien dat de juridische weg niet steeds de juiste is om een groot gelijk te behalen...
Dus allerminst om een poster aan te vallen, wel ter aanmoediging om;
zelf wat gezond verstand aan de dag te leggen ondanks alle juridisch advies... veel geluk in 2013!
Ongetwijfeld dat je als ouder wordt getekend door een vechtscheiding, dat zal niemand hier ontkennen, of
het nu een mama is of een papa is om het eender. Let wel bij elke onmin tussen twee mensen is dit zo.
Alla "rechter zij/hij steekt haar tong uit naar mij, mag dat wel volgens de wet...?"
Nu hoorde ik een veel slimmer mens ooit beweren dat: een goede overeenkomst;
er ééntje is waar beiden partijen het gevoel hebben van te hebben verloren.
Dit klopt mijn inziens in zoverre dat men zich wil neerleggen bij deze overeenkomst,
in het andere geval kan het ook geen overeenkomst worden genoemd.
Een vonnis bestaat in de meeste vechtscheidingen niet uit een overeenkomst, maar
een opgelegde regeling, verkregen door...?????????
En het is net het "verkregen door..." wat maakt of (en hoe) iemand zich er bij gaat neerleggen (lees naleven)
Zolang een ouder het gevoelen heeft van er te zijn 'ingeluisd', zal u wellicht nooit een overeenkomst hebben.
Wanneer men dan hier raad komt vragen inzake één enkel detail dat al dan niet nog wordt uitvergroot, tja
dan denk ik dat het goed is dat er dergelijke 'ongemakkelijke' vragen worden gesteld, al was het maar om
te laten inzien dat de juridische weg niet steeds de juiste is om een groot gelijk te behalen...
Dus allerminst om een poster aan te vallen, wel ter aanmoediging om;
zelf wat gezond verstand aan de dag te leggen ondanks alle juridisch advies... veel geluk in 2013!
Handige documenten voor Personenrecht
ik denk dat u zich vergist:Mijn inziens verhaalt poster hier duidelijk dat de vader bezwaar maakt.
Dat het eerder poster was die dit bezwaar toegaf en trachtte te sussen met een reisvergoeding.
Het stellen van een termijn alvorens dit 'officiëel' te maken, lijkt me aldus niet objectief.
Maar ik kan me uiteraard vergissen...
Die 20€ was ook al op het vorig adres. Gewoon omdat hij ze altijd brengt en haalt, daarmee ook kosten maakt, en tijd kwijt is.Zoals ik al zei, ik zit er niets mee in dat te betalen, als dan alles vlotjes verloopt.Maar nu staat in de vorige PV dat ik dat bedrag niet meer wens te betalen - en ook niet hoef - wegens zijn nalatigheid. Dus nu betaal ik het sowieso niet meer.
-
Franciscus
- Berichten: 39727
- Juridisch actief: Nee
@lucgescheiden:
Een vonnis dient nageleefd te worden indien niet akkoord kan men in beroep gaan.
Een vonnis heeft kracht van wet tussen partijen en is tegenstelbaar.
Als er strafbare feiten gepleegd worden kan/moet de politie en gerecht tussenkomen.
In veel gevallen (mijn ervaring) is dat de enigste correcte weg om te handelen.
Uiteraard weet ik ook dat er veel wit zwart wordt getrokken en gelogen.
Ook daarvan kan ik tientallen feiten aanhalen.
Persoonlijk ben ik dan ook voorstander van verplichte bemiddelingsfase meer sociale onderzoeken enz enz
Een vonnis dient nageleefd te worden indien niet akkoord kan men in beroep gaan.
Een vonnis heeft kracht van wet tussen partijen en is tegenstelbaar.
Als er strafbare feiten gepleegd worden kan/moet de politie en gerecht tussenkomen.
In veel gevallen (mijn ervaring) is dat de enigste correcte weg om te handelen.
Uiteraard weet ik ook dat er veel wit zwart wordt getrokken en gelogen.
Ook daarvan kan ik tientallen feiten aanhalen.
Persoonlijk ben ik dan ook voorstander van verplichte bemiddelingsfase meer sociale onderzoeken enz enz
Ik voel mij niet zozeer ongemakkelijk bij vragen, iedereen is vrij alles te vragen.
Maar eerder voel ik mij ongemakkelijk bij het feit dat het hier zo'n discussie is geworden. Dat was helemaal niet mijn bedoeling om hier een discussie te starten.
