Ik ben altijd van principe geweest dat bij een scheiding er in de "meeste" gevallen oorzaken zijn bij beide partijen en dat als er kinderen zijn , moeite moet worden gedaan om het hen zo makkelijk mogelijk te maken. Mijn zoon en zijn vriendin hebben twee zoontjes samen, ze waren niet gehuwd, maar zijn na 10 jaar relatie uit elkaar gegaan. Ze hebben co-ouderschap... een week bij de mama en een week bij de papa, die door zijn onregelmatige uren de kinderen in de week bij ons laat ( mémé en pépé) dit staat zelfs op notariële akte waar de moeder mee akkoord ging.
Na een zware ruzie onlangs is het contact tussen mama en papa en ons enorm verstoord en de kinderen zijn hierdoor de dupe.
Mama en vooral stiefpapa breken ons af, papa is een hell's angel ( omdat hij met de moto rijdt), ik word omschreven als het " dik" vrouwmens waar ze weer moeten gaan logeren, ik maak brol van eten, kleed de kinderen als clowns enz enz... De kinderen zelf ( 6 en 8 jaar) gaan in tegen hun moeder en zeggen dat dit geen waar is, maar worden daarvoor afgestraft door de stiefpapa die ze bij hun oren omhoog trekt, of bij de kraag van hun t shirt en hen schopt. Als ik hen vraag of hun mama hier niets opzegt zeggen ze ... ja , ze zegt, tegen stiefpapa dat hij moet oppassen dat er geen blauwe plekke zijn anders hebben wij bewijzen..... zegt genoeg zeker???
Ik probeer hen iedere keer te zeggen dat mama mss dingen verkeerd doet maar dat ze moeten respect hebben voor hun mama, want dat ze maar 1 hebben, maar eerlijk gezegd valt me dit steeds lastiger om vol te houden.
Zeg ik nooit iets verkeerds over hun mama??? Ja waarschijnlijk wel, ik ben ook maar een mens en het wordt me soms ook wel eens te veel. Als de kinderen me vertellen dat hun mama leugens vertelt, dan zeg ik wel eens ja, ze is een leugenaar, maar ik probeer echt om die dingen zo min mogelijk te doen want... zoals reeds vermeld ik vind dat de volwassenen die kinderen op de wereld zetten, alles moeten doen om het hen makkelijk te maken deze situatie te verwerken.
Bovendien hebben mama en stiefpapa sedert 2 jaar een dochtertje die onmiddellijk gebombardeerd werd als het belangrijkste in t gezin, de jongens krijgen hierdoor minder aandacht en ze vinden dit jammer, ...
Het wordt zo erg dat oudste kleinzoon ( 8 jaar ) er mee dreigt weg te lopen en zegt dat ie doodsbang is van stiefpapa. Ikzelf kan als opvangende grootmoeder daar weinig aan doen vrees ik, wegens teveel betrokkene partij. Als ik klacht neerleg zullen mama en stiefpapa zeggen dat kleinzoon lioegt of dat hij is opgedraaid tegen hen door ons. Dus staan we met de rug tegen de muur hé, ik heb de kleinzoons alleen gezegd dat als stiefpapa erg hard slaat ze het moeten melden aan de juf in school of aan de leiding in de opvang, kan niet veel anders doen denk ik.
Ik begrijp dat de communicatie momenteel erg verstoord is, ik zou alleen willen dat iedereen zijn gezond verstand gebruikt en de kinderen gewoon kind laat zijn
-
369ZOEFELKE
Topic Starter - Berichten: 4
- Winston
- Juridisch actief: Ja
- Regio: België
Benieuwd naar jouw juridische opties? Winston begeleidt jou aan de geschikte oplossing.
Klik hier om jouw situatie te beschrijven en we nemen binnen de 24 uur met jou contact op voor persoonlijke begeleiding
.-
369ZOEFELKE
Topic Starter - Berichten: 4
sorry, mijn vraag is eigenlijk , wat te doen als stiefpapa zijn slagen opdrijft, naar wie ga ik dan best, politie?? Caw of bijzondere jeugdzorg. Wat als ze ons blijven de grond inboren met grove opmerkingen, zo kunnen ze toch geen respect leren en voor hun ontwikkeling is dat toch ook niet goed. Oudste kleinzoon vraagt dikwijls mémé wanneer mogen we zelf beslissen waar we gaan wonen... Ik zeg hem dan, binnen 10 jaar als je 18 bent. Al moet ik zeggen dat ik dit ook niet eerlijk vind, je mag verdorie als kind al sex hebben op 16 of 14 maar je mag niet beslissen waar je wil wonen voor je 18e pfff. Sorry zal aan de frustraties liggen, dat ik beetje pessimistisch ben.