Ik weet dat co ouderschap de norm is tegenwoordig en ik weet dat ik heel veel reacties ga krijgen van ; de vader heeft ook rechten. Maar hoe ver moet je het laten gaan.
De situatie. Mijn ex en ik zijn 8 jaar samen, we krijgen 3 kinderen, na een korte tijd getrouwd te zijn wordt hij verliefd op iemand anders en trouwt opnieuw, ikzelf vind ook terug mijn geluk na een tijd alleen. Ze hebben ondertussen een kind van hun 2, en ze hebben eens een periode vn 6 maand bij ons gewoont omdat ze dan uit elkaar waren...
Dit is kort de historie tussen de vader en mezelf.
Nu de kinderen,momenteel jonger dan 13.
De jaren dat ik alleen was waren niet echt gemakkelijk, de jongens kwamen naar huis met volgende meldingen:
"Papa zegt dat hij u nooit graag gezien heeft" "Papa heeft moeten trouwen met jou" "Papa heeft jouw in zijn gsm als HEKS staan" "De nieuwe vrouw heeft een leuk koosnaampje voor jou, wat ik hier echt niet ga vermelden maar ze noemt mij zo constant tegen de kinderen.
met uitzondering van een klein jaar hebben ze altijd 25 kilometer van hun school gewoond. Ze beoefenen allemaal sport maar hij wilt daar niet voor rijden. Dus is het beroep doen op mij, de schoonouders of de trein, ze gaan dus alleen met de trein.
Op zich nog niets erg hoor ik je zeggen. Maar ze zijn daar minderwaardig. Ze zijn voor lange tijd met hun papa op verlof geweest en ze waren daar de kinderen van, want het was met de familie van de stiefmama. Ik word daar constant slecht gemaakt terwijl ik niet weet waarom.
Op heel het verlof zijn er van die jongens amper foto's gemaakt of wordt er maar heel soms naar omgekeken.
We wonen momenteel op een appartement met 2 slaapkamers, dus zitten ze met 3 op elkaars lip. Ze zijn ooit naar mij gekomen zonder 1 hap te eten, het was toen 3 uur in de namiddag...
Als ze hun sport mogen beoefenen dan moet ik heel erg inspringen, want zij doen er geen inspanningen voor.
De kinderen worden er ook niet kleiner of minder mondiger op natuurlijk. Momenteel gaan ze altijd tegen hun zin naar hunne papa en zeggen als ze 14 jaar zijn dat er permanent bij mij willen komen wonen want dat ze het er echt niet meer volhouden.
Hun vader zien ze bijna nooit want hij werkt - slaapt of is niet thuis. De relatie van de papa is ook niet meer zo heel goed en krijgen steeds alles op hun kop. Ze begrijpen niet waarom ze nog moeten gaan... ze zien hun papa toch nooit.
Heel frustrerend voor mij, want ik moet ze elke week tegen hun goesting laten gaan... hoe moet ik hier in gods naam mee omgaan?
Is het zo dat die mogen kiezen op het 14 waar ze leven?
ik vraag steeds om eens samente zitten en te praten maar da weigeren ze, ze houden zich zelden aan gemaakte afspraken, en houden langs geen enkele kant rekening met de kinderen, alle met mijn kinderen...
Ik lees constant dat co ouderschap heel moeilijk is om aan te vechten, maar als de kinderen hun vader nooit zien, steeds met heel veel frustraties naar huis komen, wat is het nut dan van co ouderschap nog?