Wat betreft "er ingeluisd voelen", kan de papa hier niet stellen... Wij zijn naar het vredegerecht geweest, hij heeft zijn eisen en zijn wil op papier gezet, ik heb in alles toegegeven, in de hoop dat zijn gepest en het weerhouden om mij mijn kinderen te laten zien dan eindelijk zou stoppen. Daarbovenop heb ik aangehaald, dat vanaf ik mijn vast rijbewijs heb, ik de kinderen op vrijdag van school zal gaan halen, en maandag terug naar school zou brengen zodat ze 1: wat meer tijd bij mij zijn, 2: ik ook eens de leerkrachten te spreken krijg, 3: te compenseren dat hij geen tweemaal meer moet rijden, 4: hij ook mij niet kan "pesten" met ze niet te brengen.
Dus, in mijn ogen, heeft hij toen volledig zijn zin gekregen + een bonus: binnenkort zal hij nooit nog moeten rijden.
Daarna is hij zelf weer naar het vredegerecht gestapt, om zijn eigen eisen te laten veranderen, ik ben daar toen ook in meegegaan om de goede vrede te bewaren en het zo makkelijk mogelijk te maken voor iedereen.
Daarna was zijn eigen regeling weer niet goed genoeg meer voor hem, en is hij weer naar het vredegerecht gegaan, waar hij dan te horen kreeg dat hij bij hen niet meer moet aankloppen en dat het nu via de jeugdrechtbank moet. Daar hij zijn geld niet wil spenderen aan advocaten heeft hij dat dus niet gedaan. Hij regelt dan zelf hoe hij dan vind dat het moet.
Ik zou ook heel graag een verplichte bemiddeling hebben, en nog liever sociale onderzoeken, zodat eindelijk aangetoond kan worden dat ik het hier niet moeilijk probeer te maken. Dat ik gewoon een vlotte regeling wens, waar de kinderen zich goed bij voelen, en de vader zich aan kan/wil houden.
Ik vergroot hier niets uit, ik vertel hier ook geen leugens (ik beweer ook niet dat iemand mij daarvan beschuldigd), want daar zou ik mijzelf niet mee helpen.
Als ik raad wil, wil ik de "juiste" raad, geen raad die gebaseerd is op een leugen, want daar ben ikzelf uiteindelijk niets mee.
Ik vind het gewoon niet eerlijk dat de papa kan doen wat hij wil, mij de kinderen kan ontzeggen, gewoon omdat hij daar zin in heeft... En daarvoor wil ik een oplossing.
Maar eerder voel ik mij ongemakkelijk bij het feit dat het hier zo'n discussie is geworden. Dat was helemaal niet mijn bedoeling om hier een discussie te starten.
Wat betreft "er ingeluisd voelen", kan de papa hier niet stellen... Wij zijn naar het vredegerecht geweest, hij heeft zijn eisen en zijn wil op papier gezet, ik heb in alles toegegeven, in de hoop dat zijn gepest en het weerhouden om mij mijn kinderen te laten zien dan eindelijk zou stoppen. Daarbovenop heb ik aangehaald, dat vanaf ik mijn vast rijbewijs heb, ik de kinderen op vrijdag van school zal gaan halen, en maandag terug naar school zou brengen zodat ze 1: wat meer tijd bij mij zijn, 2: ik ook eens de leerkrachten te spreken krijg, 3: te compenseren dat hij geen tweemaal meer moet rijden, 4: hij ook mij niet kan "pesten" met ze niet te brengen.
Dus, in mijn ogen, heeft hij toen volledig zijn zin gekregen + een bonus: binnenkort zal hij nooit nog moeten rijden.
Daarna is hij zelf weer naar het vredegerecht gestapt, om zijn eigen eisen te laten veranderen, ik ben daar toen ook in meegegaan om de goede vrede te bewaren en het zo makkelijk mogelijk te maken voor iedereen.
Daarna was zijn eigen regeling weer niet goed genoeg meer voor hem, en is hij weer naar het vredegerecht gegaan, waar hij dan te horen kreeg dat hij bij hen niet meer moet aankloppen en dat het nu via de jeugdrechtbank moet. Daar hij zijn geld niet wil spenderen aan advocaten heeft hij dat dus niet gedaan. Hij regelt dan zelf hoe hij dan vind dat het moet.
Ik zou ook heel graag een verplichte bemiddeling hebben, en nog liever sociale onderzoeken, zodat eindelijk aangetoond kan worden dat ik het hier niet moeilijk probeer te maken. Dat ik gewoon een vlotte regeling wens, waar de kinderen zich goed bij voelen, en de vader zich aan kan/wil houden.
Ik vergroot hier niets uit, ik vertel hier ook geen leugens (ik beweer ook niet dat iemand mij daarvan beschuldigd), want daar zou ik mijzelf niet mee helpen.
