Weer een vraagstuk. Dochter is 12 met een vorm van ASS. Altijd heb ik geprobeerd zo goed als kan haar de zorgen te geven die een kind nodig heeft wat steeds goed gelukt is. Nu kreeg ik tijdens een gesprek met assistente van parket tijdens huisbezoek dat ik moet leren haar loslaten. Ik zou overbeschermend zijn. Wat ik ook wil geloven, nooit eerder wees me er iemand op en dan worden zo'n dingen een 'vanzelfsprekend patroon.
Om enkele voorbeelden te geven. Wij wonen in Veurne, papa met de auto op 20 minuten dus met openbaar vervoer is dat langer. Onze dochter vroeg al wel eens mama mag ik alleen met de bus naar papa? Ik twijfel hieraan zeer sterk. We probeerden dit al eens in Antwerpen toen we er nog woonden en eerste keren volgde ik dan zonder dat ze het wist met de auto en alles liep steeds goed. tot een dag dan dat je niet meer volgt, resultaat, ze stapte op de juiste busnummer maar in de verkeerde richting en daar liep ze dan rond in het drukke Antwerpen, gelukkig veilig en wel thuisgekomen, had wel anders kunnen aflopen. Ben ik nu zo bekrompen? Ik vind dit te vroeg. Want wat als er iets gebeurt? Dan wordt dat zeker gebruikt als argument. Al wil ik ook niet tekort schieten in een gezonde opvoeding.
Zo wil ze alleen gaan fietsen, echter wonen wij in een centrum zonder fietspaden. Ik vind dat levensgevaarlijk om ze dan alleen te laten fietsen, wat als er een geparkeerde auto zijn deur net opendoet? Ze ziet een hond is afgeleid en rijdt zelf tegen een auto...
Misschien zie ik het te negatief, moet ik wat patronen doorbreken. Zo wil ze zelf alleen naar school gaan maar moet dan met de lijnbus en nadien oversteken aan school aan de baan waar kusttrams passeren en drukker verkeer.
Ik denk ook niet dat er ergens staat geschreven in het wetboek wanneer je je kind alleen op stap mag sturen, elk kind is op een ander tijdstip rijp. Advies is welkom. Ik zit er wel mee want wil haar groei ook niet belemmeren. Zo mag ze wel alleen boodschappen doen omdat ze geen straat moet oversteken. Ben ik zo fout bezig?