Ik huur sinds bijna 20 jaar een appartement.
In 2003 is mijn vriendin (we zijn nooit getrouwd) bij mij komen wonen, een jaar later kregen we een zoontje (met autisme).
De relatie bleef niet duren en sedert ruim anderhalf jaar zijn we uit elkaar.
Het is voor mij vanzelfsprekend dat ik op het appartement blijf wonen, ik heb het altijd als mijn thuis beschouwd, en ook de inboedel is volledig van mij.
In principe zijn mijn ex en ik het ook eens dat zij degene is die verhuist .
Ook over ons zoontje zijn we het eens dat we kiezen voor co-ouderschap.
Het probleem is nu dat, ruim anderhalf jaar na onze break-up, mijn ex nog geen aanstalten maakt om te verhuizen (ze belooft het wel, maar in praktijk doet ze er weinig of niets voor).
Ze heeft in de periode van ons samenzijn nooit gewerkt, heeft geen enkel inkomen of vervangingsinkomen.
Al die tijd (na de relatie breuk) is ze dus ook volledig op mijn kosten blijven leven (dus kan mij zeker geen gebrek aan goede wil worden aangewreven denk ik).
Het OCMW is bereid haar te steunen van zodra ze op eigen benen staat, zowel qua huurwaarborg als qua bestaansminimum.
De spanningen in huis lopen steeds verder op, en dit heeft gevolgen, onder andere voor onze autistische zoon die steeds lastiger begint te doen daardoor.
Welke wettelijke of juridische middelen heb ik om haar te dwingen om te verhuizen?
Welke stappen kan ik ondernemen om, liefst zonder ruzie (co-ouderschap, begrijp je), deze uitzichtloze situatie te beëindigen?
Waar kan ik terecht voor hulp bij deze problematiek.
Ter info, ik leef zelf van een vervangingsinkomen (ong. € 1.200/maand), dus mijn financiële ruimte is beperkt.