Als ik raad wil, wil ik de "juiste" raad, geen raad die gebaseerd is op een leugen, want daar ben ikzelf uiteindelijk niets mee.
Ik vind het gewoon niet eerlijk dat de papa kan doen wat hij wil, mij de kinderen kan ontzeggen, gewoon omdat hij daar zin in heeft... En daarvoor wil ik een oplossing.
-
Franciscus
- Berichten: 39727
- Juridisch actief: Nee
U doet niets verkeerd.
U vraagt en wij proberen daar goede oplossingen voor te geven .... elk met onze bagage van kennis, vaardigheden en ervaringen.
Mijn ervaring is steeds via de wettelijke weg .... alles documenteren zorgen dat men een goed dossier heeft met een duidelijke tijdslijn.
U vraagt en wij proberen daar goede oplossingen voor te geven .... elk met onze bagage van kennis, vaardigheden en ervaringen.
Mijn ervaring is steeds via de wettelijke weg .... alles documenteren zorgen dat men een goed dossier heeft met een duidelijke tijdslijn.
-
lucgescheiden
- Berichten: 2810
Josephine, sommige dingen kunnen pas klaar gesteld worden wanneer er over wordt gepraat.
Dat is niets om je ongemakkelijk bij te voelen, eerder wel om ieders geesten te verruimen.
U doet absoluut niets verkeerds, u geeft enkel de voorzet om iets bespreekbaar te maken.
Franciscus heeft 100 procent gelijk met wat hij beweert over het vonnis.
Ik stel echter dat de mensen er niet zijn voor de wet, maar de wet voor de mensen.
Het gaat immers niet op dat; het leven van een ouder onmenselijk wordt gemaakt door een vonnis.
Noch uw leven, noch dat van uw ex.
U kan hier het onrecht komen aanklagen dat u meent; te worden aangedaan, uw ex kan dit echter evenzeer.
De vraag is echter of beider 'onrechten' zodanig verschillen van de problemen die gehuwde ouders kennen?
Waar evenzeer moet geschipperd worden met de mogelijkheden om de kinderen niets te ontzeggen.
De onmin van de echtscheiding maakt dat ouders dit schipperen niet langer willen aanhouden.
Terwijl de wetgever dit nochthans duidelijk stelt, door beide ouders het co-ouderschap toe te delen.
M.a.w. zolang Justitie niet hamert op dit co-ouderschap, zal zij u enkel een klantenkaart kunnen bieden
om de onmin staande te houden. Waarmede ze alvast zelf het wettelijk gegeven van co-ouderschap negeert.
En bij gebrek aan een verplichtte bemiddeling zijn ouders aldus op elkaar aangewezen om dit co-ouderschap waar te maken.
Maar nogmaals; binnen het huidige systeem, word u toegestaan om de andere ouder onderuit te proberen halen
via rechtsgang, dus waarom niet al deze juridisch correcte adviezen opvolgen???
Dat is niets om je ongemakkelijk bij te voelen, eerder wel om ieders geesten te verruimen.
U doet absoluut niets verkeerds, u geeft enkel de voorzet om iets bespreekbaar te maken.
Franciscus heeft 100 procent gelijk met wat hij beweert over het vonnis.
Ik stel echter dat de mensen er niet zijn voor de wet, maar de wet voor de mensen.
Het gaat immers niet op dat; het leven van een ouder onmenselijk wordt gemaakt door een vonnis.
Noch uw leven, noch dat van uw ex.
U kan hier het onrecht komen aanklagen dat u meent; te worden aangedaan, uw ex kan dit echter evenzeer.
De vraag is echter of beider 'onrechten' zodanig verschillen van de problemen die gehuwde ouders kennen?
Waar evenzeer moet geschipperd worden met de mogelijkheden om de kinderen niets te ontzeggen.
De onmin van de echtscheiding maakt dat ouders dit schipperen niet langer willen aanhouden.
Terwijl de wetgever dit nochthans duidelijk stelt, door beide ouders het co-ouderschap toe te delen.
M.a.w. zolang Justitie niet hamert op dit co-ouderschap, zal zij u enkel een klantenkaart kunnen bieden
om de onmin staande te houden. Waarmede ze alvast zelf het wettelijk gegeven van co-ouderschap negeert.
En bij gebrek aan een verplichtte bemiddeling zijn ouders aldus op elkaar aangewezen om dit co-ouderschap waar te maken.
Maar nogmaals; binnen het huidige systeem, word u toegestaan om de andere ouder onderuit te proberen halen
via rechtsgang, dus waarom niet al deze juridisch correcte adviezen opvolgen???
Handige documenten voor Personenrecht