Vorige week zondag gingen wij tot bij zijn papa om hem op te halen en via een tactische handeling belandde hij weer binnen bij zijn papa en is hij niet meer buitengekomen. Ik moest dan naar binnen om te horen wat het probleem was en daar begon onze zoon ineens heel hysterisch te doen. Zo had ik hem nog nooit gezien. Plots begon de papa mij van alles te verwijten dat hij bij ons te vaak wordt gestraft (vroeger in bed, geen gsm meer 's avonds), hij teveel taken moet doen (lees emmer met lege blikjes leegmaken in de blauwe zak) en hij weer wordt gedwongen tot een sport die hij blijkbaar niet graag zou doen, voetbal. Hij zou nu liever gaan schaatsen.
Elke keer wij naar onze advocaten gaan praat hij zichzelf weer goed wat ons elke keer weer in het slechte daglicht zet. We hebben beiden onze fouten maar mijn god, soms gaat het er gewoon over. Ik moet mij altijd verantwoorden en buigen want het is altijd in het voordeel van het kind volgens zijn advocaat. Ik zit al aan advocaat nr3 ondertussen en ben het beu dat ik altijd moet zwichten. En absoluut niet in het voordeel van mijn kind.
Toen hij zondag niet mee naar huis wou belde ik met de politie omdat de papa ook geen gehoor gaf naar onze zoon toe dat hij mee moest, integendeel. Zij legde mij uit dat hij in principe mee moet. Ook al wil hij niet. Nu, als je als mama je kind zo ziet reageren dan laat je hem volgens jouw beste intentie beter daar. Uiteindelijk belde de papa met dezelfde dame van de politie en zij kreeg dan onze zoon aan de lijn. Die werd eerst door de papa ingefluisterd wat hij best zou zeggen en nadien krijg ik weer telefoon van die dame dat ik hem misschien beter daar laat. Met die dame aan mijn lijn vroeg ik onze zoon een laatste keer wat hij echt wou. Van hem kreeg ik geen reactie maar wel van de papa, dat hij hem dus niet wou meegeven in zijn toestand. Die dame aan de telefoon zei dus heel droog: laat hem anders daar mevrouw en leg klacht neer bij de politie in jouw buurt.
Zo gevraagd, zo gedaan.
Vraag ik aan die dame wat ik kan doen of wat er gebeurd met mijn klacht: die wordt doorgegeven maar hoop niet te hard op reactie. Dat gebeurd pas na een aantal klachten.........
's Anderendaags bel ik met mijn advocate, wat zegt zij? Jaja, misschien laat je hem beter daar totdat het terug jouw week is. Als de papa dan weer weigert hem mee te geven, leg je best nog is klacht neer en dit tot je er een paar hebt en dan laat je best iets weten. Dan kunnen we via het gerecht gaan dat de papa weigert je zoon mee te geven.
ECHT!!!!!????????
Is dit echt het enige wat ik kan doen? Ik moet nu minstens twee weken wachten tot ik mijn zoon nog is kan zien (hij gaat met de bus naar school en naar de voetbal komt hij ook al niet meer, dus maw, ik zie hem niet meer tot die zondag), met de nadruk op KAN! Als ze weer weigeren moet ik weer naar de politie gaan en dan weer twee weken wachten en weer hetzelfde liedje tot er eindelijk gehoor komt van of de rechtbank of mijn advocaat.
Kom niet af met de raad om een bemiddelaar te zoeken en daar met zijn drie naartoe te gaan want dat doet MR ook niet. Hij daagt zelf niet op als er een afspraak is bij de advocaten, praten met hem gaat ook niet, het enige waar je tegen kan praten is zijn recorder en zijn heimelijke gezicht zonder antwoord retour.
Ik hou van mijn zoon, heb al heel veel toegevingen gedaan zodat de relatie tussen zijn papa en ons ten voordele baatte, dit altijd omdat het in het belang was van ons kind. Maar dan dé vraag:
Waar zijn mijn rechten gebleven? Waar pas ik nog in het plaatje? Heb ik nog recht om zijn mama te zijn? Ooit?
Mijn excuses voor de lange mail maar het moest me van het hart
Alvast bedankt voor jullie tijd.
Mvg,
C'ke
