Zou u nog alimentatie betalen?

[Fabi]

Meerderjarig kind van 20 j, nooit gewerkt, geen diploma's wegens chronisch depressief, school verlaten op 16 j , thuisonderwijs gevolgd,geen examen, schrijft zich in voor opleiding die veel te hoog gegrepen is om de naam student te hebben bij een wijkfeest, (Om te kunnen stoefen he), is geen enkele dag geweest.
Vader vraagt afschaffing alimentatie.
Vader krijgt op rechtbank gelijk en alimentatie word afgeschaft, die moeder in beroep omdat het arme kind zeer depri is en niet voor zichzelf kan zorgen. De oorzaak van de depressie is volledig de vader zegt de moeder. Verlatingsangst enz....
Kind is nu net 20 j en heeft zich ingeschreven in de vdab, en eist dat vader nu 12 maanden nog alimentatie geeft.

De advocate moeder vraagt bemiddeling om toch nog iets te geven aan het kind tot de wachttijd uit is, advocate vader zegt stante pede neen, vader wil wel daar hij geen gesleur meer wil die al 3 j duurt. En nu dat beroep er nog es bij,6 maanden vind hij te doen, daar het kind zich reeds op 18 kon ingeschreven hebben, en dus zichzelf den duvel aan doet!

Hoe zou u reageren? Betaald u opnieuw of wacht u de beroepsprocedure af?

Dank voor de antwoorden.

[roharro]

Voor een kind dat ik op de wereld heb gezet zou ik betalen en het steunen, indien nodig mijn leven lang.

[duma]

Voor een kind dat ik op de wereld heb gezet en zich respectvol gedraagt t.o.v. mij, zou ik betalen en het steunen, indien nodig mijn leven lang.

[eylis]

wat mij ernstig stoort in dit verhaal is dat de moeder voor de rechtbank verklaart dat het (volwassen) kind door de vader verlatingsangst heeft en dus chronisch depressief is.
Ten eerste is de moeder GEEN psychiater (en kan en mag zij dat zomaar niet stellen) Zelfs psychiaters zullen NOOIT verklaren dat iemand depressief of wat dan ook is door iemand anders. Omdat het zo niet in elkaar zit.
Een psychische aandoening wordt vaak wel getriggerd door nare gebeurtenissen of ervaringen, maar zijn vooral een samenspel van een aantal factoren waarvan je nooit pertinent kan zeggen het was dit of het was dat.
Als het volwassen kind zich had kunnen inschrijven bij de VDAB op 18 jaar en dat niet gedaan heeft, had de moeder met de vader moeten overleggen hoe ze dit zouden aanpakken. Want in feite heeft het kind het probleem eenzijdig doorgeschoven naar zijn ouders. (Lees verantwoordelijkheid afgewenteld)
De ouders hadden samen met hun kind moeten kunnen bekijken hoe ze deze depressie zouden aanpakken op practisch vlak. De behandelende arts had er ook een rol in kunnen spelen: kortom noch de moeder, noch het kind hadden de vader zo voor voldongen feiten moeten zetten zonder enig perspectief.
Als een volwassene een ernstige depressie doormaakt en niet capabel is om te werken, studeren of wat dan ook. Moet en zal hij toch ook moeten overleggen met zijn naasten hoe dit financieel te overbrugggen.
En nog een belangrijke tip: vind een job voor het depressieve kind. Al was het maar halftime en al was het maar in de buitenlucht tuinen omspitten.
Het zou we eens heilzaam kunnen zijn om de depressie te overwinnen.
Wat stelt de psychiater voor?

[Fabi]

Hallo,

Ja vader zal nog 1 xtra jaar betalen, vader is er altijd geweest om te steunen, schoolaangelegenheden indertijd geraadpleegd en gevolgd, psychologen jaar in en jaar uit gevraagd wat er was, willen niets zeggen door privacywet, dus daar hebben we niks aan
het kind wil niks weten van de vader, wil ook niet praten,de vader heeft daar altijd van afgezien, maar kon er verder niet veel aan veranderen, de moeder kreeg bij strijd om voogdij ed steeds gelijk vd rechter, en ja de papa is de oorzaak van alle miserie,maar ja, zoals bij zovelen onder de papa's hé,
Misschien een depressie daar het reeds een echtscheiding is van 1 j na de geboorte, (en het was dan nog de moeder die na enkele maanden vreemdging) maar het kind moet wel inzien dat het een eigen leven moet opbouwen, werk zoeken(kan niet werken door depressie is altijd het excuus) moet er wel bij vermelden dat het kind geen hetero is, en dat werd op school en omgeving wel wat bespot, denk eerder dat dit de oorzaak is van een depressie, maar onze maatschappij is nu toch wel veel versoepelt en toleranter tov zo'n mensen, neen? We vonden zelf een passend werk in de modewereld, maar na 2dagen is het kind weggelopen en met alle hysterie erbovenop.
Het is aan het kind zich flink te herpakken en een eigen leven te gaan opbouwen zonder zich altijd achter de moeder te verschuilen.
Nu is de papa van goede wil en zal nog 1 j betalen, daarna moet er een andere financiële bron komen, mocht het kind gehandicapt zijn of een andere beperking ok, maar een depressie is echt geen excuus om niet te moeten leven en vooruit te kijken, al is het met kleine stapjes vind ik.

Bedankt voor de antwoorden allesinds!