Een zin onthoud ik nog van een onderhoud met een magistraat: die zegde me letterlijk: "Uw advocaat is uw grootste vijand"...
Wat dit betekende heb ik in de loop der jaren aan den lijve ondervonden.
In het kort: Ik startte een echtscheidingsprocedure in 2002. Heden zijn we 2008 en ik moet zeggen dat het dank zij mijn eigen inspanningen is dat de zaak nu in hoger beroep beslist is. Ik betaal voor éérste-lijns bijstand, dan verwacht ik ook "bijstand". Besluiten werden steeds naar mij doorgestuurd ter "correctie" met andere woorden: ik diende alle argumenten aan te geven en die werden dan proper in een juridische vorm gegoten en aan tegenpartij bezorgd. Sic.
Nu heb ik de zaak gewonnen in beroep en na lang aandringen verneem ik van mijn advocate dat ze bijna 2 maanden na het vonnis heeft nagelaten dit vonnis te betekenen. Op mijn mails op het hoe en waarom wordt niet geantwoord.
Ten tweede heb ik nogal wat geld tegoed, dat werd geplaatst op de Deposito- en Consignatiekas. Door haar laatijdig optreden dient ze nu pas over te gaan tot gedwongen fixatie bij de Beslagrechter. Dit betekent in de praktijk dat partijen zich nog wat gaan amuseren met conclusies en termijnen. Ik zal wel droog brood eten.
Haar antwoord: "Ik vrees dat er u niets anders rest dan de uitkomst van de gerechtelijke procedure af te wachten."
In de praktijk: na het gerechtelijk verlof. Moet een mens zich eigenlijk bij alles neerleggen?